Η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, είτε αυτός προέρχεται από κακουχίες της ζωής είτε από κάποια ασθένεια, με σκοπό τη συγκίνηση του θεατή είναι ένα από τα αρχαιότερα δραματουργικά κλισέ.
Από τότε που το είδος του μελοδράματος έγινε πασέ όμως, οι δημιουργοί προσπαθούν και βρίσκουν τρόπους να το καλύψουν, όπως το κουκούλωμα με μια “πραγματική ιστορία”, ένα διδακτικό μήνυμα ή λίγο χιούμορ.
Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που ταινίες κατάφεραν να είναι κάτι περισσότερο από ένα κουκουλωμένο μελόδραμα, και δυστυχώς ούτε το 100 Metros τα κατάφερε.
Βασισμένη σε αληθινή ιστορία (έλα, δε το πιστεύω!), η ταινία μας διηγείται την ιστορία του Ramón (Dani Rovira, Έρωτας αλά Καταλανικά), ενός επιτυχημένου διαφημιστή και ευτυχισμένου οικογενειάρχη, η ζωή του οποίου καταρρέει όταν διαγνώσκεται με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Αφού ξεπερνάει το αρχικό σοκ, αποφασίζει να μη το βάλει κάτω και να μη πιστέψει τα λόγια των συνασθενών του που του λένε ότι σε λίγο δε θα μπορεί να περπατήσει ούτε εκατό μέτρα, και με τη βοήθεια του μισητού πεθερού του, ξεκινάει προπόνηση για να λάβει μέρος στο τρίαθλο, έναν αγώνα 3,8 χιλιομέτρων κολύμβησης, 180 χιλιομέτρων ποδηλασίας και 42 χιλιομέτρων τρέξιμο.
Το 100 Metros του Marcel Barena, ακολουθεί κατά γράμμα τη συνταγή του είδους, με τον συμπαθή οικογενειάρχη που θέλει να δώσει το καλό παράδειγμα στα παιδιά του, αψηφά τη κακή του τύχη, βρίσκει τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα και βγαίνει νικητής.
Όλα αυτά μέσα από σκηνές στο οικογενειακό τραπέζι, στο γραφείο της γιατρού, στο θάλαμο του νοσοκομείου με τους συνασθενείς που άλλοι τον εμψυχώνουν να πολεμήσει και άλλοι του κάνουν τη καρδιά περιβόλι, σε σκηνές που ο αγύμναστος διαφημιστής γίνεται Gebrselassie, Phelps και Armstrong σε συσκευασία του ενός… μιλάμε για πρωτοτυπία και ρεαλισμό, όχι αστεία..NOT!
Σα να μην έφταναν αυτά, το σενάριο πάσχει αισθητά σε τρία καίρια σημεία, στο τρόπο που ο πρωταγωνιστής αποφασίζει ξαφνικά να πάρει μέρος στο τρίαθλο, στο τρόπο που φτιάχνει η σχέση του με τον πεθερό του που μέχρι τότε μάλωναν σα το σκύλο με τη γάτα, και στο τρόπο που μας εξηγεί ή μάλλον που δεν μας εξηγεί κάποιες απαραίτητες λεπτομέρειες για τη συγκεκριμένη ασθένεια, και στη μία σκηνή βλέπεις τον ήρωα να μη μπορεί να περπατήσει από τη μία άκρη του δρόμου στην άλλη, και στην επόμενη να κάνει χιλιόμετρα στη παραλία.
Ναι, το τέλος είναι συγκινητικό, σπαρακτικό, και όπως έλεγε κι ένας φίλος θα πλαντάξετε στο κλάμα, αλλά φευ, αν δεν κατάφερνε κι αυτό, θα μιλούσαμε για φιάσκο.
Το 100 Metros είναι λίγο πάνω, λίγο κάτω, αυτό ακριβώς που περιμένατε από μια ταινία του είδους, και τίποτα περισσότερο.
Αν ξεμείνατε από κολλύριο και θέλετε να υγράνετε τα μάτια σας, περάστε μια βόλτα από το θερινό σινεμά και θα περάσετε ένα χαριτωμένο 2ωράκι.
Στους κινηματογράφους από 1η Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
