Το παρελθόν συναντά το παρόν σε μία παράξενη φιλμική αναμέτρηση όπου μια κοινωνική καταγγελία, γίνεται σαγηνευτική ελεγεία μέσα από ένα άνευ όρων παιχνίδι των αισθήσεων.
Ο «αιρετικός» σκηνοθέτης Marco Bellocchio, επιστρέφει με άλλο ένα φιλμ καταπέλτη ενάντια στην υποκρισία του καθολικισμού, την δίψα για εξουσία, την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τις αιώνιες κοινωνικές πληγές.
Ο ανήσυχος Ιταλός δημιουργός, ανέκαθεν έκανε ταινίες-καταγγελίες ενάντια στην κάθε μορφή εξουσίας και ανήκει στις φωνές μιας νέας πολιτικοποιημένης γενιάς δημιουργών που άρχισε να γεννιέται την εποχή των: Φεντερίκο Φελίνι, Μικελάντζελο Αντονιόνι, Ρομπέρτο Ροσελίνι και Λουκίνο Βισκόντι.
Χωρισμένο σε δύο μέρη, το φιλμ αφηγείται δύο ιστορίες με διαφορά αιώνων στο ίδιο μοναστήρι.
Ένας νεαρός στρατιώτης του μεσαίωνα καταφθάνει στο μοναστήρι οπού δικάζεται η κατηγορούμενη για μαγεία ερωμένη του νεκρού αδελφού του και βρίσκεται αντιμέτωπος με την ιερά εξέταση και τις μεθόδους της.
Αιώνες μετά στο ίδιο εγκαταλειμμένο πια μοναστήρι του σήμερα, συναντάμε έναν αγνοούμενο ηλικιωμένο κόμη που κρύβεται εκεί και μαζί με την οργάνωση του, διοικεί την περιοχή μέχρι την εμφάνιση ενός πλούσιου Ρώσου που απειλεί να αγοράσει το κτήριο.
Ο Bellocchio εκσφενδονίζει κατά ριπάς τα βέλη του και ξεκινώντας από την μεσαιωνική καθολική εκκλησία, καταλήγει στις κοινωνικές μορφές εξουσίας του σήμερα.
Ο παραλογισμός, η υποκρισία και η απάνθρωπη σκληρότητα της μεσαιωνικής ιεράς εξέτασης, παραλληλίζονται με την εξευγενισμένη σημερινή μορφή τους στις κοινωνίες του χρήματος και της εξουσίας ...μόνο που η απότομη μετάβαση από το λυρικό δράμα εποχής του παρελθοντικού πρώτου μέρους σε ένα εντελώς διαφορετικό σε ύφος Commedia dell'arte παρόν του δεύτερου, ξενίζει και προκαλεί μια παρατεταμένη αμηχανία, δυσκολεύοντας την προσαρμογή του θεατή σε μία νέα τόσο διαφορετική φιλμική πραγματικότητα.
Με στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία, λυρική αφήγηση σε φελινικό μοτίβο, αισθησιακές εικόνες και χωροδιακό σάουντρακ που περιέχει ακόμα και διασκευή Μetallica σε εκκλησιαστικό μουσικό ύφος, ο Ιταλός προσεγγίζει τα θέματα του μέσα από συμβολισμούς, ενώ οι σουρεαλιστικές μπουνιουελικές πινελιές προσδίδουν ακόμα περισσότερη γοητεία και παρά το άνισο δέσιμο των δύο ιστοριών, καταφέρνουν να υπερκεράσουν τις αφηγηματικές δυσκολίες, αλλά όχι τις σεναριακές ασάφειες και τους ημιτελής χαρακτήρες, με συνέπεια το φιλμ να αφήνει ανάμικτα συναισθήματα.
Το παραγωγής 2015 «Αίμα από το Αίμα μου» είναι το προτελευταίο φιλμ του Bellocchio ( ακολουθεί το «Sweet Dreams» του 2016) και φτάνει έστω καθυστερημένα στις ελληνικές αίθουσες με το βραβείο κριτικών FIPRESCI από το φεστιβάλ Βενετίας στις αποσκευές του.
Στους κινηματογράφους από 20 Απριλίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
