Δέκα χρόνια είχε να κάνει ταινία ο έρημος ο Sean Penn και κατάφερε να κάνει τη χειρότερη του.
Αποδοκιμασίες στο φεστιβάλ Καννών, ισοπεδωτικές κριτικές και σαρκαστικά γέλια ακολούθησαν την πρεμιέρα της ταινίας, με πολλούς κριτικούς να τη χαρακτηρίζουν ‘άθλια’, ‘καταστροφή’ κλπ.
Είναι όμως έτσι;
Καταρχήν θεωρώ απαράδεκτο κάποιος που θα κάτσει να γράψει μια κριτική ταινίας να είναι θυμωμένος μαζί της και να την βρίζει.
Ειδικά για μια ταινία που μπορεί μεν να τα κάνει όλα στραβά, αλλά τουλάχιστον ήθελε να μεταδώσει ένα κοινωνικό μήνυμα.
Το The Last Face αφορά την Δρ. Wren Petersen (Charlize Theron, The Huntsman: Winter's War), διευθύντριας ενός διεθνούς οργανισμού ανθρωπιστικής βοήθειας, και του Δρ. Miguel Leon (Javier Bardem, The Counselor), ενός γιατρού, μέλους των Γιατρών του Κόσμου.
Μαζί συνεργάζονται σε μια ρημαγμένη από τον πόλεμο Αφρική, σώζουν ζωές και παράλληλα ερωτεύονται.
Είναι τέτοια η φρίκη του πολέμου όμως που θα βάλει σε δοκιμασία όχι μόνο τη σχέση τους αλλά και την ψυχική τους υγεία.
Το πρόβλημα της ταινίας θεωρώ πως ξεκινά από τον παρορμητικό σκηνοθέτη της, τον Sean Penn.
Ακτιβιστής ο ίδιος και έντονα πολιτικοποιημένος, θέλησε να δείξει τόσο πολύ το τι συμβαίνει στην Αφρική που του βγήκε κάπως άγαρμπα.
Από τη μία σκηνοθετεί new age πλάνα με κοντινά στα δάχτυλα των πρωταγωνιστών και από πίσω ο ήλιος να λαμπυρίζει συνοδεία απαλού πιάνου, ενώ από την άλλη σου δείχνει ωμά φόνους παιδιών, ξεντερίσματα και gore που θα έβλεπες σε ταινία τρόμου.
Είναι όλα τόσο φιγουρατζίδικα που δείχνουν επιτηδευμένα.
Παρόλα αυτά υπάρχει έντονο το ανθρωπιστικό μήνυμα από πίσω και με τον σκηνοθέτη να επιθυμεί απεγνωσμένα την αφύπνιση του κόσμου για όσα συμβαίνουν, ενώ οι σκηνές συμπλοκής καταφέρνουν να σοκάρουν.
Μα υπάρχουν κάτι διάλογοι όπως «αυτή η κοπέλα είδε να βιάζουν την αδερφή της μέχρι θανάτου. Βίασαν ακόμα και την ίδια, της σκίστηκε ο κόλπος μέχρι τον πρωκτό, μα τώρα χορεύει. Δεν είναι όμορφο;» που αφαιρούν πανηγυρικά την όποια προσπάθεια.
Και υπάρχουν διάσπαρτοι τέτοιοι διάλογοι που είναι σαν να γράφτηκαν από επαναστάτη έφηβο, στο πόδι.
Οι Theron και Bardem είναι καλοί στο ρόλο τους, μα δυστυχώς δεν αρκεί μόνο αυτό.
Η ταινία εναλλάσσεται ανάμεσα στη θυελλώδη σχέση τους και στον πόλεμο χωρίς να έχει κάτι άλλο να κάνει.
Δεν υπάρχει κάποια εξέλιξη στην ιστορία δηλαδή.
Πέρα από τον έρωτα των πρωταγωνιστών μας, υπάρχουν πολλά πλάνα από νεκρούς Αφρικανούς, από τους καταυλισμούς των γιατρών της Δύσης εκεί, και αυτό ήταν.
Α, παίζει και ο Jean Reno (Πάμε για Επανάσταση;) στην ταινία ο οποίος όμως περιορίζετε σε ρόλο ...κομπάρσου(!).
Δεν θεωρώ το The Last Face ολοκληρωτική καταστροφή, ούτε τη χειρότερη ταινία που έχω δει.
Μπορεί το σενάριο να είναι απλογραμμένο, με κακούς διαλόγους που παρακαλάνε να τους σαρκαστείς και ιστορία που δεν ξέρει πως να προχωρήσει, αλλά οι πρωταγωνιστές προσπαθούν, και το μήνυμα της ταινίας – αφού καταλαγιάσουν τα γέλια - καταφέρνει παραδόξως να περάσει, παρότι δίνεται με τσαπατσούλικο τρόπο.
Σίγουρα δεν είναι καλή ταινία, πάντως της αναγνωρίζω τις καλές προθέσεις.
Στους κινηματογράφους από 16 Μαρτίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
