Μια φορά κι ένα καιρό, η DC Comics, θέλοντας να αντιπαρατεθεί στην ανταγωνίστρια Marvel, αποφάσισε να στήσει το δικό της κινηματογραφικό σύμπαν, το DC Extended Universe.
Πρώτο βόλι δε μπορούσε να είναι άλλος από τον Superman, με το Man of Steel να παρουσιάζει κάτι το διαφορετικό, θα ήταν υπερβολή να το πω πρωτόγνωρο, αλλά σίγουρα ξένισε πολλούς, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να βρίσκεται ταυτόχρονα σε λίστες με τις καλύτερες αλλά και τις χειρότερες super-hero movies της τελευταίας γενιάς.
Συνεχίζοντας εναλλακτικά, έριξε στη μάχη, όχι μια ακόμα origin ιστορία αλλά το -θεωρητικά- event of the century, Batman V Superman: Dawn of Justice, το οποίο αποτέλεσε ένα ηχηρό χαστούκι και για τους δημιουργούς του και για το κοινό, με τους πρώτους να ρισκάρουν πέραν των δυνατοτήτων τους με αποτέλεσμα να τους σκάσει η χειροβομβίδα στα χέρια, και τους δεύτερους να αρνούνται να πιστέψουν αυτό που είδαν.
Το θανατηφόρο headshot ήρθε με το πέρα ως πέρα τραγικό Suicide Squad με τις δικαιολογίες πια να στερεύουν.
Φτάσαμε αισίως στον Ιούνιο του ’17, την ημερομηνία που είχε προγραμματιστεί να κάνει πρεμιέρα η 4η ταινία του DCEU, το Wonder Woman, μια ταινία τα trailers της οποίας δεν έδινε μεγάλες υποσχέσεις, με το hype να περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά μεταξύ των hardcore comic-book movie fans, αφήνοντας το ευρύ κοινό οριακά αδιάφορο, φοβούμενο μια ακόμη φόλα, ή ακόμη χειρότερα, έχοντας ήδη ξεγράψει από το χάρτη ολόκληρο το σύμπαν.
Οι πρώτες κριτικές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήρθαν και προς μεγάλη μας έκπληξη ήταν θετικές, θετικότατες μπορώ να πω, σε σημείο που δύσκολα το πίστευες.
Με μια βδομάδα καθυστέρηση, η ταινία έφτασε και στα μέρη μας, με το διανομέα Tanweer να μας κάνει δωράκι μια avant premiere δυο ημέρες πριν την επίσημη έξοδο στις αίθουσες, στην οποία παρευρεθήκαμε και μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας...
Σύμφωνα με τη μυθολογία (της ταινίας φυσικά), ο Θεός των Θεών Δίας δημιούργησε στη μέση του ωκεανού ένα κρυμμένο νησί, στο οποίο έβαλε τις Αμαζόνες, μια εκλεκτή φυλή πολεμιστριών με σκοπό να προστατέψουν τον κόσμο από τη καταστροφική μανία του γιου του, Άρη, ο οποίος επιθυμεί διακαώς τη καταστροφή μας, και παρότι ο Πατέρας κάποτε τον νίκησε, ήταν σίγουρος ότι ο Άρης κάποτε θα επέστρεφε, προκαλώντας αέναους πολέμους.
Βασίλισσα του νησιού είναι η Hippolyta (Connie Nielsen, Οι Εξομολογήσεις), η οποία με τη βοήθεια της στρατηγού Antiope (Robin Wright, Everest) εκπαιδεύουν σκληρά τις Αμαζόνες για τη στιγμή που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τον Άρη.
Η Diana (Gal Gadot, Criminal) είναι η κόρη της Hippolyta που, παρότι αρχικά η μητέρα της τής απαγορεύει να εκπαιδευτεί κι εκείνη, τελικά αντιλαμβάνεται πως είναι μάταιο, διατάζοντας την Antiope να κάνει τη κόρη της τη καλύτερη Αμαζόνα πολεμίστρια.
Ενήλικη πια, η Diana μια μέρα βλέπει ένα άγνωστο αντικείμενο να πέφτει από τον ουρανό στη θάλασσα.
Είναι ένα αεροσκάφος, μέσα από το οποίο σώζει τον Steve Trevor (Chris Pine, Star Trek Beyond), έναν Αμερικάνο πράκτορα που προσπαθούσε να ξεφύγει από τους Γερμανούς.
Προσπαθώντας ο ένας να μάθει για τον κόσμο του άλλου, η Diana μαθαίνει για τον Μεγάλο Πόλεμο (Α’ Π.Π.) που μαίνεται στη Γη και θεωρεί ότι αυτός είναι δημιούργημα του Άρη και μόνο οι Αμαζόνες θα μπορέσουν να τον σταματήσουν.
Η Hippolyta της απαγορεύει να εμπλακεί, όμως η Diana είναι αποφασισμένη και μαζί με τον Steve, αφήνει για πρώτη φορά την ασφάλεια του νησιού της και κατευθύνονται προς το κεντροευρωπαϊκό μέτωπο, για να σταματήσουν τον Γερμανό στρατηγό Erich Ludendorff (Danny Huston, Hitchcock) που ετοιμάζεται να προκαλέσει τον όλεθρο χάρη σε ένα θανατηφόρο αέριο που δημιούργησε η Doctor Maru (Elena Anaya, Το Δέρμα που Κατοικώ).
Κάποιοι από σας θα απορείτε προς τι η εισαγωγή-αναδρομή στην ιστορία του DCEU.
Η απάντηση είναι απλή αλλά ταυτόχρονα και ολοκληρωτικά ανοιχτή σε ερμηνεία...
Το κινηματογραφικό συμπάν που ξέρατε, ξεχάστε το, η DC έπαθε Marvel!
Και θα εξηγηθώ...
Αντίθετα με τις ταινίες των Marvel Studios που μοιάζουν όλες λίγο-πολύ βγαλμένες από το ίδιο καλούπι εξαφανίζοντας την όποια προσωπική υπογραφή του κάθε δημιουργού, οι ταινίες των DC/WB, καλές κακές, έμοιαζαν απελευθερωμένες από αυτή τη μανιέρα.
Βλέπαμε ταινίες του Zack Snyder και του David Ayer, όχι του Geoff Johns (δημιουργικός διευθυντής).
Βλέπαμε ταινίες πολύ πιο σκοτεινές από της αντίζηλου της, με τη δραματουργία να παίζει πολύ πιο σημαντικό ρόλο σε σχέση με τη δράση.
Παρότι το επιθυμητό τελικό αποτέλεσμα ήρθε μονάχα στο Man of Steel με τις επόμενες δύο ταινίες να αποτυγχάνουν να βρουν την ισορροπία τους, ήταν κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό, ήταν το DCEU και όχι απλά μερικές ακόμη super-hero ταινίες.
Αυτή ακριβώς ή αποτυχία φαίνεται ότι ανάγκασε την DC να αλλάξει ρότα, με το Wonder Woman να έχει μια πολύ πιο straight πλοκή, να είναι μια παραδοσιακή origins story αφήνοντας στην άκρη όχι μόνο τους πειραματισμούς αλλά και το δραματικό σκοτάδι που χαρακτήριζε ολόκληρο το DCEU.
Το Wonder Woman είναι μια ιδιαιτέρως διασκεδαστική ταινία, έχει απόλυτα στρωτή ροή χωρίς οποιοδήποτε ίχνος πολυπλοκότητας, σεναριακής ή ψυχολογικής, κάνοντας το θεατή να περάσει ένα ευχάριστο δίωρο+.
Βρίθει προβλημάτων, όπως η κατασπατάληση του χρόνου του στο πρώτο act που καταλαμβάνει πολύ περισσότερο screentime απ’ όσο του αξίζει, οι απίστευτα κακογραμμένοι διαδικαστικοί διάλογοι, η μέτρια ερμηνεία της Gal Gadot και η υποχρησιμοποίηση των supporting ηθοποιών [Ewen Bremner (T2 Trainspotting), Elena Anaya, Robin Wright, Eugene Brave Rock], όμως κανένα απ’ αυτά δεν είναι ικανό να καταστρέψει το τελικό αποτέλεσμα, με τη ταινία να προσφέρει φτηνή άμυαλη διασκέδαση…απ’ αυτή ακριβώς που μας έχει συνηθίσει η Marvel.
Δεν έχει όμως μόνο προβλήματα, με τον Chris Pine να είναι εξαιρετικός στο ρόλο του Trevor, ηρωικός και με τις καλύτερες ατάκες, τα εφέ να είναι χορταστικά, και τις σκηνές δράσης άκρως ξεσηκωτικές, με το χαρακτηριστικό music theme να τις απογειώνει.
Εδώ θα επιστρέψω στη Gal Gadot, η οποία μπορεί ως Diana όταν ανοίγει το στόμα της να ψάχνεις τρύπα να κρυφτείς, όμως ως Wonder Woman (ο τίτλος της οποίας δεν ακούγεται) τα καταφέρνει άψογα, δίνοντας ζωή σε μια ηρωίδα που έπρεπε να έχει θέση στη μεγάλη οθόνη εδώ και πολλά χρόνια.
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, η -κακά τα ψέματα- άπειρη Patty Jenkins (Monsters) τα καταφέρνει πολύ καλά, εντυπωσιάζοντας με τον τρόπο που διαχειρίζεται το υλικό που έχει στα χέρια της (αντίθετα με τους προηγούμενους συναδέλφους τους που, με το συμπάθιο τα
Το Wonder Woman είναι μια ωραία super-hero ταινία που θα απολαύσουν ιδιαίτερα οι οπαδοί της ηρωίδας.
Είναι διασκεδαστική με μερικές εξαιρετικές σκηνές δράσης και μπόλικο χιούμορ, και να το πω απλά, η ώρα περνάει ευχάριστα.
Δεν είναι η καλύτερη του DCEU με το Man of Steel να συνεχίζει να κρατάει τα ηνία, αλλά το πρόβλημα εντοπίζεται στη ταυτότητά της, αφού ουσιαστικά πρόκειται για μια ταινία που κινείται σε ακριβώς τα ίδια μονοπάτια με τις αντίστοιχες της Marvel.
Της λείπει η μοναδικότητα με αποτέλεσμα η superhero-movie fatigue να κλωτσάει, μη αφήνοντάς μας να την απολαύσουμε.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
