Η πρώτη μου επαφή με το έργο της σκηνοθέτιδας Rebecca Zlotowski έγινε προ τριετίας με το ερωτικό δράμα Grand Central, μια ταινία εξαιρετικά καλογυρισμένη αλλά εγκλωβισμένη στην υπερβολικά στενή ιδέα αντιπαραβολής ενός τοξικού έρωτα με ένα κυριολεκτικά τοξικό περιβάλλον και τις συνέπειες και των δύο περιπτώσεων.
Φέτος, η Zlotowski επιστρέφει με μια ταινία που έμοιαζε να βάζει το πήχη πολύ ψηλότερα, έχοντας ένα δυνατό cast και μια πολύ ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον στο χαρτί ιστορία.
Για να δούμε τι κατάφερε με το Πλανητάριό της.
Βρισκόμαστε στη προπολεμική Γαλλία.
Η Laura (Natalie Portman, Jackie) και η Kate (Lily-Rose Depp, Η Χορεύτρια) είναι δυο Αμερικανίδες αδελφές που περιοδεύουν ανά τον κόσμο παρουσιάζοντας ένα σόου, στο οποίο επικοινωνούν με πνεύματα.
Ένα βράδυ τις γνωρίζει στο Παρίσι ο κινηματογραφικός παραγωγός André Korben (Emmanuel Salinger), και μετά από μια ιδιωτική σεάνς που τον συγκλονίζει, αποφασίζει ότι αυτή η εμπειρία πρέπει να αποτυπωθεί στο πανί, και ζητάει από τις αδελφές να τις κινηματογραφήσει.
Όταν αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν λειτουργεί όπως θα ήθελε, προτείνει στη μεγαλύτερη και ιδιαίτερα φωτογενή Laura να την κάνει πρωταγωνίστρια μιας κινηματογραφικής ταινίας, προσφέροντας το σπίτι του για να τις φιλοξενήσει, με την σχέση των τριών να παίρνει περίεργη τροπή.
Κακά τα ψέματα, η ταινία έρχεται έχοντας στη βαλίτσα της μονάχα έναν πιασάρικο τίτλο, ένα ενδιαφέρον trailer και μια εντυπωσιακή αφίσα που φυσικά έχει πρώτη μούρη τα πρόσωπα των δύο πρωταγωνιστριών.
Αν ρίξεις μια ματιά λίγο πιο βάθος, θα δεις ότι η ταινία παρά τα τυπικά της προσόντα, δεν παίχτηκε παρά σε μερικά φεστιβάλ και μια ντουζίνα χώρες χωρίς ουδεμία διάκριση, ενώ αν το μάτι σου πέσει και πάνω στις κριτικές και τις βαθμολογίες, θα γουρλώσεις τα μάτια με απορία και απογοήτευση.
Το πρώτο μισάωρο του φιλμ ξεκινάει εντυπωσιακότατα, με μια εξαιρετική κινηματογράφηση, με την σκηνοθέτιδα να βγάζει από το σεντούκι πολλά ξεχασμένα τρικς περασμένων δεκαετιών που ταιριάζουν γάντι με το ύφος.
Μυστηριακή ατμόσφαιρα, δημιουργία πολλών ερωτηματικών που αναζητούν απάντηση, και δυο ηρωίδες που προκαλούν να τις γνωρίσουμε.
Δυστυχώς όμως το ενδιαφέρον του Planetarium τελειώνει κάπου εδώ, με τη πορεία που ακολουθεί το σενάριο να είναι παντελώς ασυνάρτητη λες και γράφτηκε κυριολεκτικά στο πόδι.
Χωρίς αρχή μέση και τέλος, η πλοκή αλλάζει συνεχώς επίκεντρο, το ένα πιο άκαιρο και πιο αδιάφορο από το επόμενο, με μοναδικό σκοπό να αποκλίνει το θεατή από το αρχικό μυστήριο, το οποίο, όπως αποδεικνύεται, δεν ενδιαφέρει διόλου τη δημιουργό να το απαντήσει, παρά με μερικές σκόρπιες σκηνές.
Ο ρόλος της Lily-Rose Depp που σεναριακά είναι πιο σημαντικός, παραγκωνίζεται, με την Natalie Portman να αναρριχάται ως κεντρικό πρόσωπο, κάτι λογικό όσον αφορά το ταλέντο της, μόνο που ο ρόλος είναι τελείως αδιάφορος, χωρίς καμιά εξέλιξη ούτε ουσία.
Για μια ακόμη φορά, η Zlotowski έβαλε στο επίκεντρο μία λέξη και προσπάθησε να βγάλει ολόκληρη ταινία.
Αυτή τη φορά ήταν η λέξη μαγεία, και η αντιπαραβολή της “μαγείας” ενός μέντιουμ με τη μαγεία της έβδομης τέχνης, μόνο που αυτή τη φορά, ούτε αυτό κατάφερε να κάνει σωστά, κάνοντας τόσα “γύρω-γύρω όλοι” από το θέμα της, που έμοιαζε να ξέχασε και η ίδια ποιο τελικά είναι.
Ο εξαιρετικός τεχνικός τομέας του Planetarium μπορεί να αποδεικνύει ότι η σκηνοθέτιδα του είναι σπουδαία κινηματογραφίστρια, αλλά δυστυχώς στα συνολικά δημιουργικά της καθήκοντα μένει μετεξεταστέα.
Στους κινηματογράφους από 17 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
