O Jim Sheridan είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπάει την Ιρλανδία.
Αυτό το έχουμε καταλάβει και από προηγούμενες δουλειές του όπως τα My Left Foot, In the Name of the Father και The Boxer.
Αυτή τη φορά μας μεταφέρει στην Ιρλανδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με ένα δράμα που είχε όλα τα φόντα να γίνει μια καλή ταινία αλλά δεν τα καταφέρνει λόγω του αδύναμου σεναρίου.
Η Μυστική Γραφή (μεταφορά από το ομώνυμο βιβλίο του Sebastian Barry) μας παρουσιάζει την Rooney Mara (Lion) να παίζει την νεαρή Roseanne McNulty σαν ένα ατίθασο κορίτσι στα 20's που στη μικρή κοινωνία του χωριού της ξελογιάζει κάθε αρσενικό.
Ακόμα και ο παπάς του χωριού (Theo James, Underworld: Blood Wars) δείχνει να παρεκτρέπεται μπροστά στα κάλλη της, όμως εκείνη έχει μάτια μόνο για τον πιλότο Michael Eneas (Jack Reynor, Sing Street).
Είναι πληγωμένος και τον κυνηγούν οι αρχές έτσι εκείνη τον κρύβει σπίτι της.
Στο παρόν τώρα ένας νέος γιατρός (Eric Bana, Deliver Us From Evil) καλείται σε ένα ίδρυμα για ψυχικά ασθενείς προκειμένου να αξιολογήσει την ηλικιωμένη Roseanne (Vanessa Redgrave, Foxcatcher) προτού την μεταφέρουν.
Μέσα από τις μέρες που περνάει μαζί της θα μάθει την ιστορία της, αλλά και το τι έγινε με το παιδί της το οποίο για καιρό πιστεύεται πως το σκότωσε η ίδια.
Το Ιρλανδικό τοπίο είναι υπέροχο όπως υπέροχοι είναι και οι πρωταγωνιστές της ταινίας.
Η Rooney Mara και η Vanessa Redgrave ταιριάζουν γάντι στο ρόλο και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.
Υπάρχει συμπάθεια με τους χαρακτήρες, τα πάθη τους και τις επιλογές τους. Όμως δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το σενάριο.
Η ταινία κινείται straight forward χωρίς υπο-πλοκές ή ιδιαίτερο βάθος.
Όλα μοιάζουν σαν κάπου να τα έχουμε ξαναδεί, χωρίς όμως να παρουσιάζουν κάποια αυθεντικότητα ή κάτι να ξεχωρίζει.
Το αίσθημα ότι βλέπεις μια ταινία που έχει μεταφερθεί από βιβλίο είναι έντονο, όμως έχει πιάσει περιληπτικά την πλοκή, απογυμνωμένη από ενδιαφέρον σεναριακά μονοπάτια.
Και το twist που υπάρχει στο τέλος φοβάμαι πως κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Είναι άκρως προβλέψιμο και μοιάζει άτοπα βολικό.
Πέρα από την κεντρική ηρωίδα, οι υπόλοιποι χαρακτήρες μένουν στο περιθώριο να γυρίζουν γύρω της σαν τις μύγες στο άλογο.
Αν θέλετε να δείτε μια απλή δραματική ιστορία από αυτές που βγαίνουν σωρηδόν σε βιβλία αισθηματικό/νοσταλγικής φύσης δείτε την, όσοι όμως ψάχνουν για παραπάνω περιεχόμενο καλύτερα να δουν κάτι άλλο.
Στους κινηματογράφους από 6 Απριλίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
