Όπως έχει γίνει κατανοητό από αυτούς που παρακολουθούν τη στήλη, ο Kim Ki-duk είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες.
Εδώ έχουμε ένα ακόμα δείγμα όπου ο Κορεάτης βρίσκεται στο στοιχείο του, μιας και η ταινία έχει ως κεντρικούς ήρωες πόρνες και μαστρωπούς.
Ο Han-ki είναι ένας προαγωγός που δεν μιλάει ποτέ.
Μια μέρα πετυχαίνει στο δρόμο την φοιτήτρια Sun-hwa με τον φίλο της και αποφασίζει να την φιλήσει.
Αναμενόμενα, μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες του φίλου της να τους χωρίσει, μια ομάδα από στρατιώτες που παρακολουθούσαν το σκηνικό, δέρνουν τον Han-ki μέχρι να σταματήσει να αντιστέκεται και η κοπέλα τον βρίζει και τον φτύνει.
Οργισμένος από την συμπεριφορά της, καταφέρνει να την παγιδέψει για κλοπή, με τη βοήθεια ενός συνεργάτη του, γεγονός που καταλήγει με την ίδια ως πόρνη, να προσπαθεί να εξοφλήσει τα λεφτά που την κατηγορούν ότι έκλεψε.
Κατά τη διάρκεια των απρόθυμων συνευρέσεων της με πελάτες, ο ερωτευμένος Han Ki την παρακολουθεί από το διπλανό δωμάτιο, μέσω ενός διπλού καθρέφτη.
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος του φιλμ, όπως προείπαμε ο Kim Ki-duk, στο γνώριμο, ακατάλληλο για την πλειονότητα στυλ του.
Συναντάμε, όπως συνήθως, αργό ρυθμό, αρκετή βία, ενοχλητικές ερωτικές σκηνές, ελάχιστους διαλόγους, αρκετό υπερρεαλισμό και ένα απρόσμενο φινάλε που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μισογυνιστικό.
Με αρκετά ακραίο τρόπο, προσπαθεί να παρουσιάσει μια αλληγορία για τις διαφορές των τάξεων στην Κορέα, με τον φτωχό και περιθωριοποιημένο Han-ki απέναντι στην κακομαθημένη αστή Sun-hwa, καθώς και την απρόσμενη και συχνά απάνθρωπη τροπή που μπορεί να πάρει ένας έρωτας.
Όλα αυτά βέβαια, τραβηγμένα στα άκρα.
Αναμφίβολα εντυπωσιάζει η σύλληψη του κεντρικού χαρακτήρα με αποκορύφωμα την σκηνή που ακούγεται η φωνή του για πρώτη φορά.
Ως Han-ki, ο Jo Jae-hyun, o οποίος έχει συνεργαστεί επανειλημμένως με τον σκηνοθέτη, με την χημεία μεταξύ των δύο να είναι κάτι παραπάνω από φανερή.
Εντυπωσιάζει με την απόδοση του, χωρίς μάλιστα να μιλάει σχεδόν καθόλου, γεγονός που σαφώς και κάνει δυσκολότερο το έργο του.
Από μόνος του αποτελεί αιτία να δει κάποιος το φιλμ.
Ως Sun-hwa, η Seo Won, η οποία παίζει αρκετά καλά, σε σαφώς ευκολότερο όμως ρόλο.
Πείθει πάντως ως απρόσμενο θύμα.
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές του σκηνοθέτη, σε ένα σινεμά που, προφανώς, απευθύνεται σε λίγους λόγω θεματολογίας και γενικότερου στυλ.
Όποιος πάντως καταφέρει και δει πίσω από την βία και τον μισογυνισμό, θα γίνει μάρτυρας ενός εξαιρετικού φιλμ.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
Μια μέρα πετυχαίνει στο δρόμο την φοιτήτρια Sun-hwa με τον φίλο της και αποφασίζει να την φιλήσει.
Αναμενόμενα, μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες του φίλου της να τους χωρίσει, μια ομάδα από στρατιώτες που παρακολουθούσαν το σκηνικό, δέρνουν τον Han-ki μέχρι να σταματήσει να αντιστέκεται και η κοπέλα τον βρίζει και τον φτύνει.
Οργισμένος από την συμπεριφορά της, καταφέρνει να την παγιδέψει για κλοπή, με τη βοήθεια ενός συνεργάτη του, γεγονός που καταλήγει με την ίδια ως πόρνη, να προσπαθεί να εξοφλήσει τα λεφτά που την κατηγορούν ότι έκλεψε.
Κατά τη διάρκεια των απρόθυμων συνευρέσεων της με πελάτες, ο ερωτευμένος Han Ki την παρακολουθεί από το διπλανό δωμάτιο, μέσω ενός διπλού καθρέφτη.
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος του φιλμ, όπως προείπαμε ο Kim Ki-duk, στο γνώριμο, ακατάλληλο για την πλειονότητα στυλ του.
Συναντάμε, όπως συνήθως, αργό ρυθμό, αρκετή βία, ενοχλητικές ερωτικές σκηνές, ελάχιστους διαλόγους, αρκετό υπερρεαλισμό και ένα απρόσμενο φινάλε που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μισογυνιστικό.
Με αρκετά ακραίο τρόπο, προσπαθεί να παρουσιάσει μια αλληγορία για τις διαφορές των τάξεων στην Κορέα, με τον φτωχό και περιθωριοποιημένο Han-ki απέναντι στην κακομαθημένη αστή Sun-hwa, καθώς και την απρόσμενη και συχνά απάνθρωπη τροπή που μπορεί να πάρει ένας έρωτας.
Όλα αυτά βέβαια, τραβηγμένα στα άκρα.
Αναμφίβολα εντυπωσιάζει η σύλληψη του κεντρικού χαρακτήρα με αποκορύφωμα την σκηνή που ακούγεται η φωνή του για πρώτη φορά.
Ως Han-ki, ο Jo Jae-hyun, o οποίος έχει συνεργαστεί επανειλημμένως με τον σκηνοθέτη, με την χημεία μεταξύ των δύο να είναι κάτι παραπάνω από φανερή.
Εντυπωσιάζει με την απόδοση του, χωρίς μάλιστα να μιλάει σχεδόν καθόλου, γεγονός που σαφώς και κάνει δυσκολότερο το έργο του.
Από μόνος του αποτελεί αιτία να δει κάποιος το φιλμ.
Ως Sun-hwa, η Seo Won, η οποία παίζει αρκετά καλά, σε σαφώς ευκολότερο όμως ρόλο.
Πείθει πάντως ως απρόσμενο θύμα.
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές του σκηνοθέτη, σε ένα σινεμά που, προφανώς, απευθύνεται σε λίγους λόγω θεματολογίας και γενικότερου στυλ.
Όποιος πάντως καταφέρει και δει πίσω από την βία και τον μισογυνισμό, θα γίνει μάρτυρας ενός εξαιρετικού φιλμ.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
