Όντας πιστός ακόλουθος της από την εποχή του Panic Room, από τότε που έδινε ρεσιτάλ στα Speak και The Yellow Handkerchief, και γνωρίζοντας ότι τα Twilight ήταν απλά μια μαύρη τρύπα στη καριέρα της, είμαι τρισευτυχισμένος (καλά, υπερβάλω!) που τη βλέπω να έχει επανέλθει όχι απλά δυναμικά αλλά καλύτερη από πριν, κάνοντας τους haters που την έχουν δει μονάχα στα Twilight και Snow White να αναγκάζονται να κοιτούν το πάτωμα όταν τους αραδιάζεις τίτλους ταινιών στις οποίες έχει δώσει ρέστα τα τελευταία χρόνια και αυτοί το μόνο που έχουν να απαντήσουν είναι …ναι, αλλά είναι πολύ ξινομού…ρα!
Μετά τη πολυβραβευμένη ερμηνεία της στο Clouds of Sils Maria του Olivier Assayas, το δίδυμο επαναλαμβάνει τη συνεργασία του στο Personal Shopper, μια ταινία που έρχεται με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας από το περσινό φεστιβάλ των Καννών στις βαλίτσες του, αλλά και με ριζικά αντιδιαστελλόμενες απόψεις για το ποιόν της.
Για να δούμε τι είδαμε…
Η Maureen (Kristen Stewart, Cafe Society) είναι μια νεαρή κοπέλα που εργάζεται ως βοηθός μιας celebrity, αγοράζοντας της τα ρούχα και τα αξεσουάρ που εκείνη ζητάει.
Μισεί τη δουλειά της, αλλά τη δέχτηκε γιατί της δίνει την ευκαιρία να μείνει στο Παρίσι, το τόπο όπου ζούσε ο αγαπημένος της αδερφός μέχρι τον προ τριών μηνών θάνατό του από μια εκ γενετής καρδιακή πάθηση, την οποία μοιράζονται.
Τα δύο αδέρφια όμως μοιράζονταν και κάτι ακόμα, μια ικανότητα επικοινωνίας με τα πνεύματα, έχοντας υποσχεθεί ο ένας στον άλλον, όποιος πεθάνει πρώτος, να επικοινωνήσει με τον άλλον ώστε να ξέρει ότι είναι καλά.
Έτσι λοιπόν και η Maureen περνάει τα βράδια στο άδειο σπίτι του αδελφού της, περιμένοντας ένα σημάδι του.
Μέχρι που αρχίζουν να έρχονται κάποια μηνύματα στο κινητό της…
Είναι όντως απ’ αυτόν;
Το πρωτότυπο σενάριο του Assayas έχει την ιδιαιτερότητα της διχασμένης ή μάλλον πολυσχιδούς προσωπικότητας.
Η ταινία θέλει να είναι ταυτόχρονα ένα οικογενειακό δράμα, ένα θρίλερ μυστηρίου και μια μεταφυσική ταινία τρόμου.
Παρότι σαν πλοκή, αυτά τα στοιχεία συνδέονται με ιδιαίτερη επιτυχία, με τις εναλλαγές από το ένα στο άλλο να γίνονται αριστοτεχνικά (δε πήρε τυχαία το βραβείο στις Κάννες), κοιτώντας τα ξεχωριστά, το κάθε ένα πάσχει σημαντικά.
Το οικογενειακό δράμα δε μας δίνει αρκετά στοιχεία για τη ζωή και τη σχέση των αδελφών ώστε να μπορέσουμε να συμπάσχουμε όσο θα έπρεπε.
Το κομμάτι του θρίλερ μυστηρίου, παρότι χρονικά καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, μοιάζει παρατραβηγμένο και εν τέλει αποδεικνύεται ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν αντιπερισπασμό, κάτι που ο θεατής αντιλαμβάνεται πολύ πριν αποκαλυφθεί από το σενάριο.
Όσο το horror κομμάτι, εδώ το παράπονό μας είναι αντίστροφο, αφού είναι εξαιρετικά καλογυρισμένο, χρησιμοποιώντας τα κλισέ του είδος όπως τα jump scares, τις πόρτες που τρίζουν και τις τα πνεύματα με τον πιο κυριολεκτικά καλλιτεχνικά τρόπο που έχουμε δει εδώ και πολλά πολλά χρόνια, αλλά δυστυχώς περιορίζεται σε 2-3 ολιγόλεπτες σκηνές.
Με την ερμηνεία της Kristen Stewart να είναι για μία ακόμη φορά εξαιρετική, κρατώντας όλη τη ταινία στους ώμους της, το Personal Shopper μοιάζει με γκουρμέ πιάτο, παρασκευασμένο από εξαιρετικά υλικά πρώτης ποιότητας, καλομαγειρεμένο, που όμως αποτυγχάνει να δώσει μια ολοκληρωμένα απολαυστική γεύση λόγω των μη σωστά προετοιμασμένων πρώτων υλών του.
Στους κινηματογράφους από 11 Μαΐου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
