Το Suburra δεν είναι μια ταινία που μπορείς να “πουλήσεις” εύκολα.
Έρχεται από την Ιταλία, μια χώρα που παρά τη πλούσια κινηματογραφική της ιστορία, τις τελευταίες δεκαετίες αγκομαχά να βρει μια θέση στο ευρωπαϊκό, πόσο μάλλον στο παγκόσμιο στερέωμα.
Ανήκει στο είδος του γκανγκστερικού πολιτικού νουάρ θρίλερ, με αυτό το μακρινάρι να μην είναι και ο πιο εμπορικά θελκτικός χαρακτηρισμός.
Δεν έχει στο παλμαρέ της κάποια επιτυχία, κάποιο μεγάλο φεστιβαλικό βραβείο ή διάκριση.
Είναι μια παλιά ταινία, μια ταινία που στη χώρα της βγήκε τον Οκτώβρη του ’15, προβλήθηκε σε μερικά φεστιβάλ, σε μια ντουζίνα χώρες και έμοιαζε να έχει ήδη ολοκληρώσει το κύκλο της.
Με εξαίρεση τον Pierfrancesco Favino, που είναι μεν γνωστός αλλά δε τον λες και σούπερ-σταρ, απαρτίζεται από ηθοποιούς γνωστούς μονάχα στη χώρα τους.
Έχει όμως τον Stefano Sollima, έναν σκηνοθέτη που πριν από το Suburra ήταν γνωστός μονάχα ως ο σκηνοθέτης της σειράς Gomorra - La Serie.
Μετά και χάρη σε αυτό όμως, έγινε ο σκηνοθέτης που επέλεξαν οι παραγωγοί του Sicario για να αναλάβει τα ηνία του sequel, Soldado.
Αυτό ναι, είναι ένας λόγος για να δούμε το Suburra.
Και καλά θα κάνετε να το δείτε κι εσείς…
Βρισκόμαστε στη Ρώμη του 2011, τη περίοδο που η οικονομική κρίση ήταν στο κατώφλι της γείτονας χώρας.
Ο επονομαζόμενος ως Samurai είναι ένας μεγάλο-γκάνγκστερ που έχει σκοπό να μετατρέψει το προάστιο Ostia σε ένα νέο Las Vegas.
Το σχέδιο θα φέρει τεράστια και νόμιμα κέρδη, όμως για να το καταφέρει θα πρέπει να συνεργαστεί με πολλούς, τον βουλευτή Filippo Malgradi για να περάσει το νόμο ώστε να βγει η άδεια, τον γκάνγκστερ Numero Otto που έχει υπό τον έλεγχό του την Ostia, μέχρι και με το Βατικανό, ώστε να πάρει τη χρηματοδότηση για την υλοποίηση του έργου, με το αζημίωτο φυσικά.
Λαδώνοντας, εκβιάζοντας ή σπάζοντας τα κόκαλα όσων έμπαιναν εμπόδιο, το σχέδιο προχωράει, μέχρι που ο ατακτούλης βουλευτής που περνάει μια βραδιά οργίων σε ένα ξενοδοχείο με δύο ιερόδουλες μπλέκει άσχημα όταν μία από αυτές πέφτει νεκρή στο κρεβάτι του από ναρκωτικά, αναγκάζοντάς τον να ζητήσει έξωθεν βοήθεια για να την εξαφανίσει, με αποτέλεσμα στο παιχνίδι να μπει μια οικογένεια τσιγγάνων μαφιόζων και ο προαγωγός των κοριτσιών, αλλάζοντας τις ισορροπίες, και ανοίγοντας έναν κύκλο αίματος που δε μπορεί να έχει καλή κατάληξη για κανέναν.
Το Suburra πρόκειται για ένα ensemble neo-noir επίσημα, καρά-νουάρ ανεπίσημα (!!) δραματικό θρίλερ που μας βάζει στα άδυτα μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, διεφθαρμένης μέχρι το κόκκαλο, διεφθαρμένης και βρώμικης, που δεν είναι καθόλου έτοιμη να δεχτεί το χαστούκι που της έρχεται.
Στην ιστορία δεν υπάρχουν ήρωες.
Γκάνγκστερς, μαφιόζοι, τοκογλύφοι, μπράβοι, νταβατζίδες, πρεζόνια, και φυσικά διεφθαρμένοι πολιτικοί και κληρικοί συμπληρώνουν ένα παζλ βρωμιάς και δυσωδίας.
Η απουσία ενός έστω υποτυπωδώς συμπαθούς χαρακτήρα με τον οποίον θα μπορούσαμε να συμπάσχουμε αποτελεί ένα μεγάλο μειονέκτημα του φιλμ.
Σχεδόν για ολόκληρη τη πρώτη του ώρα νοιώθεις έναν βομβαρδισμό αρνητισμού που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί θα πρέπει να συνεχίσεις να το παρακολουθείς.
Με περισσή μαεστρία όμως, και χωρίς να το αντιληφθείς, το εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο σε ρουφάει μέσα του, χάρη στους απόλυτα τρισδιάστατους χαρακτήρες, ο καθένας από τους οποίους συμβολίζει ένα διαφορετικό κομμάτι της ζωής της πόλης, και στην, όχι τόσο twisty αλλά σίγουρα συναρπαστική πλοκή που με ταχυδακτυλουργικό τρόπο εφαρμόζει τη θεωρία του χάους με μια πινελιά deus ex machina, χτίζοντας το οικοδόμημα τουβλάκι-τουβλάκι και μετά ανατινάζοντάς το συθέμελα.
Για να περάσω και στη σκηνοθεσία, όσους σας λούζει κρύος ιδρώτας για το αν θα καταφέρει ο Stefano Sollima να γεμίσει τα παπούτσια του Denis Villeneuve, το μόνο που έχω να πω είναι, κοιμηθείτε ήσυχοι!
Ο Ιταλός είναι μάστορας της εικόνας και όχι μόνο.
Ιδιαίτερης ομορφιάς αλλά και χρηστικότητας πλάνα, άριστη διαχείριση των ηθοποιών του, και ικανοποιητικότατη αξιοποίηση του χρόνου, με εξαίρεση το πρόβλημα στη πρώτη ώρα που είναι περισσότερο σεναριακό.
Δυο μικρά παράπονα είναι μια μικρή αλλά συνεχή και τελείως αχρείαστη κίνηση της κάμερας ακόμα και σε στατικά πλάνα που κούραζε, και η άχαρη χρήση της μουσικής.
Υπεύθυνο για τη μουσική της ταινίας είναι το συγκρότημα M83, του οποίου ο ήχος είναι …ιδιαίτερος.
Το πρόβλημα είναι ότι στη ταινία παραχώθηκαν υπερβολικά πολλά τραγούδια τους, πολλά από τα οποία σε σημεία που το ύφος του ήχου δε ταιριάζει με τα δρώμενα επί της οθόνης, ενώ και η έντασή του είναι αδικαιολόγητα υψηλή.
Το γεγονός ότι δε μου αρέσουν καθόλου οι γκανγκστερικές ταινίες και ακόμα λιγότερο οι νουάρ, και το Suburra όχι απλά κατάφερε να με πείσει αλλά να με εντυπωσιάσει, τονίζει ακόμα περισσότερο την αξία του.
Δώστε του μια ευκαιρία και βουτήξτε στη βρωμιά της αιώνιας πόλης...
Στους κινηματογράφους από 23 Μαρτίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
