Η Νικόλ μπαίνει στο ζουμί της ανάλυσης στη θεωρεία του Mullholland Drive, την αριστουργηματική ταινία του David Lynch, που θα ολοκληρωθεί σε 4 μέρη
(Θυμηθείτε το 1ο Μέρος και το 2ο Μέρος).
Το FilmBoy επιμένει να θεωρεί 'Τέχνη' το σινεμά και προσπαθεί να την μεταδώσει με στήλες όπως 'Περί Φιλ(μ)οσοφίας' που ξεκίνησε το 2013, και που η Νικόλ συνεχίζει επάξια.
Γ. Η ονειρική πραγματικότητα και οι επιρροές της από την αλήθεια
Για ποιο λόγο ονειρεύεται η Diane;
Για την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, δεν αρκεί μόνο να γνωρίζει κάποιος τι πραγματικά συνέβη, όσο τι πληροφορίες αποκόμισε από τον περίπατο στα «εγκεφαλικά μονοπάτια» του ονείρου της Diane.
Στο όνειρό αυτό, οι ρόλοι αντιστρέφονται, η αλήθεια υποδαυλίζεται και τα εφιαλτικά δεδομένα της πραγματικότητας γίνονται ιδανικές συνθήκες της επιθυμίας.
Η επιρροή της πραγματικότητας, παρόλα αυτά, είναι τόσο μα τόσο ισχυρή, που ο εγκέφαλος της χρειάζεται να υποβάλει υπερπροσπάθεια προκειμένου να απωθήσει την παρέμβασή οποιουδήποτε αληθοφανούς, έστω, στοιχείου που θα οδηγούσε στην ολοκληρωτική καταστροφή του ονείρου και τον θάνατο της ηρωίδας.
Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που στο όνειρο τα ονόματα των χαρακτήρων περιπλέκονται.
Ο τρόπος περιπλοκής τους, ωστόσο, ακολουθεί συνειρμικές τεχνικές έχοντας ως πηγή τα βιώματα αλλά και τα βαθύτερα συναισθήματα της Diane.
Η Diane εξακολουθεί και στο όνειρο να κρατά ορισμένες στιγμές για να κορεστεί από τον απέραντο θαυμασμό της για τον κόσμο του Χόλιγουντ.
Όμως, βλέπει τον εαυτό της ως επιτυχημένη ηθοποιό, αντικείμενο πόθου ενός σκηνοθέτη, εξαιρετικά ταλαντούχα και αντιπροσωπεύεται πλέον από ένα διαφορετικό όνομα - Betty - ίδιο με της σερβιτόρας που είχε συναντήσει στην καφετέρια όταν είχε συναντηθεί με τον δολοφόνο.
Ο χαρακτήρας της, πλέον, έχει το «πάνω χέρι» στις σχέσεις της με τον τριγύρω της κόσμο και δεν διστάζει να τιμωρήσει, έχοντας στο πλευρό της τη μοίρα, όσους την πλήγωσαν στην πραγματική ζωή.
Τι γίνεται, όμως, με την Camilla που ήταν πάντα ο απώτερος σκοπός της;
Θα ήταν αδύνατον να μην έχει θετικό ρόλο στο όνειρό της, αλλά αυτό απ’ την άλλη θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο για την καταστροφή του ονείρου.
Για να αποβληθεί ο αρνητισμός που πηγάζει από την χρήση του ονόματος “Camilla”, η Diane εκτοπίζει το όνομα αυτό από τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, αφήνοντάς, ωστόσο, τις ιδιότητες που κρύβοντας από πίσω του.
Η Camilla ήταν (;) ατάλαντη ηθοποιός και αυτό ισχύει παντού, όπως και τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποιεί για να κερδίσει το ρόλο.
Η διαφορά έγκειται στο πρόσωπο που την αντιπροσωπεύει καθώς και η εξέλιξη του χαρακτήρα της.
Η «νέα» Camilla αποτελεί συνάρτηση μιας άγνωστης ταυτότητας γυναίκα, η οποία, μετά από ατύχημα παθαίνει αμνησία και καταφεύγει «εντελώς τυχαία» στην Diane για βοήθεια, καταλήγοντας να αναζητούν μαζί την τροπή των γεγονότων.
Επειδή, όμως, είναι αδύνατον η «νέα» Camilla να παραμείνει ανώνυμη καθ’ όλη τη ροή του ονείρου, τόσο για λόγους αντιρεαλιστικούς (δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς όνομα) όσο και για να περιοριστούν οι προβολές της πραγματικότητας, η Diane προτρέπει την ηρωίδα της να αυτοαποκαλείται Rita, όνομα το εμπνεύστηκε από την αφίσα της ταινίας “Gilda (1946)” με τη Rita Hayworth, που είχε κρεμάσει η θεία της Diane στο σπίτι της.
Ο παραλληλισμός με το συγκεκριμένο όνομα, όχι μόνο δεν πραγματοποιείται τυχαία, αλλά είναι απόλυτα συνειρμικά στοχευμένος.
Η Rita Hayworth αντιπροσωπεύει την όμορφη, μοιραία donna, που κρύβει το ερωτικό της παρελθόν από τον άντρα της, κοινού παρόντος, καταλήγοντας τελικά να επανενώνεται με τον άντρα που αγαπούσε σε όλη της τη ζωή.
Πόσο όμορφη και κλασική ρομαντική ιστορία, για να χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο για μια επίπλαστη ονειρική και με μια ιδανική πρωταγωνίστρια που έχει χάσει την ταυτότητά της, αλλά, κοινού παρόντος πάλι, καλύπτεται ένα μονομερές και εμμονικό πάθος.
Το όνομα Camilla, τώρα, καθώς και όλες οι κακουχίες που το συνοδεύουν, είναι συνυφασμένο με το άδικο παιχνίδι της μοίρας απέναντι σε κάθε μεγάλο ταλέντο που έχασε μια θέση στη μεγάλη οθόνη εξαιτίας μιας Camilla που του έκλεψε τη θέση.
Μόνο που αυτή τη φορά, δεν είναι η Betty αυτή που θα υποστεί την αδικία αυτή, αλλά γυρνά «μπούμερανγκ» σε εκείνους που την ανάγκασαν να την υποστεί στην πραγματική της ζωή ως Diane.
Ο σκηνοθέτης θέλει να τη διαλέξει.
Ένα βλέμμα του μάλιστα στην ολιγόλεπτη συνάντησή τους μαρτυρά και…. άλλες του διαθέσεις.
Η μοίρα, όμως, τον εμποδίζει από παντού καταστρέφωντας τόσο τις επαγγελματικές του προοπτικές όσο και τις προσωπικές του σχέσεις.
Με την «εξουδετέρωση» του τριγύρω περιβάλλοντος της Camilla/Rita, που θα μπορούσε σε οποιαδήποτε απρόοπτο να καταστρέψει το εξαιρετικά δομημένο όνειρο, η Betty μπορεί πια να εξελίξει την ιστορία της όπως θέλει…. μέχρι ένα διάστημα τουλάχιστον.
Η ιστορία αργά ή γρήγορα θα έχει μια έκβαση, η οποία πιέζεται από την ελλιπή ταυτότητα της Rita.
Οδεύοντας πιο κοντά στον θάνατο και με την πίεση του ονειρικού χωροχρόνου, η εξέλιξη ξεφεύγει αργά-αργά από τα χέρια της Betty δεχόμενη τα πρώτα σημάδια του πραγματικού κόσμου.
Από πού έρχεται αυτή η τρομακτική γριά-μάντισσα που κάνει την εμφάνισή της ξαφνικά, προειδοποιώντας την Betty για την «επικίνδυνη» Rita;
Είναι όντως προγραμματισμένο να θεωρηθεί επικίνδυνη η Rita ή μήπως είναι απλά ένα «σκούντημα» της πραγματικότητας που υπενθυμίζει στην Betty ποια έχει απέναντί της;
Η εμφάνιση της περίεργης γριάς, θα ήταν μοιραία για τη συνέχεια του ονείρου κι εδώ ακριβώς έρχεται ο ρόλος της γειτόνισσας, του αποδιοπομπαίου τράγου δηλαδή, που σώζει την κατάσταση (όπως ακριβώς «έσωσε» την κατάσταση από ένα βέβαιο ξεμάλλιασμα στο πάρτυ των παραγωγών).
Η περίεργη γριά, ναι μεν εμφανίζεται «πιο απειλητικά» για να αποσυνθέσει το ονειρικό σύμπαν της Diane, αλλά δεν αποτελεί την πρώτη επαφή της με την πραγματικότητα.
Οι χαμογελαστοί, σιωπηλοί γέροι, που έδωσαν και το έναυσμα για την αρχή το ονείρου, οι «κατευτυχισμένες» δηλαδή Ερινύες που πέτυχαν τον σκοπός τους, είναι εκείνοι που συνοδεύουν τη Betty κατά την άφιξή της στο Χόλιγουντ.
Και καθώς το όνειρο πορεύεται, η ιστορία χτίζεται και η Diane απολαμβάνει την τελευταία γαλήνια εμπειρία της πριν το θάνατο, μια σκέψη κατακλύζει το μυαλό της.
Ξαφνική ορμητική και απόλυτα αληθινή.
«Κι αν ο δολοφόνος με κορόιδεψε; Αν τον πήρε με το μέρος της και αυτόν και με πρόδωσε; Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Κι αν ήταν εντελώς αδέξιος και σκόρπισε τα στοιχεία σαν ψίχουλα; Αν εκείνος που μας είδε στο μπαρ άκουσε τίποτα και μιλήσει; Το πτώμα της θα με κυνηγάει μια ζωή για να πάρει εκδίκηση».
H τελευταία και καθοριστική φορά που οι Betty και Rita θα συνυπάρξουν ως ονειρικοί χαρακτήρες, υπό την επίδραση ενός έντονου «σκουντήγματος πραγματικότητας», είναι στην ανακάλυψη του πτώματος στο σπίτι.
Από τη στιγμή αυτή και μετά, πλησιάζοντας στη λήξη της ιστορίας, η Betty/Diane και η Rita/Camilla χάνουν κάθε έννοια υποκατάστατων χαρακτήρων κι ένα πλήθος από ασυνάρτητες εικόνες ενός ενδιάμεσου σουρρεαλιστικού σύμπαντος βγαίνουν στην επιφάνεια, έτοιμες να αποτελειώσουν μια για πάντα τον ψεύτικο κόσμο της Diane.
Το πτώμα, κρύβει ένα ύπουλο και βαθιά υποσυνειδησιακό παράδοξο: Θυμίζει πάρα πολύ την Diane, αλλά έχει τη σιλουέτα και το μαύρο φόρεμα μιας Camilla.
Είναι δηλαδή δύο ψυχές αλληλομπλεκόμενες και αλληλοταυτιζόμενες με αντίστροφο τρόπο, τόσο στον ονειρικό όσο και στον αληθινό κόσμο, οι οποίες ομογενοποιούνται σε ένα σώμα.
Η ταύτιση των 2 χαρακτήρων ολοκληρώνεται παρόλα αυτά και στην ονειρική ιστορία, με την Camilla/Rita σαφώς να είναι εκείνη που επιθυμεί να αποβάλλει από πάνω της τον εαυτό της, θέτοντας ως πρότυπο προς μίμηση την Betty/Diane και ανοίγοντας έτσι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται Silencio Club.
Στο 4ο Μέρος: To Club Silencio και οι σουρρεάλ χαρακτήρες του
Διαβάστε όλο το Mullholland Drive Theory ΕΔΩ.
1.jpg)
