Άλλη μια ταινία με τον King Kong.
Η διαφορά της συγκεκριμένης με τις προηγούμενες είναι ότι στη διεύθυνση φωτογραφίας κυριαρχούν τα 70'ς χρώματα και φίλτρα.
Α, και στο ότι είναι χειρότερη από τις προηγούμενες.
Η ιστορία έχει ως εξής:
Μια επίλεκτη ομάδα στρατιωτών, εξερευνητών και επιστημόνων μεταξύ των οποίων ένας πρώην Βρετανός στρατιώτης (Tom Hiddleston, Crimson Peak), μια φωτογράφος (Brie Larson, Room) και ένας σκληροτράχηλος πρώην αντισυνταγματάρχης του Βιετνάμ (Samuel L. Jackson, Miss Peregrine's Home for Peculiar Children) εγκλωβίζονται στο Skull Island, ένα αχαρτογράφητο νησί του Ειρηνικού, και αντιμετωπίζουν διάφορα τέρατα, μεταξύ των οποίων και τον King Kong, τον διάσημο γιγαντιαίο πίθηκο.
Παίζει επίσης ο John Goodman (10 Cloverfield Lane), τον επικεφαλής ενός οργανισμού που στοχεύει στην εξολόθρευση τεράτων, ο John C. Reilly (Les Cowboys) έναν ξεχασμένο στρατιώτη στο νησί και Jing Tian (The Great Wall) μια βιολόγο.
Παρά το σταράτο καστ, τα πολλά χρήματα που ολοφάνερα δόθηκαν στην παραγωγή, τα καλοφτιαγμένα ειδικά εφέ και το όμορφο και ενδιαφέρον πλαίσιο των 70'ς, ο Jordan Vogt-Roberts (σκηνοθεσία) φτιάχνει μια αδιάφορη και αρκετά αμήχανη ταινία.
Οι λόγοι γι΄αυτό είναι πολλοί.
Καταρχάς, αν και εκτιμούμε την προσπάθεια των σεναριογράφων (Dan Gilroy, Max Borenstein και John Gatins) να περάσουν ένα οικολογικό μήνυμα και να παρουσιάσουν τον Kong ως απαραίτητο στο ζωικό βασίλειο για την προστασία από τα κρανιοερπετά, έχουμε δει σχεδόν το ίδιο στο Godzilla (2014).
Για την ακρίβεια τα κρανιοερπετα μοιάζουν υπερβολικά πολύ με τους εχθρούς του Gotzilla στη ίδια ταινία και με τα τέρατα στο Σινικό Τείχος (2017).
Γιατί τόση έλλειψη φαντασίας;
Δεύτερον, με εξαίρεση τον Samuel L. Jackson, ο οποίος βρίσκεται σε έναν ρόλο που του ταιριάζει κουτί και είναι ο μόνος που κατάφερε να κάνει το κοινό να γελάσει με τις σκληρές του ατάκες, και τον συμπαθέστατο John C. Reilly, το καστ δε φαίνεται να ξέρει τι να κάνει με τις μέτριες κλισέ ατάκες του.
Tom Hiddleston και Brie Larson δείχνουν να αισθάνονται άβολα σε όλη την ταινία και ειδικά μεταξύ τους, γιατί η χημεία μεταξύ τους είναι ελάχιστη.
Τέλος, κάτι δεν πάει καλά με το editing: Από τη μια σκηνή στην άλλη είναι σαν να πηγαίνουμε από τη μέρα στη νύχτα.
Επιπλέον, πολλές σκηνές ειδικά προς το τέλος της ταινίας δεν έχουν λόγο ύπαρξης και απλώς μεγαλώνουν τη διάρκειά της.
Μας άρεσε το 70's σάουντρακ με κομμάτια από Iggy Pop and the Stooges, David Bowie και Black Sabbath γιατί ήταν το μόνο που έδινε ψυχή σε αυτό το κατά τα άλλα άψυχο remake, από το οποίο έλλειπε και το ρομάντζο ανάμεσα στην κοπέλα και στον πίθηκο που κυριαρχεί στις άλλες ταινίες.
Αν και απογοητευτικό το αποτέλεσμα, θα ήταν ψέμα να πω ότι οι λάτρεις των blockbuster φαντασίας θα περάσουν ένα δυσάρεστο δίωρο στο σινεμά.
Ωστόσο, όλοι θα αναπολήσουμε βγαίνοντας από την αίθουσα την εποχή που αν και τα ειδικά εφέ ήταν χειρότερα η ιστορίες (ακόμα και στα remake) ήταν πρωτότυπες και είχαν φαντασία.
Στους κινηματογράφους από 9 Μαρτίου.
Μαρίνα Μέλη.
