Μπήκαμε επιτέλους στο τελευταίο μήνα του σιχαμένου καλοκαιριού.
Μετράμε αισίως αντίθετα όχι μόνο για την πολυπόθητη πτώση της θερμοκρασίας αλλά και για την έναρξη της νέας κινηματογραφικής σεζόν.
Δυστυχώς, μέχρι τότε θα πρέπει να συνεχίσουμε να υπομένουμε τα διάφορα σινέ-σκουπίδια που μας έρχονται σωρηδόν από Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία.
Το Iris έμοιαζε ένα από δαύτα, αλλά ευτυχώς αποδείχτηκε μια ιδιαιτέρως ευχάριστη έκπληξη.
Ο μεγαλοτραπεζίτης Antoine Doriot (Orpheline) γευματίζει σε ένα πολυτελές εστιατόριο με την πανέμορφη και νεότατη σύζυγό του.
Ενώ εκείνος πληρώνει, εκείνη τον περιμένει ακριβώς έξω από το μαγαζί, όμως όταν εκείνος βγαίνει, δεν τη βρίσκει πουθενά.
Λίγες ώρες αργότερα έρχεται το τηλεφώνημα από μια ανδρική φωνή που του λέει ότι έχει απαγάγει τη γυναίκα και ζητάει 500 χιλιάδες ευρώ για να την απελευθερώσει.
Ο Antoine καλεί την αστυνομία, οι οποίοι υποπτεύονται ως θύτη τον νεαρό Max Lopez (Romain Duris, Ο Αφρός των Ημερών), έναν φτωχό γκαραζιέρη με πολλά χρέη, ο οποίος βρίσκεται ένα βήμα πριν χάσει το σπίτι του από τη τράπεζα του Doriot.
Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται, με την απαγωγή να κρύβει πίσω της άλλες αμαρτίες και σκοτεινές συμφωνίες, και τους ρόλους θύτη και θύματος να αλλάζουν συνεχώς.
Η ταινία αποτελεί χαλαρό remake του γιαπωνέζικου Chaos (2000) του μεγάλου Hideo Nakata, με τον Andrew Bovell (A Most Wanted Man) να έχει γράψει το σενάριο με σκοπό να γίνει μια μεγάλη αμερικάνικη ταινία.
Όμως η συμφωνία χάλασε, με τον έμπειρο Γάλλο ηθοποιό και σκηνοθέτη Jalil Lespert (Yves Saint Laurent) να εμφανίζεται ως σανίδα σωτηρίας, να το παίρνει, να το διασκευάζει μαζί με τον συνεργάτη του Jérémie Guez στα γαλλικά, να του δίνει ένα διαφορετικό ύφος …και να μας το παρουσιάζει, έχοντας τριπλό ρόλο ως συν-σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ένας εκ των βασικών πρωταγωνιστών.
Για να δούμε τι ψάρια έπιασε..
Το Iris είναι ένα νουάρ θρίλερ μυστηρίου με ότι συνεπάγεται ειδικά ο πρώτος όρος του ανωτέρω χαρακτηρισμού.
Ζοφερή ατμόσφαιρα, γυναίκες femme fatale και άνδρες με αδυναμίες, πλέκουν μια ιστορία που σίγουρα δεν είναι πρωτόγνωρη αλλά έχει πολύ…ζουμί!
Όπως είπα και νωρίτερα, τίποτα δεν είναι όπως πιστεύουμε στην αρχή, και παρότι τα twists είναι ψιλοσυνηθισμένα στο είδος και το Iris μέχρι ενός σημείου ακολουθεί τη πεπατημένη, έχει το θάρρος να το πάει ακόμα παραπέρα, ρίχνοντας τα χαρτιά των συμμαχιών ξανά και ξανά και ξανά, και το πιο σημαντικό, το κάνει με έναν απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο, ώστε ο θεατής να μη νοιώσει σε καμιά στιγμή ρεαλιστικά εξαπατημένος.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο Romain Duris και Charlotte Le Bon (Anthropoid) δίνουν δυο στιβαρές ερμηνείες, χωρίς υπερβολές, με την δεύτερη να κλέβει τη παράσταση σε ένα ρόλο που δε την έχουμε συνηθίσει.
Σκηνοθετικά ο Lespert επιτυγχάνει να διαχειριστεί πολύ καλά το υλικό του, έχοντας χωρίσει ιδανικά τα πολλά acts του σεναρίου, ώστε ο θεατής να ξαφνιάζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με την σταθερή ροή πληροφοριών και φυσικά τις ανατροπές.
Οπτικά η ταινία είναι πολύ όμορφη, με τη μουντή παλέτα φυσικά να κυριαρχεί και τη κάμερα να ξέρει ακριβώς που πρέπει να βρίσκεται.
Παρότι και μόνο το άκουσμα της λέξης νουάρ με κάνει να βαριέμαι αφόρητα, ο Lespert, χωρίς να αλλάξει κανέναν από τους κανόνες του είδους, προσέφερε ένα ιδιαιτέρως απολαυστικό πιάτο, μια μοντέρνα και καθόλου εγωπαθής ταινία που μπορεί να προσφέρει αυθεντική κινηματογραφική διασκέδαση σε ένα θερινό σινεμά.
Στους κινηματογράφους από 3 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
