Για μένα η σειρά ταινιών Fast and Furious μοιάζει σαν να τρως ένα μεγάλο μπέργκερ με μπόλικες πατάτες: είναι γευστικότατο, ξέρεις ότι δε θα σου κάνει καλό και θα το ξεχάσεις σύντομα, μα για όση ώρα το γεύεσαι είναι πραγματικά απολαυστικό.
Ποιος να το περίμενε ότι μια μέτριου προϋπολογισμού ταινία με street racing από το 2001 θα έφτανε να γίνει από τα μεγαλύτερα franchise παγκοσμίως με τις εισπράξεις της τελευταίας ταινίας να ξεπερνούν το 1 δις!
Η μεταμόρφωση της σειράς σε υπερθέαμα ξεκίνησε ουσιαστικά από το 5ο μέρος (που είναι και το καλύτερο για εμένα) και πλέον βρισκόμαστε στην 8η ταινία, η οποία μάλιστα αποτελεί για την σειρά ξεκίνημα μιας άτυπης τριλογίας!
Στο σκηνοθετικό τιμόνι έχουμε αυτή τη φορά τον F. Gary Gray του Straight Outta Compton.
Στο 8ο κεφάλαιο τα πράματα σοβαρεύουν.
Ο Dom (Vin Diesel, Guardians of the Galaxy) στρέφει την πλάτη στην πολυαγαπημένη του οικογένεια και τους προδίδει για κάποιο μυστήριο λόγο.
Όχι μόνο αυτό αλλά συνεργάζεται με μια μεγαλομανή κακοποιό (Charlize Theron, The Last Face) και γίνεται σαν τους παράνομους που κυνηγούσε τόσο καιρό – κλέβει πυρηνικούς κωδικούς, προκαλεί καταστροφές κλπ.
Τώρα είναι στα χέρια της ομάδας του να τον σταματήσει και να αποκαλυφθεί τι έχει γίνει.
Μαζί τους συμμαχεί και ο Deckard (Jason Statham, Mechanic: Resurrection) ο κακός της προηγούμενης ταινίας.
Ότι ζητά κάποιος από το Fast and Furious θα το βρει πάλι εδώ: εκρήξεις, καταστροφές, ατάκες, ξύλο, κυνηγητά κτλ.
Αν ξέρει κάτι να κάνει καλά αυτή η σειρά είναι να παραδίδει μεγάλες σκηνές δράσης τραβηγμένες από τα μαλλιά.
Ρεαλισμός δεν υπάρχει, αλλά δεν πιστεύω κάποιος που θα πάει να δει ένα πυρηνικό υποβρύχιο να κυνηγά αμάξια θα ενοχληθεί από τα εξωφρενικά stunts.
Τα Fast and Furious ξέρουν ότι είναι over the top σε όλα τους και δεν επιθυμούν να το κρύψουν.
Η φωνακλάδικη φύση τους απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό που θέλει να κλείσει τον εγκέφαλο του για δυο ώρες και απλά να διασκεδάσει: σε αυτό πετυχαίνει διάνα.
Τα ελαττώματα της νέας ταινίας ξεκινούν από την πλοκή.
Η παρουσία της Charlize Theron σαν τη ψυχρή Cipher είναι γοητευτική μα δεν έχει και πολλά να κάνει πέρα από το να δίνει οδηγίες.
Η υπόθεση δεν εξελίσσεται ιδιαίτερα – έχουμε απλά τους ήρωες μας να κυνηγιούνται μεταξύ τους από συμπλοκή σε συμπλοκή.
Έπειτα, παρόλο που παίζουν όλοι οι χαρακτήρες που έχουμε γνωρίσει, μοιάζουν σαν να απουσιάζουν, σαν να μην έχουν αρκετό κινηματογραφικό χρόνο.
Μάλλον γιατί οι σκηνές δράσης καλύπτουν τα πάντα επισκιάζοντας το αδύναμο σενάριο.
Πάντως το θέαμα είναι χορταστικό.
Οι ήρωες μας έχουν γίνει κάτι σαν υπεράνθρωποι πλέον (τα έβαζαν άνετα με τους Avengers) οι οποίοι αψηφούν τους νόμους της φύσης και της λογικής κάνοντας ένα σωρό παλαβά πράγματα.
Θες τον Dwayne Johnson να κλοτσάει τορπίλη; Έγινε.
Θες τον Jason Statham να πετάει με ρουκέτες στην πλάτη και να προσγειώνεται μέσα σε αεροπλάνο; Γιατί όχι.
Η διασκέδαση είναι εγγυημένη αρκεί να μην την πάρετε στα σοβαρά.
Υπάρχει μια αστεία σκηνή δράσης με τον Statham να προστατεύει ένα μωρό, αν και αυτός που ξεχωρίζει περισσότερο είναι ο -πιο over the top πεθαίνεις- Dwayne Johnson να εκτοξεύει ανθρώπους με τις γροθιές του, να ρίχνει κουτουλιά σε κράνος και άλλα αξιοθαύμαστα.
Παρόλα αυτά υπάρχει μια σκηνή με ψηφιακά αμάξια που μου φάνηκε παράταιρη και άκομψη.
Ο F. Gary Gray προσφέρει χορταστικό θέαμα αν και δεν είναι τόσο καλός στην κινηματογράφηση δράσης όσο οι προηγούμενοι σκηνοθέτες Justin Lin και James Wan.
Το Fast and Furious 8 (ή Fate of the Furious) παρόλο το θέαμα και την ενέργεια και το χιούμορ, μοιάζει να του λείπει κάτι, και δεν είναι ο αδικοχαμένος Paul Walker.
Η ταινία καταφέρνει να διασκεδάσει, μα η σειρά έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια κούρασης.
Οι χαρακτήρες έχουν λιγότερο βάθος από τις προηγούμενες ταινίες και το απλό σενάριο του έχει τεντωθεί σε δυο ώρες και κάτι.
Ίσως φταίει ότι κάπου τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά, ίσως ότι ο πήχης όσον αφορά το θέαμα έχει ανέβει τόσο πολύ που δύσκολα κάποιος να τον ξεπεράσει.
Το Fast 8 είναι διασκεδαστικό μα δεν ενθουσιάζει όσο οι προκάτοχοι του.
Στους κινηματογράφους από 13 Απριλίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
