Μια στο τόσο έρχεται μια ταινία η οποία από εκεί που δεν το περιμένεις σου τραβάει μια γροθιά στα σωθικά και σε αφήνει έκπληκτο.
Το My Father Die το καταφέρνει αυτό στα πρώτα δέκα λεπτά και σε κρατάει έτσι ως το τέλος.
Γνώριζα πως η ταινία παίχτηκε σε πολλά φεστιβάλ (SXSW, Screamfest κλπ.) το 2016, στα οποία ήταν υποψήφια για αρκετά βραβεία από τα οποία κέρδισε και κάμποσα (καλύτερος σκηνοθέτης, μουσικής κ.α.).
Όταν έμαθα πως πρόκειται για θρίλερ εκδίκησης, τράβηξε ακόμα περισσότερο την προσοχή μου μια που το συγκεκριμένο είδος μου αρέσει πολύ.
Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Sean Brosnan (έπαιξε στο Generation Kill το 2008), γιο του Pearce Brosnan, και πρόκειται για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.
Και τι ντεμπούτο, αλήθεια!
Η ταινία ξεκινά με δυο αδέλφια στην ηλικία των 12 ετών να παίζουν στην εξοχή.
Το πλάνο είναι ασπρόμαυρο.
Ο μεγαλύτερος (Chester Rushing, Logan) αδελφός συμβουλεύει τον μικρότερο (Gabe White) όσον αφορά τις γυναίκες και το σεξ.
Κάποια στιγμή καταφτάνει ο πατέρας τους (Gary Stretch, Savages).
Είναι τεράστιος, μυώδης και μεθυσμένος.
Νευριάζει με το μεγαλύτερο γιο του και τον σκοτώνει στο ξύλο.
Το άλλο παιδί χάνει τη φωνή του από το σοκ.
Τον βλέπουμε χρόνια μετά στο μέλλον σαν ενήλικα.
Προσπαθεί να φροντίσει την παχύσαρκη μητέρα του και παράλληλα προπονείτε για να εκδικηθεί τον πατέρα του, ο οποίος μόλις βγήκε από τη φυλακή και επιστρέφει στο σπίτι του.
To My Father Die δεν είναι μια εύκολη ταινία, παρά το απλό της σενάριο.
Διαθέτει σκηνές που μπορεί να ενοχλήσουν, με έντονη γραφική βία.
Ο κακός της ταινίας είναι πραγματικά απειλητικός και δείχνει σχεδόν ανίκητος, ενώ ο μουγγός ήρωας μας εξακολουθεί να φέρει στο βλέμμα του το τραύμα της παιδικής του ηλικίας.
Οι αναμετρήσεις μεταξύ των δυο τους, μέχρι το βάναυσο, καθαρτικό φινάλε, είναι σκληρές, ανελέητες και αγχωτικές.
Αυτό όμως που καταφέρνει ο Brosnan και ανεβάζει την ταινία ένα σκαλί παραπάνω από άλλα θρίλερ εκδίκησης, είναι η σχεδόν arthouse σκηνοθεσία του.
Τα πλάνα είναι εξαιρετικά, η μουσική αυξομειώνεται ανάλογα τα τεκταινόμενα και η σκηνοθεσία στα όρια του exploitation.
Αφηγηματικά, ανάμεσα στα ποτάμια αίματος, καταφέρνει να αποκτήσει μια ποιητικότητα, που φέρνει στο νου ταινίες του Terrence Malick.
Κάποιοι χαρακτήρες αγγίζουν το στερεότυπο και κάποιοι μένουν στην επιφάνεια, αλλά όσο αφορά τους πρωταγωνιστές της, πετυχαίνει διάνα.
Θα συμπαθήσετε τον ήρεμο ήρωα της που προσπαθεί πλέον, όχι μόνο να πάρει εκδίκηση, αλλά και να σώσει τις ζωές αγαπημένων του προσώπων, και θα νοιαστείτε για αυτόν.
Αντίθετα θα μισήσετε τον πατέρα του, ένα πραγματικό κάθαρμα που μοιάζει αήττητος.
Ο Brosnan στήνει με ένταση τις σκηνές του, ακόμα και τις στιγμές προτού ξεσπάσει η βία.
Η ταινία είναι 'to the point' και δεν ξεφεύγει με υποπλοκές ή πολλούς χαρακτήρες.
Η αγριότητα της και η b-movie αισθητική της, της χαρίζουν μια γοητεία που θα έκανε τον Quentin Tarantino να χαμογελάσει.
Είναι ένα θαρραλέο ντεμπούτο, που δεν θα σας αφήσει αδιάφορους.
Έχει δράση (υπάρχει ακόμα και σκηνή καταδίωξης), σκληρές εικόνες, και έντονο κοντράστ ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά και την ομορφιά με τη βαναυσότητα.
Δεν είναι μια ταινία για όλους, μα αν σας αρέσουν τα δυνατά θρίλερ εκδίκησης, σημειώστε την.
Το My Father Die βρίσκει τον στόχο του με αιματηρή ακρίβεια.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
