Πιάσαμε Ιούνιο και ήδη εδώ και εβδομάδες είναι ξεκάθαρο ότι μπήκαμε σε εκείνη τη περίοδο που οι διανομείς ξεφορτώνουν στις (θερινές κυρίως) αίθουσες ότι γαλλικό, ιταλικό και ισπανικό έχουν μαζέψει στα συρτάρια τους.
Χωρίς να την έχω “ψάξει” περισσότερο, και χωρίς να έχω προηγούμενη εμπειρία από το τι εστί σκηνοθέτης Bruno Dumont, ξεκίνησε η προβολή του Ma Loute και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν περίμενα αυτό που είδα…
Καλοκαίρι του 1910, βόρεια παράλια της Γαλλίας, εκβολές του ποταμού Slack.
Στη περιοχή κατοικούν οι Bréforts, μια φτωχή οικογένεια με τέσσερα παιδιά που ασχολείται με τη μυδοκαλλιέργεια αλλά και τη μετακίνηση των τουριστών από τη μία όχθη του ποταμού στην άλλη.
Στο πολυτελές σπίτι στο ύψωμα, μόλις κατέφτασαν οι Van Peteghems, μια οικογένεια της γαλλικής μπουρζουαζίας, για να περάσουν τις διακοπές τους.
Ένας νεανικός έρωτας γεννιέται μεταξύ του Ma Loute, του μεγάλου γιου των Bréforts και της Billie των Van Peteghems, και εν μέσω αυτού δύο διαβόητοι επιθεωρητές, προσπαθούν να βρουν λύση στις μυστηριώδεις εξαφανίσεις τουριστών από τη περιοχή.
Διαβάζοντας την παραπάνω σύνοψη, είναι σίγουρο ότι θα φαντάζεστε κάτι τελείως διαφορετικό από τη πραγματική φύση του Ma Loute, μιας ταινίας που μπορεί να χαρακτηριστεί ως το κινηματογραφικό τέκνο του Jean-Pierre Jeunet με το Γιώργο Λάνθιμο, με μια σταλιά από Monty Python!!
Με την υπερβολή και το σουρεαλισμό να πλημμυρίζουν τη ταινία, τόσο θεματικά όσο και οπτικά, το Ma Loute δεν είναι σε καμιά περίπτωση ένα εύκολο φιλμ, ένα χαλαρό καλοκαιρινό θέαμα.
Το πρωτότυπο σενάριο έχει το δύσκολο έργο να παρουσιάσει σε πλήρη αντιδιαστολή τις ζωές δύο τελείως διαφορετικών οικογενειών της εποχής, διανθίζοντάς τες με σοκαριστική ωμότητα και κατάμαυρο χιούμορ.
Τα ακατονόμαστα μυστικά που κρύβονται πίσω από τη χαριτωμένη τρέλα των μεν και την έντιμη εργατικότητα των δε, αποκαλύπτονται από νωρίς, με το δημιουργό να πλάθει γύρω τους δύο μικρόκοσμους, οι οποίοι όμως αργούν πολύ για να έρθουν σε σύγκρουση, και όταν αυτό γίνεται, το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με ψίθυρο παρά με κρότο.
Το μεγάλο μειονέκτημα του φιλμ είναι η έλλειψη ενός συνδετικού ιστού που να δένει αυτές τις παράλληλες ιστορίες.
Παρότι τυπικά αυτός υπάρχει και μάλιστα είναι και διπλός, με το νεανικό έρωτα των δύο παιδιών και την έρευνα για τις εξαφανίσεις, δυστυχώς δε λειτουργεί κανένας από τους δύο.
Το μεν love story είναι τελείως επιφανειακό, κάνει την εμφάνισή του μια στο τόσο χωρίς ουδεμία εξέλιξη, και απλά δε λειτουργεί, ενώ στη περίπτωση του δεύτερου, για κάποιο λόγο ο δημιουργός επιλέγει να μας αποκαλύψει την απάντηση από την αρχή της ταινίας, με αποτέλεσμα και αυτό να πηγαίνει άπατο.
Με άλλα λόγια, η ταινία μοιάζει να μην έχει προορισμό, απλά παρακολουθείς τις άλλοτε αστείες και άλλοτε αρρωστημένες τρέλες των δύο οικογενειών, κάτι που μέχρι ενός σημείου είναι εθιστικά γοητευτικό αλλά οι δύο ώρες διάρκειας του Ma Loute είναι υπερβολικές και περίπου από τα μέσα και μετά, αρχίζει η κούραση να γίνεται αισθητή.
Μια σημαντική ιδιαιτερότητα της ταινίας είναι οι ερμηνείες, οι οποίες απαιτούν αρκετή εξοικείωση, και στην αρχή θα ξενίσουν τους περισσότερους.
Μια άβολη υπερβολή, μια κραυγαλέα φαρσοκωμωδιακή πιλάλα μετατρέπουν όλους τους χαρακτήρες σε καρικατούρες, βγαλμένους από τις σελίδες κόμικ.
Σε αυτό τον ιδιαίτερο ρυθμό, δε καταφέρνουν να ανταποκριθούν όλοι το ίδιο επιτυχημένα, με τον Fabrice Luchini (Το Μυστικό του Δικαστή), τη Valeria Bruni Tedeschi (Η Τρελή Χαρά) και τον Didier Després να είναι εξαιρετικοί, αλλά τη μεγάλη Juliette Binoche (Ghost in the Shell) που από ένα σημείο και μετά παίρνει και τα ηνία, να αποτυγχάνει να μπει στο κλίμα.
Το Ma Loute είναι μια ταινία που ακροβατεί ανάμεσα σε ένα αποτυχημένο κινηματογραφικό πείραμα και μια ευχάριστη σουρεάλ μαύρη κομεντί.
Χρειάζεται πολύ ανοιχτό μυαλό για να τη δεχτείς, αλλά ακόμα κι όταν τα καταφέρεις, τα προβλήματά της δε της επιτρέπουν να γίνει πραγματικά απολαυστική.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
