Έχω θέσει στον εαυτό μου έναν άγραφο κανόνα να παρακολουθώ μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου την κάθε ταινία που ξεκινάω να βλέπω, όσο βαρετή ή ακόμα κι ανυπόφορη να είναι.
Το Original Bliss (Gleißendes Glück) λίγο έλειψε να γίνει η εξαίρεση στον κανόνα…
Η Helene (Martina Gedeck, Night Train to Lisbon) είναι μια σαραντάρα άτεκνη νοικοκυρά, παγιδευμένη σε έναν νεκροζώντανο γάμο με έναν άνδρα που όχι μόνο δε την καταλαβαίνει αλλά συχνά πυκνά έχει και βίαια ξεσπάσματα.
Η κατάστασή της έχει προσφάτως χειροτερέψει από την απώλεια και του τελευταίου στηρίγματος της, της θρησκείας, με την Helene να πλήττεται από αϋπνίες.
Βουτηγμένη στη δυστυχία της, βρίσκει ως σανίδα σωτηρίας τον Eduard Glück (Ulrich Tukur), έναν καθηγητή, ψυχίατρο και tv περσόνα, που διδάσκει ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τη ζωή του αν αλλάξει τον τρόπο σκέψης του.
Κρυφά από τον άντρα της, η Helene προσπαθεί να τον συναντήσει και παρότι αρχικά εκείνος εμφανίζεται απόμακρος, στη συνέχεια την πλησιάζει (πολύ) αναπτύσσοντας μια σχέση -αρχικά- πλατωνική, κατά την οποία οι ρόλοι ψυχιάτρου και ασθενούς εναλλάσσονται.
Μια απύθμενα δυστυχισμένη γυναίκα που κρύβεται πίσω από τους μικροαστισμούς της κοινωνίας, σχεδόν αναγκασμένη να δέχεται αμίλητη τη κατάθλιψή της, είναι μια ηρωίδα που μπορεί δυστυχώς να μη λείπει από καμία κοινωνία αλλά κινηματογραφικά αποτελεί έναν χαρακτήρα που θέλει πολύ ιδιαίτερη και προσεκτική διαχείριση ώστε να μη καταντήσει μελοδραματική καρικατούρα.
Η δημιουργία του Sven Taddicken, στη προσπάθεια να μη πέσει σε γνωστές λακκούβες, ακολουθεί έναν τελείως διαφορετικό δρόμο, εκείνον της ψυχανάλυσης, βάζοντας στο επίκεντρο τους αδύναμους χαρακτήρες των ηρώων, αγνοώντας τα συμβάντα.
Παρουσιάζει μια άρρωστη σχέση μεταξύ Eduard και Helene κατά την οποία ο πρώτος απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το ρόλο του ως γιατρός (ή μήπως όχι;), ενώ εκείνη βρίσκεται για μία ακόμη φορά βουτηγμένη σε μία κατάσταση που ούτε η ίδια δε ξέρει πως πρέπει να κινηθεί, με το ενδιαφέρον και την απέχθεια να εναλλάσσονται σχεδόν σχιζοφρενικά.
Το πρόβλημα σε όλο αυτό είναι ότι δε προσφέρει κανένα μα κανένα ενδιαφέρον στο μέσο θεατή.
Το Gleißendes Glück μοιάζει με ταινία που μοναδικό σκοπό έχει να γίνει εξεταστέα ύλη σε σπουδαστές ψυχολογίας ζητώντας τους να ψυχαναλύσουν και να εντοπίσουν τις διαστροφές των τριών κεντρικών ηρώων.
Παρότι ο Taddicken δείχνει ότι είναι μάστορας στα τεχνικά καθήκοντά του, με τη φωτογραφία, το χειρισμό της κάμερας, το φωτισμό, τη διαχείριση των (ταλαντούχων) ηθοποιών του, να είναι όλα άψογα, η ουσία πέφτει στο κενό, με το φιλμ να μην είναι απλά βαρετό αλλά πέρα ως πέρα δυσάρεστο.
Είναι μια ταινία που αναζητούσα λόγο να συνεχίσω να παρακολουθώ και αντί να βρω κάποιον, στη πορεία έχανα και τους τελευταίους που είχα.
Αν δεν έχετε ψυχαναλυτικές τάσεις μείνετε όσο πιο μακριά μπορείτε, θα σας χαλάσει τη μέρα.
Στους κινηματογράφους από 16 Μαρτίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
