Μπορεί στο horror genre οι Ισπανοί να είναι με διαφορά ότι πιο δημιουργικό έχει να επιδείξει η ευρωπαϊκή ήπειρος, όντας αναμφισβήτητα μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις παγκοσμίως, όμως και στα άλλα είδη, από κωμωδίες μέχρι δράματα και θρίλερ, δε τα πάνε καθόλου άσχημα, με αρκετές αξιόλογες παραγωγές να έχουν έρθει από τη χώρα των Ιβήρων, έχοντας ως trademark την ενδιαφέρουσα αλλά πάντα επικίνδυνη μίξη ειδών και ιδεών.
Το Tarde Para la Ira είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, στην οποία περίπτωση όμως, το αποτέλεσμα της ανάμειξης, αντί για εκρηκτικό μας βγήκε… τζούφιο.
Το φιλμ ξεκινάει με μια αιματηρή ληστεία κοσμηματοπωλείου, η οποία έγινε πριν οκτώ χρόνια, και οδήγησε στη σύλληψη και φυλάκιση του οδηγού της συμμορίας, Curro (Louis Callejo, Είναι Για Το Καλό Σου).
Ερχόμαστε στο σήμερα και σε μια γειτονιά της Μαδρίτης, όπου έχει το μπαρ του ο Juanjo (Raul Jimenez) μαζί με την αδερφή του Ana (Ruth Diaz).
Εκεί συχνάζει ο Jose (Antonio de la Torre, Το Μικρό Νησί), ένας λιγομίλητος άνδρας, που έρχεται κοντά.. πολύ κοντά με την Ana.
Εκείνη όμως είναι ήδη παντρεμένη με τον Curro, ο οποίος αποφυλακίζεται, βάζοντας σε δράση το σχέδιο του Jose.
Είναι δύσκολο να περιγράψεις έστω τα βασικά της πλοκής χωρίς να αποκαλυφθούν σημαντικά στοιχεία της ιστορίας, και διαβάζοντας μόνο τη παραπάνω σύνοψη, λίγοι θα έχετε μαντέψει ότι το Tarde Para la Ira είναι μια ταινία εκδίκησης!
Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ταινίας είναι ότι, όλες οι απορίες σου λύνονται γρήγορα, και μιλάμε για πολύ-πολύ γρήγορα, αφού από το πρώτο τέταρτο, ο καθένας έχει μαντέψει πως θα εξελιχθεί το φιλμ μέχρι…λίγο πριν το τελευταίο δίλεπτό του, και δυστυχώς έχει μαντέψει σωστά.
Υιοθετώντας ένα νουάρ ύφος, μιξάροντάς το με στοιχεία road movie και παρουσιάζοντάς το ως μεσογειακό νέο-γουέστερν, ο πρωτοεμφανιζόμενος δημιουργός (αλλά έμπειρος ηθοποιός) Raúl Arévalo απλώνει τα πόδια του πολύ περισσότερο από το σεντόνι, με τις ικανότητές του να τον προδίδουν, σπαταλώντας το πρώτο μισό του φιλμ σε εισαγωγικές φλυαρίες και εκεί που έρχεται η πρώτη έκρηξη οργής που σου υπόσχεται ο τίτλος και αναπτερώνονται οι ελπίδες σου, ξαναβουτάς στο βούρκο του τίποτα, μέχρι επιτέλους να περάσουν και τα υπόλοιπα 45 λεπτά και να αποχωρήσεις νυσταγμένος.
Ημιτελείς χαρακτήρες, εξαιρετικά αραιή πλοκή γεμάτη λογικά προβλήματα που εμποδίζουν το θεατή να συμπάσχει, μέτριες ερμηνείες, τηλεοπτική σκηνοθεσία και οριακά ενοχλητική φωτογραφία…το Tarde Para la Ira είναι μια ταινία που ευτυχώς τέλειωσε στα 90 λεπτά.
Και αυτό δυστυχώς είναι το μόνο θετικό που μπορώ να της αναγνωρίσω…
Στους κινηματογράφους από 29 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
