Υποθέτω θα ερχόταν η στιγμή που το Χόλιγουντ, στην προσπάθεια του να αναβιώσει παλιές σειρές και ταινίες, θα καταπιανόταν με τους Power Rangers (εν τω μεταξύ ούτε λόγος για τους, περιέργως και εγκληματικώς ανεκμετάλλευτους Thundercats).
Όταν παιζόταν η σειρά στην τηλεόραση, εγώ είχα μόλις περάσει στην ηλικία που την θεωρούσα παιδική, αν και ήμουν σίγουρος ότι σε μικρότερη ηλικία θα την λάτρευα.
Πολύχρωμοι ήρωες, ρομπότ, γιγαντιαία τέρατα, εξωγήινοι – τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Η ταινία του 33χρονου Dean Israelite (Project Almanac) αποτελεί μια superhero origin ιστορία.
Γνωρίζουμε τους έφηβους ήρωες μας (Dacre Montgomery, Naomi Scott, RJ Cyler, Ludi Lin και Becky G.), με τα εφηβικά τους προβλήματα στο σχολείο, τις δύσκολες σχέσεις με τους γονείς τους κτλ.
Όλοι τους έχουν κάποιο πρόβλημα που πρέπει να ξεπεράσουν.
Ο ένας κάνει λάθος επιλογές στη ζωή του, η άλλη νιώθει να μην τη καταλαβαίνει κανείς και άλλα διάφορα.
Μέχρι που τυχαία ανακαλύπτουν ένα θαμμένο διαστημόπλοιο και ενημερώνονται για τη μοίρα τους: είναι οι επόμενοι Power Rangers – ένα αρχαίο τάγμα υπερδύναμων πολεμιστών που προστατεύουν τη γη από εξωγήινους εχθρούς.
Η συνείδηση του προηγούμενου Power Ranger με τη μορφή ενός πιξελιασμένου Bryan Cranston (Why Him?) τους ενημερώνει ότι θα πρέπει να προετοιμαστούν γιατί η διαβολική Rita Repulsa (Elizabeth Banks, The Hunger Games: Mockingjay - Part 2) ξύπνησε από τον ύπνο της και πρόκειται να απειλήσει τη γη.
Από αυτό το σημείο και έπειτα η ταινία μας δείχνει την εκπαίδευση τους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν για να συνεργαστούν σαν ομάδα.
Δίνεται βάρος στο ότι οι ήρωες μας θα πρέπει να αναγνωρίσουν τα προβλήματα τους και να ‘δεθούν’ μεταξύ τους.
Να καταλάβουν ποιοι είναι και να αποδεχτεί ο ένας τον άλλο.
Συνηθισμένα και προβλέψιμα πράγματα σε ταινίες με σούπερ-ήρωες και έννοιες όπως ‘ευθύνη’, ‘συνεργασία’ κλπ.
Οι πρωταγωνιστές παίζουν με πολύ ενέργεια, αν και κάποιοι από αυτούς μένουν κάπως στο background σε σχέση με τους άλλους.
Υπάρχουν αστεία, υπάρχει δράμα, μα μέχρι να εκπαιδευτούν και να σχηματιστούν σαν ομάδα η ταινία καθυστερεί αρκετά.
Δεν είναι ότι βαριέσαι ποτέ, αλλά μοιάζει σαν μια ατελείωτη προετοιμασία προς αυτό που μας έχει υποσχεθεί.
Είναι στο τελευταίο μισάωρο που η ταινία παραδίδει αυτά που περιμένουν οι φαν και μοιάζει με Power Rangers ταινία: εκατοντάδες εχθροί, μάχες, αστεία, ρομπότ και τιτανομαχίες.
Εδώ η ταινία πετυχαίνει διάνα και ακόμα και αν δεν είστε φαν θα την απολαύσετε σαν superhero movie.
Υπάρχει ακόμα και το διάσημο theme αν και ακούγεται για λίγο.
Τα εφέ είναι ικανοποιητικά, η δράση καλά χορογραφημένη και ευτυχώς από τους ήρωες μας απουσιάζουν αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις που έκαναν με τα σώματα τους στη σειρά.
Η κακιά από την άλλη δεν δείχνει απειλητική αλλά λίγο αστεία με τις cheesy ατάκες της.
Θα ήταν σφάλμα να μιλήσουμε για over the top σε μια ταινία που η ουσία της είναι over the top, αλλά αυτή το πάει ένα βήμα παραπάνω (προς το πιο παιδικό).
Το Power Rangers θα το λατρέψουν περισσότερο οι μικρότερες ηλικίες, αλλά και οι ενήλικες δεν θα περάσουν άσχημα.
Είναι μια ταινία με σούπερ-ήρωες, ανάλαφρη που όμως αργεί λίγο μέχρι να φτάσει στο ζουμί της.
Οι στολές των ηρώων είναι cool και παρά τα πιο σκούρα χρώματα τους μην ξεγελαστείτε: η ταινία δεν προσπαθεί να είναι προσγειωμένη στη πραγματικότητα, ούτε να γίνει πιο σκοτεινή.
Γνωρίζει τι είναι, χωρίς πολυπλοκότητες και μεγάλα δράματα.
Ικανοποιητική η αρχή, αναμένω με ευχαρίστηση και σίκουελ.
Στους κινηματογράφους από 23 Μαρτίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
