Ο Tito είναι ένας αλητάκος νεαρός άνδρας που πριν μια βδομάδα έπιασε δουλειά ως βοηθός κηπουρού στη βίλα του πλούσιου αλλά τετραπληγικού Felipe.
Μετά από ένα καυγά με τον κηπουρό, ο Tito μπουκάρει στο γραφείο του Felipe και μη λογαριάζοντας τίποτα, ζητάει τα δεδουλευμένα του για να σηκωθεί να φύγει.
Ο Felipe του λέει να έρθει την επόμενη μέρα να τα πάρει.
Όταν πάει την επόμενη, ο Felipe παρότι γνωρίζει ότι ο Tito δεν έχει ούτε γνώσεις ούτε εμπειρία σε αυτό, του ζητάει να γίνει ο προσωπικός βοηθός του, κάτι ιδιαίτερα απαιτητικό, με τον δεύτερο δελεασμένο από τα χρήματα να δέχεται δοκιμαστικά.
Παρότι οι δύο άνδρες προέρχονται από τελείως διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και έχουν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής, έρχονται κοντά με μια δυνατή φιλία να αναπτύσσεται μεταξύ τους.
Σας θυμίζει κάτι η ανωτέρω σύνοψη;
Για γυρίστε λίγα χρόνια πίσω, αλλάξτε τα ονόματα, και αμέσως θα θυμηθείτε το γαλλικό Intouchables, μια εξαιρετική ταινία που εκτόξευσε τις καριέρες των François Cluzet και Omar Sy αλλά και απέδειξε πως αν υπάρχουν τα κατάλληλα συστατικά, ακόμα και μια ιστορία που μοιάζει κλισέ και ενοχλητικά politically correct μπορεί να δώσει ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα.
Το Inseparables αποτελεί το αργεντίνικο remake της, και όταν λέω remake, εννοώ πλήρη αντιγραφή.
Αντίθετα με άλλες περιπτώσεις, που οι δημιουργοί παίρνουν ελευθερίες ώστε να διαφοροποιηθούν από το πρωτότυπο, εδώ ο Marcos Carnevale, εκτός από κάποιες πολύ μικρές ανούσιες λεπτομέρειες, αντιγράφει το δημιούργημα των Nakache & Toledano, σκηνή-σκηνή, πλάνο-πλάνο.
Αυτή η επιλογή είναι δίκοπο μαχαίρι, γιατί από τη μία αποφεύγει κακοτοπιές, ακολουθώντας το σίγουρο δρόμο, όμως από την άλλη, αφαιρεί οποιοδήποτε λόγο να δει τη ταινία κάποιος που έχει δει τη πρωτότυπη.
Παρά την πλήρη αντιγραφή, τα μειονεκτήματα σε σχέση με τους Άθικτους δε λείπουν, με το πρωταγωνιστικό δίδυμο Oscar Martínez (Ο Επιφανής Πολίτης) και Rodrigo De la Serna (Ποιος Κλέβει Ποιον;) να είναι μεν ταλαντούχοι αλλά να μην έχουν τη φλόγα των Γάλλων συναδέλφων τους, και τη χημεία τους να αργεί υπερβολικά πολύ να αναπτυχθεί.
Ακόμα και φυσιογνωμικά, το ταίριασμα του μικροκαμωμένου λευκού Cluzet με τον αγαθό μαύρο γίγαντα Sy, προσέφερε από μόνο του ιδιαίτερο βάθος στην ιστορία.
Εδώ αυτό το στοιχείο λείπει, με τον De la Serna που έχει κάπως villainous φάτσα, να δυσκολεύεται να γίνει αρεστός και τον Martínez να είναι μάλλον κρύος, ενώ ο συνδυασμός τους δεν έχει να πει τίποτα.
Το Inseparables είναι μια ωραία γλυκόπικρη κομεντί, απλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να τη δείτε αν έχετε δει το original, αφού είναι αισθητά κατώτερη.
Από την άλλη, αν όντως δε το έχετε δει και αυτή είναι η πρώτη σας επαφή με την ιστορία, ίσως βρείτε τα προβλήματά του λιγότερο ενοχλητικά, αλλά και πάλι θα σας πρότεινα να νοικιάσετε το γαλλικό φιλμ.
Γιατί να περιοριστείτε στα ημίμετρα όταν υπάρχει το real thing…
Στους κινηματογράφους από 8 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
