Μετά το δυνατό Lore, η Αυστραλή Cate Shortland επιστρέφει σε γερμανικά εδάφη για να διηγηθεί μια ακόμα ιστορία, που ευτυχώς, ούτε αυτή τη φορά είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, αλλά στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Melanie Joosten.
Η Clare (Teresa Palmer, Hacksaw Ridge) είναι μια νεαρή Αυστραλή φωτογράφος που μόλις έφτασε στο Βερολίνο κάνοντας τουρισμό.
Τυχαία στο δρόμο γνωρίζει τον Andi (Max Riemelt, Sense8) έναν ντόπιο γοητευτικό άνδρα, καθηγητή Αγγλικών σε τοπικό σχολείο, με την μεταξύ τους έλξη να είναι άμεση.
Αλλάζοντας το πρόγραμμά της, παραμένει στη πόλη για να είναι μαζί του, ζώντας ένα φλογερό πάθος στο κρεβάτι του.
Όταν το επόμενο πρωί την αφήνει κλειδωμένη σπίτι του, εκείνη θεωρεί ότι απλά ξέχασε να της αφήσει το κλειδί, όμως γρήγορα συνειδητοποιεί ότι ο Andi δεν έχει σκοπό να την αφήσει να φύγει…
Το Berlin Syndrome είναι κατά βάση μια κλασσική ιστορία απαγωγής/εγκλεισμού.
Αντίθετα με τις λοιπές ταινίες του είδους που ρίχνουν το βάρος στη δραματικότητα, εδώ έχουμε ένα ψυχολογικό θρίλερ, χωρίς όμως σημαντικές εντάσεις και ξεσπάσματα.
Η πορεία του ψυχισμού της Clare από το πανικό, στην αντίδραση, στην απογοήτευση, μέχρι την ολική παράδοση, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως το πρόβλημα εντοπίζεται στη πλοκή.
Αν και σε μια τέτοια ταινία, δεν είναι απαραίτητες οι περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή και το ποιόν των βασικών πρωταγωνιστών, αυτές αποδεικνύονται απαραίτητες, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί η ταινία στερείται εξάρσεων, εκείνων των στιγμών κλειδιά που δίνουν το απαραίτητο boost σε βραδύκαυστες ταινίες όπως αυτή, παίρνοντας από το χέρι το θεατή, οδηγώντας τον στην επόμενη σελίδα.
Η απουσία ενός υποτυπώδους backstory που θα μπορούσε να γεμίσει το κενό χρόνο είναι αισθητή, με τη 2ωρη διάρκεια του φιλμ να είναι βασανιστικά μεγάλη.
Παρά το φτωχό σενάριο, το Berlin Syndrome καταφέρνει και κρατάει το θεατή χάρη στις σκηνοθετικές ικανότητες της Shortland, η οποία ξέρει ακριβώς πώς να διαχειριστεί μια τέτοια ζοφερή ατμόσφαιρα, πώς να δημιουργήσει ένα αρρωστημένο κλίμα, όμως λόγω της απουσίας εξάρσεων, και αυτό πέφτει στο κενό.
Ικανοποιητικές οι ερμηνείες των Teresa Palmer και Max Riemelt, χωρίς κανένας από τους δύο να εντυπωσιάζει, με την πρώτη ειδικά να χάνει μια μεγάλη ευκαιρία να “ξεπεταχτεί”.
Το Berlin Syndrome πάσχει από σύνδρομο κακής διασκευής.
Προφανώς κάτι χάθηκε στη μεταφορά της ιστορίας από το βιβλίο στο πανί, με το δεύτερο όρο του “ψυχολογικού θρίλερ” να χάνεται κάπου στο δρόμο, αφήνοντας πίσω ένα καλογυρισμένο αλλά κουραστικό και μη-ικανοποιητικό φιλμ.
Η ταινία έχει βρει ελληνική διανομή αλλά δεν υπάρχει ακόμη στον προγραμματισμό για τις αίθουσες.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
