Everyone's got a story like this…
It's as old as the hills.
Από τα down under μας έρχεται μία από τις -θεωρητικά- πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της σεζόν.
Το Αυστραλιανό δράμα του Simon Stone θέλει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη λίγη από την θεατρική ιδιοφυία του Ίψεν, παρουσιάζοντας μία μοντέρνα εκδοχή της Αγριόπαπιας.
Τα καταφέρνει όμως ή μήπως καταλήγει καθηλωμένη από τα σπασμένα της φτερά;
Βρισκόμαστε σε μια μικρή πόλη της Νέας Ουαλίας, μιας υλοτομιούπολης που αργοπεθαίνει χρόνο με το χρόνο.
Ένας από τους τελευταίους ιδιοκτήτες μύλων, ο Henry Nielsen (Geoffrey Rush, Pirates of the Carribean: Dead Men Tell No Tales) μόλις ανακοίνωσε το κλείσιμο της επιχείρησης, αφήνοντας στο δρόμο δεκάδες εργαζόμενους, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζεται να παντρευτεί την Anna (Anna Torv), πρώην οικονόμο του που παρεμπιπτόντως έχει και τα μισά του χρόνια.
Με αφορμή το γάμο, στη πόλη επιστρέφει ο γιος του, Christian (Paul Schneider, Cafe Society), που αυτοεξορίστηκε πριν δεκαπέντε χρόνια, μετά την αυτοκτονία της μητέρας του.
Ο Christian ξανασυναντά τον παλιό κολλητό του, Oliver (Ewen Leslie, Sleeping Beauty), που πια είναι ένας από τους απολυμένους εργάτες του Harry, όμως χωρίς να κρατάει κακία, προσπαθεί να προχωρήσει τη ζωή του με την οικογένειά του, τη σύζυγο Charlotte (Miranda Otto, The Homesman) και την έφηβη κόρη Hedvig (Odessa Young).
Η επιστροφή του Christian όμως θα αποτελέσει καταλύτης για αποκαλύψεις που θα σοκάρουν τους εμπλεκόμενους, προκαλώντας αθώα θύματα.
Δε θα τολμήσω καν να υπονοήσω ότι γνώριζα την ιστορία του θεατρικού, έτσι η κριτική δε πρόκειται να έχει συγκριτικό ύφος.
Άλλωστε η ίδια η ταινία δηλώνει απλά εμπνευσμένη από το έργο, και όχι διασκευή του.
Επίσης αξίζει να αναφερθεί ότι αυτή η μοντέρνα εκδοχή της ιστορίας είχε ανέβει αρχικά στο σανίδι, πάλι από τον Simon Stone στις αρχές της δεκαετίας, με κάποιους μάλιστα κοινούς ηθοποιούς, η επιτυχία της οποίας προκάλεσε και τη κινηματογραφική ταινία.
Το The Daughter είναι ένα οικογενειακό ψυχόδραμα μιας κλειστής κοινωνίας, που όπως κάθε τέτοια κρύβει τα δικά της σκοτεινά μυστικά.
Το δράμα εδώ μπορεί να μην παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όμως έχει μια αρκετά μεγάλη εξάπλωση, επηρεάζοντας ένα πλήθος χαρακτήρων, τους οποίους γνωρίζουμε σταδιακά κατά τη διάρκεια του φιλμ.
Ένα από τα βασικά προβλήματα που είχα με τη ταινία παρουσιάζεται νωρίς-νωρίς, αφού όλοι αυτοί οι χαρακτήρες μας συστήνονται τόσο ρεαλιστικά, με τον καθένα να έχει το μικρό δικό του δράμα, σε σημείο που δε ξέρεις ποια απ’ όλες αυτές τις ιστορίες είναι η κεντρική.
Μετά λοιπόν τις πρώτες συστάσεις, η πλοκή πηδάει από τον έναν στον άλλον, δίνοντάς μας για τον καθένα λίγες περισσότερες λεπτομέρειες, χωρίς όμως ουσιαστική πλοκή.
Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, το σενάριο πέφτει σε ένα θανάσιμο αμάρτημα˙ άξαφνα αποκαλύπτει όχι μόνο όχι μόνο ποια είναι η τελική ερώτηση, αλλά και την απάντησή της!
Εκεί λοιπόν που αρχίζεις να μονολογείς, λέγοντας ότι αποκλείεται να είναι αυτό, αποκλείεται να μου αποκάλυψε το φινάλε, κάτι περισσότερο θα κρύβεται, η ταινία συνεχίζει να πηδάει από κλαδάκι σε κλαδάκι, να μας δίνει κι άλλα στοιχεία, να προχωράει τη ζωή των χαρακτήρων, και να φτάνει αισίως και η στιγμή της αποκάλυψης.
Και δυστυχώς αυτή δεν είναι καν τόσο πολύπλοκη όσο την έχεις υποπτευθεί όταν σου την έδωσε στο πιάτο πριν πολύ ώρα.
Ε κάπου εκεί, με το συμπάθιο, ξενερώνεις τη ζωή σου!
Ο θεατής είναι αδύνατο να συμπάσχει με το σοκαριστική για τους χαρακτήρες αποκάλυψη, και απλά το παίζει…Φοίβη.
Για καλή μας τύχη, το The Daughter δεν τέλειωσε ακόμα, και τα τελευταία λεπτά μας επιφυλάσσουν τις συγκλονιστικότερες σκηνές όλης της ταινίας, με έναν επίλογο που ναι μεν δένει όλες τις ξέμπαρκες άκρες αριστοτεχνικά, όμως για το θεατή είναι ήδη αργά, αφού ένα σπαραχτικό τελευταίο πεντάλεπτο δε μπορεί να αποζημιώσει την οριακά βαρετή υποτονικότητα και τις απογοητεύσεις όλων των προηγουμένων.
Ο Simon Stone είναι ένας έμπειρος Αυστραλός ηθοποιός, που ίσως κάποιοι τον έχετε δει στα Jindabyne ή Kokoda, όμως εδώ κάνει το δημιουργικό του ντεμπούτο αναλαμβάνοντας τόσο το σενάριο όσο και τη σκηνοθεσία, και μπορεί και στις δύο ιδιότητές του να παρουσιάζει τις χτυπητές αδυναμίες που προαναφέρθηκαν, όμως στα τεχνικά του καθήκοντα είναι αριστοτέχνης, με το φιλμ να είναι οπτικά πανέμορφο.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, η κατάσταση είναι λίγο ανάμεικτη αφού το cast απαρτίζεται από εξαιρετικούς ηθοποιούς, όμως είναι ολοφάνερο ότι κάποιες σκηνές ήθελαν ένα ακόμα take.
Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα το προαναφερόμενο συνταρακτικό φινάλε, στο οποίο παρακολουθούμε την ιδιαιτέρως ταλαντούχα Odessa Young να δίνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τον χειρότερο και αμέσως μετά τον καλύτερό της εαυτό.
Το The Daughter είναι σαν ένα όμορφο αλλά άγευστο γεύμα, το οποίο καταλήγει με ένα αναπάντεχο σόου πυροτεχνημάτων.
Ωραία τα πυροτεχνήματα, αλλά δεν είναι ικανά να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα άνοστα φαγητά.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
