Ένα από τα πράγματα που έχω καταλάβει για την βιομηχανία κινηματογράφου στην Ιαπωνία είναι πως το να κάνεις μια ταινία εκεί πρέπει να είναι πραγματικά εύκολο ή τουλάχιστον πολύ πιο εύκολο από ότι σε άλλες χώρες.
Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί δημιουργοί, οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες δε θα είχαν καν την ευκαιρία, να αναδεικνύονται και ενίοτε να γνωρίζουν την επιτυχία, μαζί φυσικά και με τους υπόλοιπους συντελεστές τους.
Έτσι, πολύ συχνά βλέπουμε φιλμ πολύ χαμηλού προϋπολογισμού, τα οποία όμως είναι πραγματικά καλά, κάτι το οποίο επίσης σπανίζει σε άλλες χώρες.
Μεγάλη συνεισφορά σε όλο αυτό έχει και το φεστιβάλ, το οποίο διοργανώνει κάθε χρόνο το περιοδικό Pia και αφορά εξ ολοκλήρου τέτοιου είδους παραγωγές, νέων δημιουργών κυρίως, με την υποτροφία που δίνει κάθε χρόνο στον νικητή του διαγωνισμού.
Μια ταινία λοιπόν που δημιουργήθηκε με αυτήν την υποτροφία είναι και το Dark Harbor, το οποίο ενσωματώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τόσο ξεχωριστό τον ανεξάρτητο ιαπωνικό κινηματογράφο.
Χαμηλός προϋπολογισμός, γλυπόπικρη ιστορία, αργή εξέλιξη χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και χωρίς πολλά λόγια από τους πρωταγωνιστές.
Απλά μια όμορφη ιστορία δοσμένη με όμορφο τρόπο.
Ας τη δούμε όμως αναλυτικά.
O Manzo Ishiguro, είναι ένας ψαράς, ο οποίος δουλεύει μόνος του, σε μια βάρκα που κληρονόμησε από τον πατέρα του σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό.
Εργάζεται πολύ σκληρά και η μόνη ψυχαγωγία του είναι να πηγαίνει σε ένα μπαρ της περιοχής, με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο πέτο, για να προσελκύσει όποια γυναίκα βρίσκεται μόνη της στο ίδιο μέρος.
Οι προσπάθειες του όμως είναι μάταιες και στα 38 του χρόνια έχει κουραστεί να είναι εργένης.
Κάποια στιγμή η διοίκηση του χωριού διοργανώνει ένα πάρτι, στο οποίο είναι καλεσμένες γυναίκες από την πόλη για να γνωρίσουν ντόπιους εργένηδες ψαράδες.
Από τους συμμετέχοντες απαιτείται να τραβήξουν ένα βίντεο, όπου ουσιαστικά θα παρουσιάζουν τον εαυτό τους και το οποίο θα προβληθεί κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης.
Όταν προβάλλεται το δικό του και ενώ η συγκέντρωση φαίνεται να μην έχει κανένα αποτέλεσμα για εκείνον, όλοι οι παρευρισκόμενοι, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου, διαπιστώνουν με έκπληξη, πως κατά της διάρκεια της λήψης του βίντεο, φαίνεται να υπάρχουν μια νεαρή γυναίκα και ένα παιδί στο πλάνο, κρυμμένα μέσα σε μια ντουλάπα πίσω ακριβώς από τον Manzo.
Όταν λοιπόν επιστρέφει στο σπίτι του, πραγματικά ανακαλύπτει πως μια γυναίκα και ένα παιδί κατοικούν κρυφά στην ντουλάπα του και ενοχλημένος τους διώχνει.
Λίγο αργότερα όμως, τους προλαβαίνει με το φορτηγό του στο δρόμο και τους ζητάει να γυρίσουν.
Η γυναίκα, Mitsuko, του εξηγεί πως ο πρώην φίλος της και πατέρας του Masao, τους εγκατέλειψε, χωρίς να τους αφήσει καθόλου χρήματα και αυτός είναι ο λόγος που κατοικούν στην ντουλάπα του.
Εκείνος τότε, τους εξηγεί πως τον έχει κουράσει η μοναξιά και πως θέλει να μείνουν μαζί του.
Ουσιαστικά συνάπτει μια συμφωνία με την Mitsuko, σεξ με αντάλλαγμα στέγη και τροφή για αυτήν και τον Masao.
Όσο όμως περνάει ο καιρός αρχίζει να την ερωτεύεται και να θεωρεί και τους δυο τους οικογένεια του.
Σκηνοθέτης της ταινίας, ο Takatsuku Naito, o οποίος με τη δεύτερη ταινία της καριέρας του, «Midnight Pigskin Wolf», κέρδισε την υποτροφία PFF, η οποία του επέτρεψε την δημιουργία της παρούσας ταινίας.
Σκηνοθετεί με έναν τρόπο που ώρες ώρες μοιάζει καρτουνίστικος, ιδιαίτερα στην απεικόνιση του πρωταγωνιστή, καταφέρνει όμως να δημιουργήσει μια ρεαλιστική ταινία, παρακολουθώντας από πολύ κοντά τη ζωή σε ένα τέτοιο ψαροχώρι και με απώτερο σκοπό να δείξει τις επιπτώσεις που έχει η μοναξιά στον άνθρωπο.
Αν σκεφτούμε πως ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη επαγγελματική δουλειά του, γίνεται φανερό πως το μέλλον του ανήκει.
Ως Manzo, o Shinya Kote, ο οποίος μοιάζει με θλιμμένο αρκούδο στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και παίζει κυρίως με τις εκφράσεις του προσώπου, χωρίς να έχει πολλές ατάκες, σε μια ταινία άλλωστε, όπου οι διάλογοι είναι μετρημένοι.
Είναι πάντως αρκετά διασκεδαστικό να τον παρακολουθείς.
Ως Mitsuko, η Yuko Miyamoto (City of Life and Death), η οποία ουσιαστικά συμπληρώνει τον Kote, υποδυόμενη τον χαρακτήρα της με ανάλογο τρόπο, χωρίς πολλά πολλά δηλαδή.
Σε γενικές γραμμές δεν θεωρώ πως η παρουσία της έχει κάτι το αξιομνημόνευτο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αποτελεί μειονέκτημα για το φιλμ.
Η φωτογραφία του Kiyoaki Hashimoto επικεντρώνεται στην ρεαλιστική απεικόνιση του μονότονου και μελαγχολικού τοπίου του χωριού ενώ το μοντάζ του Shinichi Fushima διατηρεί τον αργό, χωρίς εξάρσεις ρυθμό, χωρίς να παρουσιάζει όμως κάτι το ιδιαίτερο.
Το Dark Harbour (Futoko ο Ιαπωνικός τίτλος), είναι από αυτές, τις αργές σε εξέλιξη, χωρίς καθόλου δράση ταινίες, των οποίων το στυλ είτε το λατρεύεις είτε το μισείς.
Αν πάντως σας αρέσει η συγκεκριμένη, θα έχετε να βλέπετε ιαπωνικές ταινίες για μια ζωή.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
