Ο Κοινωνικός ρεαλισμός των Mike Lee και Ken Loach, συναντά ατυχώς τα αστυνομικά action movies σε ένα άνισο φιλμ δίχως ξεκάθαρη κινηματογραφική ταυτότητα.
Σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους για τον Βρετανό Adam Smith, με ένα μείγμα κοινωνικής θεματολογίας, αστυνομικής δράσης και βρετανικού χιούμορ σε μια ταινία που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορόντο αφήνοντας πολύ μέτριες εντυπώσεις, συνοδευόμενες από αρνητικά σχόλια και κακές κριτικές.
Στο φιλμ αποτυπώνεται η ζωή μιας οικογένειας παρανόμων που ζουν σε τροχόσπιτα στην αγγλική ύπαιθρο και επιδίδονται σε ληστείες πλουσίων.
Ένα λίγο πολύ χιλιοειπωμένο αστυνομικό στόρι μόνο που ο Smith φανερά επηρεασμένος από τη «βρετανική σχολή» επιχειρεί να του δώσει μία κοινωνικοπολιτική χροιά εστιάζοντας σε μία διπολική σχέση.
Ο αντικομφορμιστής- ασυμβίβαστος πατέρας που χειραγωγεί τον γιο του, εμποδίζοντας τον να ξεφύγει από την παρανομία και να προσφέρει μια καλύτερη ζωή στην οικογένεια του.
Παράλληλα για να τονώσει το σενάριο βάζει και αστυνομικές σκηνές δράσης και τα περιτυλίγει όλα με βρετανικό χιούμορ σε έναν ανορθόδοξο συνδυασμό που εκτός ότι συνολικά δεν δένει αρμονικά δημιουργώντας σύγχυση ταυτότητας στο φιλμ, δεν λειτουργεί ούτε στα επιμέρους σημεία.
Το αδύναμο-κοινότυπο σενάριο υπερβαίνει την κοινωνική ευαισθησία,η αστυνομική δράση μοιάζει εντελώς ξένο σώμα με σκηνές που φαίνονται βγαλμένες από άλλη ταινία και το αναιμικό χιούμορ, είναι μάλλον αχρείαστο αφού ούτε γέλιο βγάζει ούτε δένει με τα υπόλοιπα.
Οι αδυναμίες του φιλμ παρασύρουν και το πρωταγωνιστικό δίδυμο Michael Fassbender (Assassin's Creed), Brendan Gleeson (Live By Night) που μοιάζει εγκλωβισμένο σε αδιάφορους χαρακτήρες και δεν καταφέρνει να περισώσει παρά ελάχιστα πράγματα από ένα βαρετό φιλμ που ξεχνιέται την αμέσως επόμενη στιγμή που το είδες.
Στους κινηματογράφους από 30 Μαρτίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
