Ένας αφελής, αναρχικός χωρικός φτάνει στην προ Β΄ παγκοσμίου πολέμου φασιστική Ρώμη του Μουσολίνι με σκοπό να δολοφονήσει τον δικτάτορα αλλά ο έρωτας ανατρέπει τα σχέδια του.
Ένα από τα φιλμ που εκτόξευσαν την καριέρα της πολιτικοποιημένης, αναρχικής Ιταλίδας σκηνοθέτιδας Λίνα Βερτμίλερ, μέρος της άτυπης πολιτικής τριλογίας ( "Μίμης ο Σιδεράς" ,"Μια Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας', "H Κυρία και ο Ναύτης").
Υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα και βραβείου καλύτερου ανδρικού ρόλου στις Κάννες για τον Τζανκάρλο Τζιανίνι.
Eνα μείγμα πολιτικού κατηγορώ, ανατρεπτικής κωμωδίας και ρομαντισμού που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στα 70,s, το φιλμ εξιστορεί την προσπάθεια ενός αγανακτισμένου, αθώου χωρικού να γκρεμίσει τον φασισμό, με κόστος την ίδια του την ζωή, φτάνοντας μέχρι την δολοφονία του Μουσολίνι.
Ο σύνδεσμος του μια αναρχική πόρνη θα του ανοίξει το δρόμο προς την επίτευξη του στόχου του αλλά και αυτόν του έρωτα με μία άλλη πόρνη.
Ο χωρικός πια βρίσκεται σε δίλημμα αφού η αγάπη τον οδηγεί στη ζωή, ενώ η συνείδηση του στον θάνατο.
Επίκαιρο όσο και διαχρονικό το αιχμηρό πολιτικό σχόλιο της Βερτμίλερ ενάντια στον φασισμό, αλλά και παράλληλα μία ωδή στην δύναμη του έρωτα σε ένα φιλμ αντιθέσεων.
Αφενός ο έρωτας μετουσιώνεται σε κομψά στιλιζαρισμένες ρομαντικές σκηνές της εποχής και αφετέρου όλη αυτή η μαγεία ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί κάτω από την πανταχού παρούσα φασιστική απειλή.
Η Βερτμίλερ άλλοτε κραυγάζει ηχηρά και άλλοτε γελά ειρωνικά δίνοντας έναν κωμικοτραγικό τόνο στο φιλμ.
Από τη μία η οδύνη του φασισμού και από την άλλη η δύναμη της αγάπης γίνονται το βασικό δίπολο φτιάχνοντας τον πυρήνα του φιλμ.
Ο πρωταγωνιστής του είναι θύτης και θύμα την ίδια στιγμή, ενώ αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Με εικόνες βγαλμένες από πινάκες του Τουλούζ Λοτρέκ, επαναστατικά τραγούδια δια χειρός Νίνο Ρότα και μία συγκλονιστική, εκκωφαντικά σιωπηλή, ερμηνεία του Τζανκάρλο Τζανίνι, η Λίνα Βερτμίλερ παραδίδει ένα φιλμ ύμνο στην ελευθερία και ωδή στον έρωτα που την καθιστά πλέον ανάμεσα στις σπουδαιότερες πολιτικοποιημένες φωνές του ευρωπαϊκού σινεμά των 70, ανοίγοντας της τον δρόμο για να γίνει τα επόμενα χρόνια η πρώτη γυναίκα που κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνοθεσίας.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
