Τα ζόμπι είναι ‘Walking Dead’ πλάσματα με αποσυντεθειμένη σάρκα, που είναι καταστρεπτικά, κακόβουλα και πεινασμένα για ανθρώπινη σάρκα και σχεδόν αδύνατο να πεθάνουν.
Η λέξη ‘ζόμπι’ προέρχεται από τη γλώσσα Μπαντού της Ανγκόλα – από το n-Zumbi που σημαίνει φάντασμα ή χαμένο πνεύμα.
Τα ζόμπι εμφανίστηκαν πρώτα στο βιβλίο του William B.Seabrook με τίτλο 'The Magic Island', το οποίο μιλούσε για τα βουντού της Αιτής.
Το μάλλον μακάβριο και ανατριχιαστικό βιβλίο είχε λεπτομέρειες για τις περιπέτειες του συγγραφέα και τις συναντήσεις του με τους ‘ζωντανούς νεκρούς’, αιμοβόρα πλάσματα με απλανές βλέμμα και ανέκφραστα πρόσωπα...
Πολλοί λένε ότι η υπνοβασία στη Γερμανική εξπρεσιονιστική ταινία The Cabinet of Dr. Caligari ήταν από τα πρώτα παραδείγματα των υπνωτικών πλασμάτων του Seabrook, τα ζόμπι.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το Hollywood (κυρίως η Universal) άρχισε να πειραματίζεται με ταινίες με γραφικά τέρατα και ήταν θέμα χρόνου πριν εμφανιστεί η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους ‘Ζωντανών Νεκρών’.
Η πρώτη πραγματική ζόμπι ταινία ήταν η ανεξάρτητη χαμηλού budget ατμοσφαιρική White Zombie (1932) από τον σκηνοθέτη Victor Halperin, με τον ‘Dracula’ Bela Lugosi στο ρόλο του ‘Murder’ Legendre, έναν κακό voodoo master, νεκρομάντη και καταχθόνιο υπνωτιστή, ο οποίος διεύθυνε ένα εργοστάσιο ζάχαρης με ‘άδειους’ τυφλούς σκλάβους-ζόμπι και είχε στόχο να κερδίσει την καρδιά μιας κοπέλας.
Εσκεμμένα είχε ελάχιστους διαλόγους και ήταν ατμοσφαιρική και εξπρεσιονιστική, ενώ ήταν εμπνευσμένη από το θεατρικό του Broadway ‘Zombie’ του Kenneth Webb.
Η συνέχεια του (sequel) ήταν το κατώτερο Revolt of the Zombies (1936), με μία άλλη παράλογη πλοκή, κακές ερμηνείες και αναποτελεσματική σκηνοθεσία (ένας μάγος-ιερέας από τη Καμπότζη με ένα μαγικό φάρμακο που δημιουργούσε ζόμπι).
Η ομιλούσα και βραδυκίνητη ταινία μάλιστα μηνύθηκε γιατί χρησιμοποίησε τον όρο ‘ζόμπι’!
Τόσο κακή ήταν.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '40 υπήρξαν τρεις ταινίες ζόμπι από την Poverty Row’s Monogram Studios, στις οποίες συνδέθηκε ο ναζισμός με λαϊκές παραδόσεις ζόμπι:
Το King of the Zombies (1941) μιλούσε για μια συντριβή αεροσκάφους σε ένα απομακρυσμένο νησί της Καραϊβικής, με έναν σκοτεινό ναζιστή γιατρό-κατάσκοπο ονόματι Miklos Sangre (Henry Victor) ο οποίος πραγματοποιούσε τελετές βουντού στο υπόγειο του σπιτιού του και ήταν έτοιμος να απελευθερώσει μια ορδή από ζόμπι.
Στη δεύτερη ταινία, το Revenge of the Zombies (1943) του Steve Sekely, ο John Carradine πρωταγωνιστούσε ως ένας Ναζί επιστήμονας που έφτιαχνε έναν στρατό από ζόμπι που θα κατακτούσε τον κόσμο σε έναν βάλτο της Louisiana!
Αυτή η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής για Δραματική ταινία.
Η τρίτη ήταν το Voodoo Man (1944), ένα ανακυκλωμένο Revenge of the Zombies που επανέφερε τον Bella Lugosi ως έναν ασκούμενο voodoo master και τον John Carradine ως τον καθυστερημένο υπηρέτη του, οι οποίοι απαγάγανε νεαρές γυναίκες για να χρησιμοποιήσουν τη θέληση τους και το πνεύμα τους προκειμένου να ξαναζωντανέψουν τη νεκρή γυναίκα του πρώτου.
Εσκεμμένα είχε ελάχιστους διαλόγους και ήταν ατμοσφαιρική και εξπρεσιονιστική, ενώ ήταν εμπνευσμένη από το θεατρικό του Broadway ‘Zombie’ του Kenneth Webb.
Η συνέχεια του (sequel) ήταν το κατώτερο Revolt of the Zombies (1936), με μία άλλη παράλογη πλοκή, κακές ερμηνείες και αναποτελεσματική σκηνοθεσία (ένας μάγος-ιερέας από τη Καμπότζη με ένα μαγικό φάρμακο που δημιουργούσε ζόμπι).
Η ομιλούσα και βραδυκίνητη ταινία μάλιστα μηνύθηκε γιατί χρησιμοποίησε τον όρο ‘ζόμπι’!
Τόσο κακή ήταν.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '40 υπήρξαν τρεις ταινίες ζόμπι από την Poverty Row’s Monogram Studios, στις οποίες συνδέθηκε ο ναζισμός με λαϊκές παραδόσεις ζόμπι:
Το King of the Zombies (1941) μιλούσε για μια συντριβή αεροσκάφους σε ένα απομακρυσμένο νησί της Καραϊβικής, με έναν σκοτεινό ναζιστή γιατρό-κατάσκοπο ονόματι Miklos Sangre (Henry Victor) ο οποίος πραγματοποιούσε τελετές βουντού στο υπόγειο του σπιτιού του και ήταν έτοιμος να απελευθερώσει μια ορδή από ζόμπι.
Στη δεύτερη ταινία, το Revenge of the Zombies (1943) του Steve Sekely, ο John Carradine πρωταγωνιστούσε ως ένας Ναζί επιστήμονας που έφτιαχνε έναν στρατό από ζόμπι που θα κατακτούσε τον κόσμο σε έναν βάλτο της Louisiana!
Αυτή η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής για Δραματική ταινία.
Η τρίτη ήταν το Voodoo Man (1944), ένα ανακυκλωμένο Revenge of the Zombies που επανέφερε τον Bella Lugosi ως έναν ασκούμενο voodoo master και τον John Carradine ως τον καθυστερημένο υπηρέτη του, οι οποίοι απαγάγανε νεαρές γυναίκες για να χρησιμοποιήσουν τη θέληση τους και το πνεύμα τους προκειμένου να ξαναζωντανέψουν τη νεκρή γυναίκα του πρώτου.
Πάντως, μία από τις καλύτερες ζόμπι ταινίες της δεκαετίας του '40 ήταν το ατμοσφαιρικό, έξυπνο και τρομακτικό I Walked With a Zombie (1943) του Jacques Tourneur, ένα αριστουργηματικό φιλμ που βασιζόταν στο μυθιστόρημα της Charlotte Bronte, το κλασικό σκοτεινό ρομάντζο 'Jane Eyre'.
Η πλέον κλασική και ατμοσφαιρική σκηνή ήταν ένας ονειρικός νυχτερινός περίπατος σε μια φυτεία με ζαχαροκάλαμα, υπό τους ήχους τυμπάνων – τελετής βουντού και την εμφάνιση του θεόρατου ζόμπι-φύλακα Carre-Four (Darby Jones).
Το είδος μειώθηκε στο 2ο μισό της δεκαετίας του '40 αλλά υπήρξαν μερικές αξιόλογες προσπάθειες στα 50’s, όπως η sci fi σειρά Zombies of the Stratosphere (1952), το The Zombies of Mora Tau (1957), το Voodoo Woman (1957) και το χιτ Teenage Zombies (1959) το οποίο έσπασε ταμεία.
…Και μετά εμφανίστηκε ο George Romero.
Με έναν επαναστατικό τρόπο, ο - τώρα αποκαλούμενος Master of the Zombie films – George A.Romero αποτέλεσε την απαρχή της σύγχρονης εποχής των αιματηρών και gory ζόμπι στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 60.
Ο Stephen King τον επαίνεσε που έφερε …’τον τρόμο από την Τρανσυλβανία στη σύγχρονη Αμερική’.
Η πρώτη ‘…Dead’ ταινία του Romero εμφανίστηκε σε μια εποχή πολιτικής αναταραχής στην Αμερική, του Black Power και των φοιτητικών κινητοποιήσεων, του πολέμου στο Βιετνάμ, του φόβου ενός πυρηνικού αφανισμού και της δολοφονίας του Robert Kennedy και του Martin Louther King Jr.
Ο Romero με τις αρχετυπικές αφηγήσεις των ζόμπι του με το υπερβολικό αίμα, τη βία και το gore, ουσιαστικά σχολίαζε και τα κοινωνικά θέματα της εποχής, αναγνωρίζοντας ότι η απόλυτη φρίκη είναι η ανθρωπότητα:
Η πλέον κλασική και ατμοσφαιρική σκηνή ήταν ένας ονειρικός νυχτερινός περίπατος σε μια φυτεία με ζαχαροκάλαμα, υπό τους ήχους τυμπάνων – τελετής βουντού και την εμφάνιση του θεόρατου ζόμπι-φύλακα Carre-Four (Darby Jones).
Το είδος μειώθηκε στο 2ο μισό της δεκαετίας του '40 αλλά υπήρξαν μερικές αξιόλογες προσπάθειες στα 50’s, όπως η sci fi σειρά Zombies of the Stratosphere (1952), το The Zombies of Mora Tau (1957), το Voodoo Woman (1957) και το χιτ Teenage Zombies (1959) το οποίο έσπασε ταμεία.
…Και μετά εμφανίστηκε ο George Romero.
Με έναν επαναστατικό τρόπο, ο - τώρα αποκαλούμενος Master of the Zombie films – George A.Romero αποτέλεσε την απαρχή της σύγχρονης εποχής των αιματηρών και gory ζόμπι στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 60.
Ο Stephen King τον επαίνεσε που έφερε …’τον τρόμο από την Τρανσυλβανία στη σύγχρονη Αμερική’.
Η πρώτη ‘…Dead’ ταινία του Romero εμφανίστηκε σε μια εποχή πολιτικής αναταραχής στην Αμερική, του Black Power και των φοιτητικών κινητοποιήσεων, του πολέμου στο Βιετνάμ, του φόβου ενός πυρηνικού αφανισμού και της δολοφονίας του Robert Kennedy και του Martin Louther King Jr.
Ο Romero με τις αρχετυπικές αφηγήσεις των ζόμπι του με το υπερβολικό αίμα, τη βία και το gore, ουσιαστικά σχολίαζε και τα κοινωνικά θέματα της εποχής, αναγνωρίζοντας ότι η απόλυτη φρίκη είναι η ανθρωπότητα:
‘ Πάντα μου άρεσε η ιδέα ενός εσωτερικού τέρατος.
Μου αρέσει όταν τα ζόμπι γινόμαστε εμείς.’
Η πρώτη horror ταινία του Romero ήταν το χαμηλού κόστους κλειστοφοβικό ασπρόμαυρο cult classic Night of the Living Dead (1968).
Ήταν ένα splatter-ορόσημο για το είδος, με νεκρούς-ζόμπι με σάπια σώματα που σκουντούφλαγαν (…και δεν έρχονταν από βουντού ή από μεταλλάξεις τρελών ναζιστών) και επέστρεφαν στη ζωή με μια ακατάληπτη πείνα για ανθρώπινη σάρκα και μπορούσαν να σταματήσουν για πάντα μόνο όταν πυροβοληθούν στο κεφάλι.
Η low budget ασπρόμαυρη ταινία γυρίστηκε σε ύφος ντοκιμαντέρ με φυσικό φωτισμό και μια φορητή κάμερα για να τονίσει το φόβο που αντιμετώπιζαν οι μένοντες στην αγροικία.
Σύντομα, η απειλή θα προερχόταν από μέσα από το σπίτι καθώς κάθε δαγκωνιά μόλυνε τα θύματα που γίνονταν κι αυτά ζόμπι.
Επίσης για πρώτη φορά, ο Romero έδειξε και οικογένειες να διαλύονται από τους ζωντανούς νεκρούς, κάτι που έδειχνε ότι τίποτα πια δεν είναι ιερό στη σύγχρονη τότε κοινωνία (ένα έφηβο κορίτσι σκότωσε τη μητέρα της με ένα μυστρί και στη συνέχεια την έφαγε).
Ο απελπιστικός τόνος της ταινίας και ειδικά το τραγικά ειρωνικό τέλος χτύπησε στο κοινό ως μια πραγματική απεικόνιση της άψυχης και αποκτηνωμένης κοινωνίας στην οποία ζούσαν.
Οι 6 πιο σπουδαίες ταινίες του George A.Romero ήταν στη σειρά ‘Cult of the dead’:
Night of the Living Dead (1968) – ‘They Won’t Stay Dead’.
Το ασπρόμαυρο νατουραλιζέ φιλμ που επαναπροσδιόρισε ολόκληρο το είδος των zombie films.
Η low budget ασπρόμαυρη ταινία γυρίστηκε σε ύφος ντοκιμαντέρ με φυσικό φωτισμό και μια φορητή κάμερα για να τονίσει το φόβο που αντιμετώπιζαν οι μένοντες στην αγροικία.
Σύντομα, η απειλή θα προερχόταν από μέσα από το σπίτι καθώς κάθε δαγκωνιά μόλυνε τα θύματα που γίνονταν κι αυτά ζόμπι.
Επίσης για πρώτη φορά, ο Romero έδειξε και οικογένειες να διαλύονται από τους ζωντανούς νεκρούς, κάτι που έδειχνε ότι τίποτα πια δεν είναι ιερό στη σύγχρονη τότε κοινωνία (ένα έφηβο κορίτσι σκότωσε τη μητέρα της με ένα μυστρί και στη συνέχεια την έφαγε).
Ο απελπιστικός τόνος της ταινίας και ειδικά το τραγικά ειρωνικό τέλος χτύπησε στο κοινό ως μια πραγματική απεικόνιση της άψυχης και αποκτηνωμένης κοινωνίας στην οποία ζούσαν.
Οι 6 πιο σπουδαίες ταινίες του George A.Romero ήταν στη σειρά ‘Cult of the dead’:
Night of the Living Dead (1968) – ‘They Won’t Stay Dead’.
Το ασπρόμαυρο νατουραλιζέ φιλμ που επαναπροσδιόρισε ολόκληρο το είδος των zombie films.
Dawn of the Dead (1978) – 'When there’s no room in HELL, the dead will walk the EARTH’.
Χρειάστηκε να περιμένουμε μια δεκαετία για τη νέα ταινία του Romero, η οποία ήταν η πιο κερδοφόρα και αυτή με τις καλύτερες κριτικές από όλες.
Τέσσερις επιζώντες βρίσκουν καταφύγιο σε ένα mall και προσπαθούν να επιβιώσουν από αιμοδιψή ζόμπι αλλά και από μια συμμορία μηχανόβιων.
Η ταινία σατίριζε το καπιταλιστικό σύστημα της Αμερικής, δείχνοντας ένα υπερβολικά γεμάτο με άχρηστες πολυτέλειες εμπορικό κέντρο.
Day of the Dead (1985) – ‘The darkest day of horror the world has ever known’.
Αναγνωρισμένος πια ως master of horror, ο Romero συμπληρώνει τη dead trilogy με μια ταινία με λίγες εισπράξεις αλλά με περισσότερους διαλόγους και με το περισσότερο gore από τις προηγούμενες καθώς η δράση ήταν ακατάπαυστη από το πρώτο λεπτό.
Τρελοί επιστήμονες και αξιωματούχοι προσπαθούσαν να επαναφέρουν τα ζόμπι στη κανονική ζωή, όταν αυτά δραπετεύουν και επιτίθενται.
Land of the Dead (2005) – 'The Dead shall inherit the Earth’.
Η τέταρτη ταινία του Romero έθεσε ευθέως την κατάρρευση της ανθρώπινης κοινωνίας.
Ήταν μια συμβολική ‘εχόντων και μη εχόντων’ ιστορία ταξικής πάλης με πρωτότυπους χαρακτήρες.
Οι μάζες που μαστίζονταν από τη φτώχεια αναγκάστηκαν να ζουν εξόριστοι στους άδειους δρόμους του Pittsbourgh, ενώ η ελίτ ζούσε σε μια οχυρωμένη φεουδαρχική υπερ-καταναλωτική πόλη.
Αν και η ταινία γράφτηκε πριν την επίθεση στου Πύργους, κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του ‘Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας’ του George W.Bush.
Χρειάστηκε να περιμένουμε μια δεκαετία για τη νέα ταινία του Romero, η οποία ήταν η πιο κερδοφόρα και αυτή με τις καλύτερες κριτικές από όλες.
Τέσσερις επιζώντες βρίσκουν καταφύγιο σε ένα mall και προσπαθούν να επιβιώσουν από αιμοδιψή ζόμπι αλλά και από μια συμμορία μηχανόβιων.
Η ταινία σατίριζε το καπιταλιστικό σύστημα της Αμερικής, δείχνοντας ένα υπερβολικά γεμάτο με άχρηστες πολυτέλειες εμπορικό κέντρο.
Day of the Dead (1985) – ‘The darkest day of horror the world has ever known’.
Αναγνωρισμένος πια ως master of horror, ο Romero συμπληρώνει τη dead trilogy με μια ταινία με λίγες εισπράξεις αλλά με περισσότερους διαλόγους και με το περισσότερο gore από τις προηγούμενες καθώς η δράση ήταν ακατάπαυστη από το πρώτο λεπτό.
Τρελοί επιστήμονες και αξιωματούχοι προσπαθούσαν να επαναφέρουν τα ζόμπι στη κανονική ζωή, όταν αυτά δραπετεύουν και επιτίθενται.
Land of the Dead (2005) – 'The Dead shall inherit the Earth’.
Η τέταρτη ταινία του Romero έθεσε ευθέως την κατάρρευση της ανθρώπινης κοινωνίας.
Ήταν μια συμβολική ‘εχόντων και μη εχόντων’ ιστορία ταξικής πάλης με πρωτότυπους χαρακτήρες.
Οι μάζες που μαστίζονταν από τη φτώχεια αναγκάστηκαν να ζουν εξόριστοι στους άδειους δρόμους του Pittsbourgh, ενώ η ελίτ ζούσε σε μια οχυρωμένη φεουδαρχική υπερ-καταναλωτική πόλη.
Αν και η ταινία γράφτηκε πριν την επίθεση στου Πύργους, κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του ‘Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας’ του George W.Bush.
Diary of the Dead (2007) – ‘Shoot the Dead’.
Η πέμπτη low budget ταινία θεωρήθηκε ένα σύγχρονο reboot της πρώτης ταινίας.
Ο Romero το έκανε απευθυνόμενος στη παθητική γενιά του YouTube και του MySpace.
Ήταν μια ‘ταινία μέσα σε ταινία’ με φοιτητές που τη γύριζαν (με τίτλο The Death of Death) προσπαθώντας να φτιάξουν ένα b-horror movie και ανακαλύπτουν μια εξέγερση αληθινών ζόμπι.
Αποτελούνταν από κάμερες ασφαλείας, video ειδήσεων, ψηφιακές βιντεοκάμερες, YouTube videos, κινητά κλπ.
Οι μαθητές πίστευαν ότι η κυβέρνηση έλεγε ψέματα για την εξέγερση και είχαν σκοπό να το βγάλουν online για να δείξουν στο κόσμο τι πραγματικά συμβαίνει.
Survival of the Dead (2009) – 'Survival Isn’t Just For the Living’.
Η τελευταία μέχρι σήμερα ταινία του Romero ήταν ουσιαστική συνέχεια του 5ου, με την επιστροφή του αντιήρωα Λοχαγού Crocket ο οποίος οδηγεί μια ομάδα απατεώνων σε ένα απομακρυσμένο νησί από το οποίο εκδιώχθηκαν.
Σημαντικό θέμα της ταινίας ήταν το κατά πόσο τα ζόμπι νοιαζόταν πραγματικά για τους συγγενείς τους αλλά και το αν γινόταν να εκπαιδευτούν τα ζόμπι να ζουν χωρίς να τρώνε ανθρώπινη σάρκα.
Αποτέλεσε τη χειρότερη εισπρακτικά και κριτικά ταινία του Romero και διασύρθηκε από τους ίδιους τους οπαδούς του καθώς έμοιαζε με αναθεωρημένη εκδοχή του γουέστερν The Big Country (1958).
Η επαναστατική ταινία Night of the Living Dead του 1968 αποτέλεσε τεράστια επιρροή στις μελλοντικές ταινίες ζόμπι και πολλές ευφάνταστες παραλλαγές εμφανίστηκαν:
Voodoo Girl (1974), το πρώτο blaxploitation zombie φιλμ.
Zombi Holocaust (1980), διάσημο για τις εικόνες του και ένα από τα πολλά Ιταλικά ζόμπι φιλμ.
The Evil Dead (1981) και ολόκληρη η τριλογία του Sam Raimi.
Re-Animator (1985) βασισμένο σε ιστορία του H.P.Lovecraft, με άλλα δύο sequels.
The Return of the Living Dead (1985) παρωδία του Dan O’Bannon με πολλά sequels.
Pet Cemetery (1989) βασισμένο στο βιβλίο του Stephen King με ένα sequel το 1992.
From Dusk Till Dawn (1996) του Robert Rodriguez και σε σενάριο του Quentin Tarantino.
Resident Evil (2002) του Paul W.S.Anderson βασισμένο σε δημοφιλή videogame και με πολλές αναφορές στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
28 Days Later (2002) ένα sci fi horror στο Λονδίνο με ένα sequel.
Dawn of the Dead (2004) remake της 2ης ταινία του Romero και η πρώτη ταινία του Zack Snyder.
Στο επόμενο: Η Βρετανική Hammer Studios και τα b-movies των 50’s
Η πέμπτη low budget ταινία θεωρήθηκε ένα σύγχρονο reboot της πρώτης ταινίας.
Ο Romero το έκανε απευθυνόμενος στη παθητική γενιά του YouTube και του MySpace.
Ήταν μια ‘ταινία μέσα σε ταινία’ με φοιτητές που τη γύριζαν (με τίτλο The Death of Death) προσπαθώντας να φτιάξουν ένα b-horror movie και ανακαλύπτουν μια εξέγερση αληθινών ζόμπι.
Αποτελούνταν από κάμερες ασφαλείας, video ειδήσεων, ψηφιακές βιντεοκάμερες, YouTube videos, κινητά κλπ.
Οι μαθητές πίστευαν ότι η κυβέρνηση έλεγε ψέματα για την εξέγερση και είχαν σκοπό να το βγάλουν online για να δείξουν στο κόσμο τι πραγματικά συμβαίνει.
Survival of the Dead (2009) – 'Survival Isn’t Just For the Living’.
Η τελευταία μέχρι σήμερα ταινία του Romero ήταν ουσιαστική συνέχεια του 5ου, με την επιστροφή του αντιήρωα Λοχαγού Crocket ο οποίος οδηγεί μια ομάδα απατεώνων σε ένα απομακρυσμένο νησί από το οποίο εκδιώχθηκαν.
Σημαντικό θέμα της ταινίας ήταν το κατά πόσο τα ζόμπι νοιαζόταν πραγματικά για τους συγγενείς τους αλλά και το αν γινόταν να εκπαιδευτούν τα ζόμπι να ζουν χωρίς να τρώνε ανθρώπινη σάρκα.
Αποτέλεσε τη χειρότερη εισπρακτικά και κριτικά ταινία του Romero και διασύρθηκε από τους ίδιους τους οπαδούς του καθώς έμοιαζε με αναθεωρημένη εκδοχή του γουέστερν The Big Country (1958).
Η επαναστατική ταινία Night of the Living Dead του 1968 αποτέλεσε τεράστια επιρροή στις μελλοντικές ταινίες ζόμπι και πολλές ευφάνταστες παραλλαγές εμφανίστηκαν:
Voodoo Girl (1974), το πρώτο blaxploitation zombie φιλμ.
Zombi Holocaust (1980), διάσημο για τις εικόνες του και ένα από τα πολλά Ιταλικά ζόμπι φιλμ.
The Evil Dead (1981) και ολόκληρη η τριλογία του Sam Raimi.
Re-Animator (1985) βασισμένο σε ιστορία του H.P.Lovecraft, με άλλα δύο sequels.
The Return of the Living Dead (1985) παρωδία του Dan O’Bannon με πολλά sequels.
Pet Cemetery (1989) βασισμένο στο βιβλίο του Stephen King με ένα sequel το 1992.
From Dusk Till Dawn (1996) του Robert Rodriguez και σε σενάριο του Quentin Tarantino.
Resident Evil (2002) του Paul W.S.Anderson βασισμένο σε δημοφιλή videogame και με πολλές αναφορές στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
28 Days Later (2002) ένα sci fi horror στο Λονδίνο με ένα sequel.
Dawn of the Dead (2004) remake της 2ης ταινία του Romero και η πρώτη ταινία του Zack Snyder.
Στο επόμενο: Η Βρετανική Hammer Studios και τα b-movies των 50’s
Μέρος 2: Η Χρυσή εποχή της Universal και τα πρώτα τέρατα
1.jpg)
