Με το The Curse of the Black Pearl, η Disney κατάφερε κάτι σχεδόν αδιανόητο, να αναβιώσει το είδος των swashbuckling adventures και μάλιστα βασισμένη σε κάτι τόσο ανούσιο όσο ένα θεματικό πάρκο!
Έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε και όπως δυστυχώς αποδείχτηκε στη πορεία, θαύματα δε γίνονται κάθε μέρα, με τη σειρά, ταινία με τη ταινία να βαλτώνει, με αποκορύφωμα το On Stranger Tides του 2011.
Οι περισσότεροι πίστεψαν ότι η σειρά είχε δώσει τη τελευταία της πνοή, όμως τα πάνω από 1 δις δολάρια που έβγαλε στα ταμεία, σε συνδυασμό με την επιθυμία του πρωταγωνιστή να ξαναφορέσει τις πειρατικές του μπότες, της έδωσαν μία ακόμη ευκαιρία.
Τα έξι χρόνια που μεσολάβησαν και οι αλλαγές στους συντελεστές, μας έκαναν να πιστέψουμε ότι αυτή τη φορά ίσως η έμπνευση επέστρεψε και η νέα ταινία θα καταφέρει να αναστήσει τη σειρά.
Δυστυχώς, απογοητευτήκαμε για μία ακόμη φορά με το Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales να επιπλέει μεν, σαν σαπιοκούτσουρο δε, στα όμορφα νερά της Αυστραλίας..
Η ταινία ξεκινάει βρίσκοντας το Jack Sparrow (Johnny Depp, Fantastic Beasts and Where to Find Them) στα χειρότερά του, αφού μετά από μια αποτυχημένη ληστεία έχει ξεμείνει ολομόναχος, χωρίς πλήρωμα, με ένα καρυδότσουφλο για πλοίο και όπως πάντα τους στρατιώτες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας να τον κυνηγούν.
Η σωτηρία έρχεται από ‘κει που δε τη περιμένει, αφού ένας νεαρός με το όνομα Henry Turner (Brenton Thwaites, Son of a Gun) του ζητάει να βρουν τη μυθική Τρίαινα του Ποσειδώνα, ένα τεχνούργημα που λέγεται ότι λύνει όλες της κατάρες των Επτά Θαλασσών.
Με την αναπάντεχη βοήθεια μιας νεαρής αστρονόμου (Kaya Scodelario, Maze Runner: The Scorch Trials) που κατηγορείται ως μάγισσα, ξεκινούν το μακρινό ταξίδι προς το άγνωστο όμως οι εχθροί παραμονεύουν, με το βασιλικό ναυτικό να είναι το μικρότερο των προβλημάτων τους, αφού ο καταραμένος Ισπανός καπετάνιος Salazar (Javier Bardem, The Last Face) ζητάει εκδίκηση από τον Sparrow και δε πρόκειται να σταματήσει πουθενά για να τη πάρει.
Η ταινία πρέπει να παραδεχτώ ότι ανοίγει εντυπωσιακότατα, με τη σεκάνς της ληστείας ενός χρηματοκιβωτίου, (ξεδιάντροπα κλεμμένη από το Fast Five) να μας θυμίζει τα επικά και ταυτόχρονα ξεκαρδιστικά set pieces των πρώτων ταινιών, που άλλωστε αποτελούν και σήμα κατατεθέν της σειράς.
Δυστυχώς τα προβλήματα κάνουν την εμφάνισή τους αμέσως, με το κεντρικό στόρυ να μην έχει ίχνος πρωτοτυπίας, αλλά όντας καλόπιστος (μη γελάτε!), ήλπιζα ότι η ταινία θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα στο οποίο δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι.
Ένα ακόμα εξαιρετικό “στημένο” λίγο αργότερα αναπτέρωσε για λίγο τις ελπίδες, όμως όσο η ώρα περνούσε, γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο το πόσο “στο πόδι” είχε στηθεί η ταινία, με τη πλοκή της να έχει μονάδα 2-3 βασικά plot points και όλη η άλλη να μοιάζει με τυχαία και τελείως αδιάφορα γεγονότα που απλά μπήκαν για να καθυστερήσουν λίγο τους ήρωες από την επίτευξη του στόχου τους.
Αν σε αυτά συνυπολογίσεις το κακογραμμένο και αχρείαστα πολύπλοκο σενάριο που σε αναγκάζει ξανά και ξανά να μουρμουρίσεις από μέσα σου “άστο να περάσει, ταινία φαντασίας είναι”, κάνει το θεατή απλά να περιμένει απλά την ώρα να τελειώσει.
Όλα τα παραπάνω, ήταν λίγο-πολύ προβλήματα και του On Stranger Tides, όμως εδώ σας έχουμε ένα ευχάριστο αφού το Dead Men Tell No Tales καταφέρνει να βγαίνει πάνω λόγω του πολύ καλού cast.
Αντίθετα λοιπόν με τις αποτυχημένες επιλογές των Cruz, Claflin και Bergès-Frisbey, εδώ οι Brenton Thwaites, Kaya Scodelario και Javier Bardem ταιριάζουν γάντι στους ρόλους τους, με τον τελευταίο ειδικά να είναι εξαιρετικός ως villain.
Ο Johnny Depp ευτυχώς συνεχίζει να το διασκεδάζει και μαζί του κι εμείς, παρότι το σενάριο δε τον βοηθάει, ενώ όσοι περιμένατε τη μεγάλη επιστροφή των Orlando Bloom και Keira Knightley, θα σας το χαλάσω αφού η παρουσία τους, ειδικά της δεύτερης, με το ζόρι μπορεί να χαρακτηριστεί ως cameo.
To Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales είναι ακόμα μία απόδειξη του πόσο κουρασμένη είναι η σειρά και πως πρέπει επιτέλους να την αφήσουν στην ησυχία της, πριν ξεφτιλιστεί.
Οριακά καλύτερη από το On Stranger Tides, αυτό δε λέει ουσιαστικά τίποτα, κάνει το θεατή να λησμονεί την άφθονη διασκέδαση που του είχε προσφέρει το πρώτο φιλμ και μελαγχολεί…
Στους κινηματογράφους από 25 Μαΐου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
