Έχοντας βγει στις ντόπιες αίθουσες το φθινόπωρο του 2015, το Belles Familles ήταν προγραμματισμένο να έρθει στα μέρη μας το περασμένο καλοκαίρι.
Για άγνωστους λόγους, πήρε μια μικρή αναβολή …ενός χρόνου (!!) με τη ταινία να μας έρχεται τώρα.
Μήπως τελικά όμως θα έπρεπε να μείνει στο συρτάρι;
Ο Jérôme (Matthieu Amalric, Τα Χρυσά μας Χρόνια) είναι Γάλλος οικονομολόγος που ζει και εργάζεται στη Κίνα με τη σύζυγό του, Chen-Li (Gemma Chan, Transformers: The Last Knight).
Μια επαγγελματική υποχρέωση τους στέλνει στο Λονδίνο, και με την ευκαιρία, εκείνος αποφασίζει να κάνει μια στάση στο Παρίσι για να δει την οικογένειά του.
Εκεί μαθαίνει ότι η πατρική τους -εγκαταλελειμμένη πια- έπαυλη που είχαν βγάλει προς πώληση, τους έχει μπλέξει σε δικαστικές διαμάχες μεταξύ ενός μεσίτη και παιδικού φίλου του που θέλει να την αγοράσει για να φτιάξει μια κλειστή κοινότητα, και του δήμου που θέλει να την απαλλοτριώσει για να φτιάξει πολυκατοικίες.
Σα να μην έφτανε αυτό, γνωρίζει και τη νεαρή Louise (Marine Vacth), κόρη της τελευταίας συντρόφου του αείμνηστου πατέρα του, η οποία τον μισεί γιατί η οικογένειά του, τις άφησε άστεγες, μιας και ο πατέρας δε πρόλαβε να τις εξασφαλίσει στη διαθήκη του.
Με την Chen-Li να τον περιμένει στο Λονδίνο, ο Jérôme μπλέκει όλο και πιο βαθιά στις υποθέσεις της ευρύτερης οικογένειάς του…
Αν το όνομα του σεναριογράφου και σκηνοθέτη της ταινίας, Jean-Paul Rappeneau δε σας λέει και πολλά, μην ανησυχείτε, δεν είστε οι μόνοι, και όχι γιατί είναι ο τελευταίος άγνωστος, κάθε άλλο, έχει στη πλάτη του μισό αιώνα καριέρας με ταινίες όπως τα Cyrano de Bergerac και Horseman on the Roof, και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, αλλά γιατί τη τελευταία φορά που κάθισε πίσω από τη κάμερα ήταν το μακρινό 2003!
Το Belles Familles μπορεί να χαρακτηριστεί το ίδιο εύκολα ως δραμεντί και ως κομεντί.
Στη πράξη όμως είναι μια οικογενειακή σαπουνόπερα βγαλμένη από περασμένες δεκαετίες, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μας παρουσιάζεται με τη μορφή κωμωδίας.
Το σενάριο έχει ένα μεγάλο ρόστερ ηρώων ώστε να δημιουργήσει αυτή την extended φαμίλια που θέλει να μας παρουσιάσει ο δημιουργός.
Αυτό το πλήθος όμως, το μόνο που προσφέρει είναι μια αχρείαστη βαβούρα χαρακτήρων χωρίς βάθος, συχνά καρικατούρες και ακόμα πιο συχνά, παντελώς αχρείαστοι στην κεντρική ιστορία.
Και μιας και αναφέρθηκε, ποια είναι η κεντρική ιστορία.
Μεγάλο ερώτημα και δυστυχώς, η απάντηση αργεί να έρθει πάρα πολύ.
Τα πρώτα σχεδόν σαράντα λεπτά της ταινίας περνούν με τη κάμερα να πηδάει από τον έναν αδιάφορο ήρωα στον επόμενο, χωρίς ουσιαστικό λόγο και αιτία.
Για πάρα πολύ ώρα ο θεατής αναρωτιέται αν ο Rappeneau θα συνεχίσει να παίζει Whac-A-Mole με την υπομονή μας, και ευτυχώς η απάντηση είναι αρνητική, αφού κάποια στιγμή, επιτέλους βρίσκουμε στόχο και ξαφνικά η ταινία αποκτάει ένα κάποιο ενδιαφέρουν και βρίσκουμε λόγο να συνεχίσουμε να τη παρακολουθούμε.
Για κακή μας τύχη, αυτό δε κρατάει πολύ, με την εξέλιξη της πλοκής να γίνεται γρήγορα τόσο ξεκάθαρη, που στη συνέχεια βρίσκεσαι και πάλι στην ίδια κατάσταση αφόρητης βαρεμάρας αναμένοντας το φινάλε.
Ένα από τα πιο περίεργα στοιχεία της ταινίας είναι ο τρόπος σκηνοθεσίας της, που μοιάζει λες και παρακολουθείς φαρσοκωμωδία με ταχείς ρυθμούς στους διαλόγους και στα (όποια) γεγονότα αλλά χωρίς ίχνος χιούμορ.
Την όποια ελπίδα αξιοπρεπούς κωμωδίας γκρεμίζει ο Mathieu Amalric, που παρότι εξαιρετικός ηθοποιός, αποδεικνύεται τελείως λάθος επιλογή για έναν ρόλο με πολύ διαφορετικές απαιτήσεις.
Μπορεί να ακουστώ κυνικός ή γουρούνι, αλλά με εξαίρεση εκείνο το εικοσάλεπτο στα μέσα της ταινίας που επιτέλους το Belles Familles μπήκε σε ένα σωστό δρόμο, το μοναδικό στοιχείο που με έκανε να υπομείνω τα βασανιστικά βαρετά 110 λεπτά της ήταν η αισθησιακή Marine Vacth που όλως τυχαίως, όλο έβρισκε μια αφορμή να μας επιδεικνύει τα μισόγυμνα κάλλη της.
Δυστυχώς η προχωρημένη ηλικία και η εκτεταμένη αποχή από Jean-Paul Rappeneau είχε ως αποτέλεσμα να μας δώσει μια ταινία …ληγμένη, και μάλιστα εδώ και δεκαετίες, με τις κακές επιλογές σε καίρια σημεία να της δίνουν τη χαριστική βολή.
Στους κινηματογράφους από 27 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
