Η Νικόλ ολοκληρώνει την ανάλυση της στη θεωρεία του Mullholland Drive, την αριστουργηματική ταινία του David Lynch, που ολοκληρώνεται σήμερα με το 4ο Μέρος.
(Ολόκληρο το Mullholland Drive Theory ΕΔΩ).
D. To Club Silencio και οι σουρρεάλ χαρακτήρες του
“Silencio… No hay banda” ξεκινά να φωνάζει ο θεατρίνος κατά την είσοδο των 2 ηρωίδων στην αίθουσα του θεάτρου.
Το Club Silencio, παρά την μη ρεαλιστική του υπόσταση, εξακολουθεί να μην θεωρείται όνειρο.
Η ονειρική πραγματικότητα έχει κλείσει ολοκληρωτικά μετά την ταύτιση των 2 ηρωίδων.
Ο χώρος αυτός, όπως άλλωστε δηλώνει και το όνομά του, είναι ο χώρος της σιωπής.
Η αίθουσα που καταλήγουν όλες οι ονειροπαρμένες ψυχές, για να βγουν ξανά στην επιφάνεια της πραγματικότητας.
Το θέατρο που καταδικάζει τους «ηθοποιούς» της ψυχής και αφήνεται ολοκληρωτικά στη σφαίρα της αλήθειας.
Μέχρι και η ίδια η διαρρύθμιση του χώρου πηγάζει αλήθεια.
Το Silencio club είναι ένα θέατρο -όπως τα ανθρώπινα όνειρα που δεν είναι τίποτ’ άλλο από εγκεφαλικές οφθαλμαπάτες- με πρόσωπα αλλόκοτα, μυστήρια και συγκεκριμένων ρόλων το καθένα.
Ο λόγος του Bondar στην αρχή της παράστασης είναι άμεσος και κατατοπιστικός, προειδοποιώντας για τη συνέχεια σε περίπτωση που δεν γίνει κατανοητός.
“No hay banda!” επαναλαμβάνει διαρκώς και συνεχίζοντας: “And yet we hear a band”.
Δεν υπάρχει ούτε μπάντα, ούτε ορχήστρα, ούτε Betty, ούτε Camilla, ούτε τίποτα.
Παρόλα αυτά, ακούμε μια μπάντα, εκείνη του μυαλού που παίζει ασταμάτητα καλύπτοντας τον ήχο της πραγματικότητας και μη θέλοντας να δεχθεί την ήττα του.
Η απόδειξη για τη ρήση του, ακολουθεί με το τραγούδι της Rebecca Del Rio, η φωνή της οποίας εξακολουθεί να ακούγεται και μετά τη λιποθυμία της.
Ο Bondar ολοκληρώνει τα λόγια του προσθέτοντας: “It’s all a tape! It’s…an illusion!”
Οι πτυχές της πραγματικότητας αναδύονται στο μυαλό της Diane από παντού, παγιδεύοντάς τη σε ένα ημιθανές σύμπαν γεμάτο σκέψεις.
Κάθε ονειρικό παράθυρο κλείνει και η παραίσθηση που βίωνε αποσυντίθεται.
Αφημένη στο έλεος ενός μεταμφιεσμένου θανάτου, με μπλε περούκα και βλέμμα που απολαμβάνει την παράσταση, ακούει τη φωνή του στο κεφάλι της να της ψιθυρίζει “Silencio”.
Η ώρα που ο χάρος βρίσκεται από πάνω της και γελά χαιρέκακα, έφτασε και το μόνο που μένει πλέον είναι να στρέψει το βλέμμα της ψηλά στο θεωρείο…. και να τον κοιτάξει.
Στις συνθήκες αυτές, αποτελώντας την μοναδική διαφυγή της Diane από την θανατική πραγματικότητα, εμφανίζεται το μπλε κουτί.
Μπλέ, όπως το κλειδί της επιβεβαίωσης της δολοφονίας της Camilla ή όπως τα φουσκωτά μαλλιά και το μακιγιάζ της μυστηριώδους κυρίας στο Silencio Club, το κουτί βρίσκεται εκεί με διπλό ρόλο.
Σε πρώτη φάση ως μία φορητή έξοδος του Silencio Club, στην οποία οι συνδυαστικοί πλέον χαρακτήρες των 2 γυναικών μαζί με τον ονειρικό κόσμο που τις ακολούθησε θα πάψουν να υφίστανται.
Σε δεύτερη φάση λειτουργεί ως υποσυνειδησιακή υπενθύμιση της Diane για τους λόγους τους οποίους κατέληξε σε αυτό το αποτέλεσμα που προσπαθεί να αποφύγει.
Αρκεί η εικόνα μιας νεκρής, που στέκεται πάνω απ’ το μπλε κουτί παράγοντας ερινύες που θα φέρουν στη συνέχεια… την απόλυτη σιωπή.
Νικόλ Φιλιπποπούλου.
1.jpg)
