O Ben (Pablo Pauly), τετραπληγικός μετά από ατύχημα πρέπει να μάθει να ξαναχρησιμοποιεί το σώμα του σε ένα κέντρο αποκατάστασης ανάμεσα σε ασθενείς με αντίστοιχα προβλήματα, σε αυτό το γήινο δράμα των Mehdi Idir και Grand Corps Malade.
Η ταινία αν και ασχολείται με ένα μάλλον θλιβερό θέμα, είναι αρκετά ευχάριστη και ελπιδοφόρα.
Ο πρωταγωνιστής παρά τις δυσκολίες του δε χάνει ποτέ το χιούμορ και καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας ανταλλάσσει διαφόρων ειδών πολιτικά μη ορθά πειράγματα με τους φίλους τους Farid (Soufiane Guerrab, Ο Νόμος της Αγοράς), Toussaint (o ράπερ Moussa Mansaly) και Steve (Franck Falise) που αντιμετωπίζουν και αυτοί διαφόρων ειδών μόνιμες και μη αναπηρίες.
Η ιστορία είναι ευχάριστη, γήινη και χωρίς εξάρσεις.
Εδώ δε θα δείτε σε καμία περίπτωση ξαφνικά τους ήρωες να περπατούν σε μια συγκινησιακά φορτισμένη σκηνή όπως βλέπουμε συχνά στις ταινίες.
Ο αγώνας των πρωταγωνιστών προς το να είναι όσο πιο αυτάρκεις γίνεται κινητικά είναι αργός και ρεαλιστικός.
Ευτυχώς το χιούμορ, το σάουντρακ με γαλλική ραπ (ο Grand Corps Malade έχει φτιάξει κάποια από τα κομμάτια) και οι αληθινοί βγαλμένοι από τη ζωή χαρακτήρες δίνουν φρεσκάδα και ρυθμό.
Η ταινία πετυχαίνει το στόχο της όπως εκφράζεται από τα λόγια του Farid: να δείξει ότι άτομα με αναπηρίες είναι ακριβώς όπως οι υπόλοιποι: καλοί, κακοί, έξυπνοι, χαζοί τα πάντα.
Πάντως για ταινία με ηθικά μηνύματα που επιχειρεί να εντάξει άτομα με αναπηρίες ισότιμα στον κοινωνικό ιστό, έχει ελάχιστα άτομα με άτομα με εμπειρία αναπηρίας στο καστ της.
Συγκεκριμένα μόνο ο Samir El Bidadi σε έναν ομώνυμο μικρό ρόλο έχει υπάρξει άτομο με αναπηρία, τώρα όμως έχει σε μεγάλο βαθμό θεραπευτεί.
Επίσης, αν και το κέντρο δεν είναι μόνο για άνδρες ασθενείς μου πήρε τη μισή ταινία να το καταλάβω γιατί πέραν του ερωτικού ενδιαφέροντος του ήρωα (Nailia Harzoune) πρέπει να είδαμε με την άκρη του ματιού μας δύο με τρεις γυναίκες ασθενείς ανά είκοσι άνδρες ασθενείς.
Δεν υπάρχουν γυναίκες με αναπηρία;
Το συχνά παρεξηγημένο όσον αφορά τον ανθρωπισμό του Hollywood, έχει κάνει πολλά βήματα στο να διορθώσει τον αποκλεισμό που βιώνουν άτομα με ειδικές ανάγκες στο σινεμά και στην τηλεόραση.
Σειρές όπως το Glee και το Breaking Bad τα έχουν εντάξει αξιοπρεπώς στο καστ τους σε αντίστοιχους ρόλους.
Είναι καιρός και η Ευρώπη να κάνει το ίδιο.
Θα αρέσει στους λάτρεις του Γαλλικού κινηματογράφου και των γήινων δραμάτων.
Θα νιώσουν καλύτερα για τον εαυτό τους βλέποντας το ακόμα κι αυτοί που παρκάρουν στις πάρκινγκ για άτομα με κινητικές δυσκολίες.
Στους κινηματογράφους από 16 Μαρτίου.
Μαρίνα Μέλη.
1.jpg)
