Ένα πράγμα που δεν πρόκειται κανείς να κατηγορήσει το Colossal είναι η έλλειψη αυθεντικής ιδέας.
Δεν είναι remake, ούτε sequel και δε βασίζεται σε κάποιο βιβλίο ή κόμικ.
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Nacho Vigalondo (Open Windows) έγραψε ένα τόσο... ‘φεύγα’ σενάριο που είναι να απορείς πως και δέχτηκαν τα στούντιο να το κάνουν ταινία.
Η Gloria (Anne Hathaway, The Intern) είναι μια άνεργη αλκοολική που πηγαίνει από πάρτι σε πάρτι δίχως κάποιο πλάνο για το μέλλον.
Μια μέρα το αγόρι της (Dan Stevens, The Beauty and the Beast) αποφασίζει πως '...ως εδώ ήταν!' και την διώχνει από το σπίτι.
Εκείνη γυρίζει πίσω στο πατρικό της όπου πιάνει δουλειά σαν σερβιτόρα στο μπαρ ενός παλιού της φίλου (Jason Sudeikis, Mother's Day).
Όλα καλά ως εδώ έτσι;
Προσέξτε τώρα και την συνέχεια.
Ένα γιγαντιαίο τέρας εμφανίζεται στη Σεούλ και σκορπά τον τρόμο.
Γίνεται πρώτο θέμα στα κανάλια όλου του κόσμου.
Το τέρας υλοποιείται, κάνει καταστροφές και εξαφανίζεται.
Κάποια στιγμή η πρωταγωνίστρια μας συνειδητοποιεί πως εκείνη ελέγχει ψυχικά το τέρας: πως ότι κίνηση κάνει με το σώμα της στην Αμερική κάνει και εκείνο στη Νότια Κορέα (!).
Παράλληλα ο παιδικός της φίλος αρχίζει να την ζηλεύει και ο ασταθής χαρακτήρας του βγαίνει στην επιφάνεια, κάτι που θα επηρεάσει όχι μόνο εκείνη αλλά και τους ...κατοίκους της Σεούλ.
Είναι σαν ο σκηνοθέτης να πήρε δυο είδη ταινιών, το indie δράμα και τις ταινίες τεράτων τύπου Godzilla και Pacific Rim και να προσπάθησε να τα παντρέψει.
Η συνταγή μοιάζει ενδιαφέρουσσα, κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για την εκτέλεση της.
Είναι τόσο διαμετρικά αντίθετα αυτά τα δυο είδη ταινιών που το αποτέλεσμα βγάζει μια αλλόκοτη ταινία που θα ξενίσει τους περισσότερους.
Το δράμα των χαρακτήρων σε κρατάει και οι ηθοποιοί είναι καλοί, πέρα από κάποια αστεία που δεν βγάζουν γέλιο, μα όταν μπαίνουν τα τέρατα στη μέση τα θεμέλια του σεναρίου τραντάζονται.
Το Colossal δεν ενδιαφέρεται να σου εξηγήσει πράγματα και σε καλεί να λάβεις υπόψη ένα εξωφρενικό ενδεχόμενο χωρίς πολλά-πολλά.
Υπάρχουν θεματικά layer για ‘καταπίεση’ και ‘εθισμό’ κλπ. μα η απλοποιημένη ιστορία της ίσα που ξύνει την επιφάνεια τους.
Κάποιος που θα το δει για το κοινωνικό του θέματος, σίγουρα θα απογοητευτεί με την ξέμπαρκη παρουσία τεράτων στην πλοκή.
Από την άλλη κάποιος που θέλει να δει μάχες με πελώρια τέρατα επίσης θα απογοητευτεί γιατί δε δίνεται μεγάλο βάρος σε αυτό.
Τα εφέ είναι ικανοποιητικά αν και το τέρας βγαίνει κυρίως βράδυ χωρίς να φαίνονται πολλές λεπτομέρειες, και η τελική μάχη είναι μεγέθους... μεζέ.
Μια αλλόκοτη ταινία που θα παραξενέψει τους θεατές.
Μοιάζει σαν πείραμα που θα μπορούσε να είχε πάει καλά μα απέτυχε.
Ενώ έχει καλή σκηνοθεσία και τον αέρα γλυκόπικρης indie ταινίας από αυτές που παίζονται σε ανεξάρτητα φεστιβάλ, η σεναριακή σφήνα κάτι τόσο απροσδόκητου με απομάκρυνε σαν θεατή.
Θεωρώ πως από τη στιγμή που το σενάριο είναι από μόνο του τρελό θα έπρεπε να το πάει ακόμα παραπέρα και όχι να επαναπαυτεί στην πρωτότυπη ιδέα του.
Στους κινηματογράφους από 6 Απριλίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
