To Apprentice (Ο Μαθητευόμενος) ανήκει σε αυτές τις χαμηλών τόνων ταινίες, που όμως καταφέρνουν να εισχωρήσουν μέσα σου και να σε ταρακουνήσουν.
Ο 28χρονος Aiman (Firdaus Rahman) ζει με την αδερφή του σε ένα φτωχό σπίτι της Σιγκαπούρης.
Πρόσφατα μετατέθηκε σαν σωφρονιστικός υπάλληλος σε μια μεγάλη φυλακή η οποία επιβάλει ακόμα την θανατική ποινή, με κρέμασμα.
Εκεί γνωρίζει τον Rahim (Wan Hanafi Su) τον δήμιο της φυλακής, ο οποίος έχει κρεμάσει εκατοντάδες, ανάμεσα τους και τον πατέρα του ήρωα μας, κάτι που θα του προκαλέσει συναισθηματική φόρτιση.
Το Apprentice κινείται ήρεμα, χωρίς να παίρνει θέση και αφήνοντας τους χαρακτήρες να μιλήσουν.
Ο Rahim γίνεται κάτι σαν πατρική φιγούρα για τον Aiman ο οποίος προσπαθεί να αποδεχτεί το γεγονός της θανατικής ποινής, ενώ απέναντι του έχει ένα άνθρωπο ψυχρό και αδιάφορο για την ανθρώπινη ζωή.
Δεν είναι θέμα εκδίκησης, είναι θέμα κατανόησης σε μια διαδικασία που ακόμα ‘ενοχλεί’.
Η ταινία μάλιστα σου εξηγεί με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πόσα μέτρα σχοινί χρειάζεται ανάλογα με το βάρος του μελλοθάνατου, πως ακριβώς πεθαίνει και άλλα τέτοια ωραία, που μάλλον δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα.
Χωρίς μεγάλους διαλόγους, αλλά με υπονοούμενα και το τσακισμένο βλέμμα του καταλαβαίνουμε τη περνάει ο ήρωας μας, μέσα από μια, ήρεμης δύναμης, ερμηνεία του Firdaus Rahman.
Το κοινωνικό δράμα του Junfeng Boo κάνει ένα σιωπηλό σχόλιο και μιλάει για τις μνήμες του παρελθόντος που ακόμα πονούν, για την αποδοχή και για τις δεύτερες ευκαιρίες.
Σκοτεινό και μελαγχολικό, καυτηριάζει το θέμα του με υπομονή και αφοσίωση χωρίς μεγάλες μελοδραματικές εξάρσεις.
Στους κινηματογράφους από 4 Μαΐου.
Μιχάλης Δαγκλής.
