Ο Edgar Wright επιστρέφει με μια από τις καλύτερες ταινίες του καλοκαιριού.
Αφήνοντας στην άκρη (για την ώρα έστω) τα ζόμπι, ο σκηνοθέτης του κλασικού πλέον Shaun of the Dead, ασχολείται εδώ με μια γκανγκστερικού τύπου ταινία έχοντας ως πρωταγωνιστή τον Baby (Ansel Elgort, The Divergent Series: Allegiant), ο οποίος είναι οδηγός διαφυγής των διάφορων συμμοριών για τις οποίες δουλεύει υπό την καθοδήγηση του αφεντικού του.
Το συγκεκριμένο στυλ ταινίας (heist movies όπως κατηγοριοποιούνται), είναι μια αρκετά δημοφιλής θεματολογία στον κινηματογράφο με μερικές εξαιρετικές ταινίες (το Heat αποτελεί πάντα πρότυπο).
Ο Edgar Wright όμως χάρη στη σύγχρονη ματιά του που φέρνει κάτι από τα πρώτα βήματα του Guy Ritchie, καταφέρνει να ξεχωρίσει.
Με μια σπιντάτη σκηνοθεσία, εντυπωσιακά κυνηγητά αυτοκινήτων και κεφάτη διάθεση, δημιουργεί μια ταινία που μας μεταδίδει άμεσα ένταση, αγωνία, αλλά και χαμόγελο, χάρη στο εκρηκτικό μοντάζ και τη γρήγορη εναλλαγή πλάνων.
Βασικό στοιχείο της ταινίας αποτελεί το εξαιρετικό soundtrack το οποίο αξιοποιείται πολύ έξυπνα, χρησιμοποιώντας έναν πρωταγωνιστή ο οποίος κυκλοφορεί συνεχώς με ακουστικά, και πολύ γρήγορα βάζει και εμάς στη θέση του.
Αποτέλεσμα είναι αρκετές μουσικές συζητήσεις, και μια ασταμάτητη εναλλαγή τραγουδιών που δημιουργεί μια cool διάθεση μέσα από το δυναμικό soundtrack.
Ερμηνευτικά, ο νεαρός πρωταγωνιστής Ansel Elgort δείχνει ιδανικός στο ρόλο του, και σε συνδυασμό με την παρουσία της όμορφης Lily James (Pride and Prejudice and Zombies), δημιουργούν ένα ταιριαστό δίδυμο όσο εμφανίζονται μαζί.
Στους άλλους ρόλους, ο Jamie Foxx (Annie) και ο Jon Hamm (Million Dollar Arm) διαθέτουν την απαραίτητη σκληράδα για να πείσουν ως μέλη συμμορίας, καθοδηγούμενοι από τον μοναδικό Kevin Spacey (Nine Lives), ο οποίος φυσικά και μπορεί να παίξει τα πάντα.
Δεν έχει πρόβλημα να υποδυθεί τον οργανωτή της συμμορίας σε έναν από τους λίγους κινηματογραφικούς ρόλους του τα τελευταία χρόνια, με μια ερμηνεία καλή, αλλά όχι… προεδρική όπως μας έχει συνηθίσει τελευταία στο House of Cards.
Μόνο προς το τέλος η ταινία φαίνεται να υστερεί κάπως σεναριακά, κάποιοι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται πλήρως ώστε να δικαιολογούν τις πράξεις τους, και χάνει κάπως τη φρεσκάδα της, χωρίς να δημιουργεί έναν εντυπωσιακό επίλογο.
Το αποτέλεσμα όμως παραμένει στο σύνολό του ιδιαίτερα διασκεδαστικό και πολύ ευχάριστο.
Στους κινηματογράφους από 17 Αυγούστου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
