Είσαι 30άρης και τη τελευταία φορά που πήγες σινεμά ήταν στους 300.
Βρίσκεις το 20χρονο πιπίνι και το γοητεύεις (λέμε τώρα).
Είναι καλοκαίρι, βραδάκι και εκείνη θέλει σινεμά, μια ταινία …συγκινητικιά, σαν το αγαπημένο της Notebook.
Φυσικά δε θα την πας στο Spider-Man ούτε σε αυτά τα περίεργα με τους ξενόγλωσσους τίτλους.
Θες να δείξεις ότι είσαι ευαισθητούλης, έστω κι αν το μόνο που σε νοιάζει είναι να σπρώξεις.
Συγχαρητήρια, το A Family Man είναι αυτό ακριβώς που ψάχνεις..
Ο Dane Jensen (Gerald Butler, London Has Fallen) είναι ένας εργασιομανής οικογενειάρχης.
Είναι επιτυχημένος headhunter, με άλλα λόγια εργάζεται σε μια εταιρία που βρίσκει τους κατάλληλους ανθρώπους για τις κατάλληλες -υψηλόβαθμες- θέσεις, και συχνά όχι με τους πιο έντιμους τρόπους.
Ταυτόχρονα είναι παντρεμένος με την Elise (Gretchen Mol, Manchester By The Sea) και έχουν τρία μικρά παιδιά.
Παρότι κάνει προσπάθειες, είναι προφανές ότι η δουλειά του προηγείται της οικογένειας στις προτεραιότητές του, ενώ η πιθανότητα προαγωγής εντείνει αυτή τη κατάσταση.
Τα πράγματα όμως ξαφνικά αλλάζουν, όταν ο μεγάλος του γιος διαγνώσκεται με λευχαιμία, και τώρα η δουλειά πρέπει αναγκαστικά να μπει στην άκρη…
Το όνομα του Bill Dubuque στο σενάριο προσέφερε μια σιγουριά, αφού μπορεί να μην είναι το τεράστιο όνομα με τα άπειρα βραβεία, όμως τα The Judge και The Accountant που μας έχει δώσει είναι αξιοπρεπέστατα.
Από την άλλη ο κύριος Mark Williams στη καρέκλα του σκηνοθέτη ήταν το μεγάλο ερωτηματικό, αφού αυτό είναι το ντεμπούτο του πίσω από τη κάμερα, έχοντας κινηματογραφική εμπειρία μονάχα από τη θέση του παραγωγού.
Το A Family Man είναι το αποτέλεσμα ενός μέτριου σεναρίου, σκηνοθετημένο από έναν μέτριο και άπειρο σκηνοθέτη, με πρωταγωνιστή έναν μέτριο και αταίριαστο για το ρόλο ηθοποιό.
Για να τα πάρουμε με τη σειρά, το σενάριο για κάποιο λόγο, ίσως για να φανεί πιο “σοβαρό”, σπαταλάει πολύ χρόνο στη δουλειά του πρωταγωνιστή.
Το καταλάβαμε εκ αρχής ότι ο Dane είναι καλός στη δουλειά του και συχνά καταφεύγει σε επικίνδυνες κινήσεις, συχνά ανήθικες για να πετύχει το στόχο του.
Το καταλάβαμε ότι θέλει πάρα πολύ αυτή τη προαγωγή και θα κάνει τα πάντα για μη τη χάσει από την εξίσου ικανή συνάδελφό του.
Το καταλάβαμε ότι το αφεντικό του είναι καθίκι του κερατά.
Το καταλάβαμε ότι η οικογένειά του έχει συνεχώς δεύτερο ρόλο στη ζωή του.
Δεν είναι ανάγκη να ασχολείται μισή ταινία με αυτά που δεν αποτελούν παρά το σκηνικό της κεντρικής πλοκής.
Για καλή μας τύχη, οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι, με αποτέλεσμα έστω και αυτές οι επαναλήψεις να ρέουν φυσικά.
Φτάσαμε και στο δεύτερο μισό του φιλμ, εκεί όπου ανοίγουν οι κάνουλες των δακρύων, μιας και τι πιο δακρύβρεχτο από ένα αγοράκι με καρκίνο;
Η εξέλιξη είναι πέρα για πέρα η αναμενόμενη, με τον μη-αναίσθητο θεατή να συμπάσχει μεν αλλά, αν έχει δει έστω μια-δυο ταινίες του είδους, να ξέρει ακριβώς τι θα συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο, μέχρι και το φινάλε.
Η απειρία του σκηνοθέτη είχε ως αποτέλεσμα το σενάριο να αποτυπωθεί στο πανί τελείως τυπικά, χωρίς καμία φλόγα, χωρίς ένταση και δραματουργικά τεχνάσματα που θα μπορούσαν να δώσουν το κάτι παραπάνω.
Σε αυτή τη μετριότητα βοήθησε και η παρουσία του Gerard Butler, σε ένα ρόλο που δεν του ταίριαξε, σε σημείο να αναρωτιέσαι αν αυτό που βγάζει είναι οδηγία του σκηνοθέτη ή ερμηνευτική ανικανότητα του ηθοποιού.
Κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει το A Family Man για κάτι που έχει ή κάνει πραγματικά άσχημα.
Αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει και τίποτα που να κάνει πραγματικά καλά.
Είναι ένα textbook (μελο)δραματάκι που αν δεν είστε ο κύριος στην εισαγωγή, μάλλον δεν έχει νόημα να του δώσετε περισσότερη σημασία…
Στους κινηματογράφους από 10 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
