H γυναίκα ενός παραγωγού ταινιών (Diane Lane, Batman vs. Superman: Dawn of Justice) κάνει ένα οδικό ταξίδι από τις Κάννες στο Παρίσι με έναν συνεργάτη του άντρα της (Arnaud Viard).
Σε αυτό το ταξίδι θα έχουν την ευκαιρία να φάνε σε ακριβά εστιατόρια, να επισκεφτούν μουσεία, να δουν τη γαλλική ύπαιθρο, και πάνω απ’ όλα να γνωριστούν.
Το πού θα οδηγήσει αυτή η γνωριμία θα το δούμε στο τέλος του ταξιδιού.
Αυτό είναι το στόρι της πρώτης ταινίας της γυναίκας του Coppola, Eleanor, η οποία κάνει το ντεμπούτο της σε ηλικία 80 χρονών!
Μια πρόταση με πολλά σημεία θαυμασμού αλλά και απορίας, για ένα ανέλπιστο ντεμπούτο.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα θέλαμε να πούμε, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε.
Το road movie το οποίο έχουμε εδώ αστοχεί σε πολλά σημεία και χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του, κυρίως λόγω ενός αρκετά ρηχού και μέτριου σεναρίου.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος είναι μιας γυναίκας η οποία βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο της ζωής της, με δυσκολίες σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.
Το ταξίδι με έναν άλλο άντρα θα αποτελέσει μια αφορμή για ενδοσκόπηση, αλλά δυστυχώς αυτή η διαδικασία μεταδίδεται με πολύ επιφανειακό τρόπο, και μόνο σε ελάχιστα σημεία καταφέρνει να μας αγγίξει.
Από την άλλη ο συμπρωταγωνιστής θέλει να αναδείξει τη φιλοξενία των Γάλλων, και εκμεταλλευόμενος τη φημισμένη γαλλική κουζίνα και τα ωραία τοπία της υπαίθρου, προσπαθεί να οργανώσει τις κατάλληλες συνθήκες για ένα ειδύλλιο.
Τελικά όμως αυτό που υπερτερεί είναι το οπτικό κομμάτι, με τις ωραίες τοποθεσίες και τα νόστιμα φαγητά με την κατάλληλη συνοδεία κρασιού, να δείχνουν πιο θελκτικά από τις αδιάφορες συζητήσεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που δεν φαίνεται να παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη χημεία.
Από ένα σημείο και μετά όμως, με μια συνεχή επανάληψη το αποτέλεσμα να χάνει τη νοστιμιά του.
Από την αδιάφορη εξέλιξη δεν μας σώζει ούτε η παρουσία της Diane Lane, η οποία είχε αναδειχθεί μέσα από ταινίες του Coppola τη δεκαετία του 80.
Μπορεί να διατηρεί τη γήινη γοητεία της και να δίνει μια πειστική παρουσία μπροστά από την κάμερα, αλλά με έναν αρκετά μέτριο ρόλο δεν μπορεί να κάνει πολλά.
Στο ίδιο επίπεδο και ο Arnaud Viard, ο οποίος χωρίς την κατάλληλη σεναριακή και σκηνοθετική καθοδήγηση δημιουργεί μια μάλλον υπερβολική φιγούρα.
Μια πολύ μονότονη ταινία που λειτουργεί περισσότερο σαν γαστρονομικός οδηγός, χωρίς να ικανοποιεί την κινηματογραφική μας όρεξη.
Στους κινηματογράφους από 10 Αυγούστου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
