Ενώ καλά καλά δεν έχει ξεκινήσει την κινηματογραφική του πορεία το γαλλικό/βέλγικο Raw, έχει γίνει ήδη διαβόητο.
Λιποθυμίες κατά τις προβολές, εμετοί και ασθενοφόρα στους κινηματογράφους.
Η ταινία ασχολείται με τον κανιβαλισμό και έχει σκηνές που δεν είναι για λιγόψυχους (τους ‘σπλατεράδες’ βέβαια δεν θα τους αγγίξουν), ενώ κατάφερε να τσεπώσει και το βραβείο FIPRESCI στο φεστιβάλ Καννών.
Πάμε να δούμε όμως αν αξίζει για όλη αυτή τη φασαρία.
Η ιστορία ακολουθεί την 16χρονη Justine (Garance Marillier).
Είναι χορτοφάγος και ανήκει σε μια οικογένεια επίσης χορτοφάγων.
Μόλις έχει περάσει στο πρώτο έτος μιας κτηνιατρικής σχολής, στην ίδια που πηγαίνει και η αδερφή της Alexia (Ella Rumpf).
Κατά την τελετή μύησης από τους ‘παλιούς’ δοκιμάζει να φάει ωμά νεφρά λαγού.
Το σώμα της αντιδρά με κοκκινίλες και φαγούρα, όμως κάτι περίεργο αρχίζει να συμβαίνει από αυτό το σημείο και μετά.
Μια ανάγκη σχηματίζεται μέσα της - μια ανάγκη για κρέας.
Κάποια στιγμή, σε μία αξιομνημόνευτη σκηνή της ταινίας, δοκιμάζει και ανθρώπινο, και τότε η ανάγκη της γίνεται εξάρτηση.
Το Raw μπορεί να φιγουράρει σαν ταινία τρόμου, αλλά δεν είναι, τουλάχιστον με την τυπική έννοια.
Δεν έχει αγωνία, ούτε ατμόσφαιρα, ούτε τρομακτικές σκηνές.
Περισσότερο είναι μια arthouse ταινία ενηλικίωσης με κάμποσες αποκρουστικές σκηνές στην πορεία.
Ο όποιος τρόμος είναι εσωτερικός και εκφράζεται με τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα της πρωταγωνίστριας, κάτι σαν τα body-horror των νεότερων ταινιών του David Cronenberg.
Υπάρχουν υπνωτιστικά πλάνα, ενώ η γυναικεία σεξουαλικότητα δίνει το παρόν.
Μάλιστα το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Julia Ducournau προβάλει τη γυναικεία δύναμη και ανεξαρτησία.
Η πρωταγωνίστρια μας προσπαθεί να καταλάβει ποια είναι και τι ζητά, αλλά και πως να διαχειριστεί αυτή την αλλαγή.
Όλη αυτή η αναζήτηση την οδηγεί σε ορισμένες αμφιλεγόμενες πράξεις.
Η πείνα της μοιάζει με ναρκωτικό που της θολώνει το μυαλό.
Σε συνδυασμό μάλιστα με την αδερφή της, αποτελούν ένα δίδυμο που ζει στο δικό του κόσμο πέρα από ηθικούς φραγμούς.
“Νομίζεις ότι είμαι περίεργη;» ρωτά κάποια στιγμή την μεγάλη της αδελφή, ίσως η μόνη που μπορεί να την καταλάβει.
Όμως ο θεατής θα δυσκολευτεί να ταυτιστεί μαζί τους και δεν εννοώ στην ανάγκη της πρωταγωνίστριας για ανθρώπινη σάρκα (αυτό έλειπε).
Βρήκα δύσκολο να πιστέψω κάποια από αυτά που πράττουν στην ταινία.
Ήταν σαν να τα κάνουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται τις συνέπειες και μου φάνηκε κάπως στημένο για εντυπωσιασμό.
Η ταινία έχει σκηνές που προκαλούν αποστροφή και γενικά σκηνές που ενδέχεται να ενοχλήσουν χωρίς να εννοώ αυτές τις ανθρωποφαγίας (σε μία ειδικά που περιλαμβάνει μια αγελάδα καλύτερα να μην έχετε φάει πρώτα).
Υπάρχει γυμνό, σεξ, μέχρι και μια αποτρίχωση μπικίνι που ακόμα και αυτή καταφέρνει να γίνει ενοχλητική, με το πλάνο μάλιστα να είναι τόσο κοντινό που.. καλύτερα να μην περιγράψω άλλο γιατί θα γίνω γραφικός.
Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στο μέικ-απ.
Όλα μοιάζουν ρεαλιστικά.
Ο τρόπος που τρέχει το αίμα από κομμένα μέλη, οι πληγές κλπ.
Ίσως ήταν και αυτός ένας παράγοντας που η ταινία ακούστηκε τόσο πολύ για τις ‘σκληρές εικόνες’ που περιέχει.
Παρόλα αυτά το σοκ δεν έρχεται από απότομες σκηνές, αλλά από τις ήσυχες, αυτές που δεν το περιμένεις.
Οι ερμηνείες είναι καλές, όπως και η ιστορία, αλλά θεωρώ πως η υπερβολή της δεν χρειαζόταν.
Δεν ξέρω αν οι θεατές της Ελλάδας θα κάνουν εμετούς και θα λιποθυμούν, πάντως η ταινία καταφέρνει σε στιγμές να σοκάρει, ειδικά σε ανθρώπους που δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια θεάματα.
Προσωπικά μου άρεσε η ιστορία της και το πως έκλεισε, αλλά ο τρόπος αφήγησης μου φάνηκε επιτηδευμένος, ενώ δεν μπορώ να πω και ότι συμπάθησα τις πρωταγωνίστριες.
Είναι από αυτές τις ταινίες που ‘δεν είναι για όλους’.
Αν αντέχει το στομάχι σας και το πειραματικό σινεμά είναι της αρεσκείας σας δοκιμάστε την, μα οι υπόλοιποι θα δυσκολευτούν να την.. χωνέψουν.
Στους κινηματογράφους από 30 Μαρτίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
