Σε έναν διαστημικό σταθμό που κινείται δορυφορικά γύρω από τη γη μια ομάδα πέντε επιστημόνων από διάφορες χώρες μελετούν μια εξωγήινη μονοκύτταρη μορφή ζωής από τον Άρη.
Όταν αυτή αναπτύσσεται αρκετά, αρχίζει να τους καταδιώκει μέσα και έξω από το σταθμό και φτάνει να απειλεί και την ίδια τη Γη.
Ο Daniel Espinosa (Safe House) φτιάχνει μια καλογυρισμένη ποιοτική ταινία διαστημικού τρόμου.
Σε αυτό τον βοηθάει το πολυεθνικό πρώτης διαλογής καστ: Jake Gyllenhaal (Nocturnal Animals), Ryan Reynolds (Criminal), Rebecca Ferguson (The girl on the Train), Ariyon Bakare (Rogue One: A Star Wars Story), Olga Dihovichnaya και Hiroyuki Sanada (Mr. Holmes).
(Όλοι τους νιώθαμε ότι παραείναι ποιοτικοί για να πεθάνουν στα πλοκάμια του διαστημικού τέρατος, αλλά αυτό είχε διαφορετική γνώμη, ευτυχώς).
Θα δίναμε περισσότερα εύσημα στην ταινία αν δεν είχε τόσο ίδια βασική ιστορία με το Alien, το οποίο κατάφερε πριν από 40 χρόνια σχεδόν να μεταφέρει με απόλυτη επιτυχία τους πιο υποσυνείδητους ανθρώπινους φόβους στο διάστημα, γνώρισε πολλές συνέχειες και σημάδεψε το sci-fi και τον τρόμο.
Οι σεναριογράφοι Rhett Reese και Paul Wernick (Deadpool) το γνωρίζουν αυτό καλά και προσπαθούν να διαφοροποιήσουν την ιστορία στην εκτέλεση της.
Ξεφεύγουν από τον κλειστοφοβικό τρόμο του Alien φτιάχνοντας σκηνές καταδίωξης με το τέρας εκτός του διαστημοπλοίου, που θυμίζουν το πιο πρόσφατο Gravity (2013), και βάζουν τους ήρωες να παραθέτουν φιλοσοφικές απόψεις και να μιλούν για τα συναισθήματά τους σε όλο το πρώτο μέρος της ταινίας.
Κάνουν υπερπροσπάθεια να νιώσουμε συναισθηματικό δέσιμο με τους ήρωες με αποκορύφωμα το ότι βλέπουμε τον Hiroyuki Sanada να παρακολουθεί τη γέννηση της κόρης του.
Αν και πετυχαίνουν σε μεγάλο βαθμό τον σκοπό τους, το χωρίς συναισθηματικές σάλτσες Alien κερδίζει στη σύγκριση.
Το σημείο στο οποίο η ταινία διαφοροποιείται ουσιαστικά και κερδίζει εύσημα είναι το ότι τοποθετεί τη δράση τόσο κοντά στη Γη.
Το γλοιώδες τέρας μπορεί εύκολα από στιγμή σε στιγμή να μεταφερθεί εκεί και οι ήρωες πρέπει πρώτα να σκεφτούν πώς να το αποτρέψουν αυτό και μετά τη δική τους σωτηρία.
Το μεγαλύτερο μέρος της καταδίωξης βρίσκει τους ήρωες να κλειδώνουν πόρτες για να σταματήσουν το τέρας από το να βρεθεί στον ίδιο χώρο με αυτούς και μετά από το να φτάσει στη Γη.
Δεν είναι απίθανο οι σεναριογράφοι να κλείνουν το μάτι με αυτόν το τρόπο στους φόβους πίσω από και για τις πολιτικές των κλειστών συνόρων που κυριαρχούν σήμερα.
Άλλωστε ονομάζουν το τέρας Calvin (όνομα φορτισμένο ιστορικά και θρησκευτικά γιατί ο Ιωάννης Καλβίνος είναι από τους πρωτοστάτες του προτεσταντισμού και του διαχωρισμού του από την καθολική θρησκεία).
Τέλος όσον αφορά το τέρας, αν και επιστημονικά ευφάνταστο, αρκετά γλοιώδες και τρομακτικό δε φτάνει το σχεδιασμό των Aliens (που βασίστηκε σε πραγματικά όντα που βρίσκονται σε τεράστιο βάθος στη θάλασσα).
Συνολικά η εκτέλεση της ταινίας ήταν αξιοπρεπής και είχε φρεσκάδα σε κάποια σημεία.
Γι’ αυτό αξίζει να το δείτε στο σινεμά αν είστε λάτρεις του sci-fi και του διαστήματος.
Στους κινηματογράφους από 20 Απριλίου.
Μαρίνα Μέλη.
1.jpg)
