Ο Guillaume Canet (The Program), ο οποίος συζεί με την Marion Cotillard (Assassin's Creed), μας παρουσιάζει μια ιστορία για τον …Guillaume Canet και την Marion Cotillard.
Στην ταινία, όταν ο πρωταγωνιστής δέχεται κάποιες κριτικές για το στυλ του το οποίο θεωρείται ξεπερασμένο, αποφασίζει να αλλάξει.
Και έτσι στα 40 και πλέον χρόνια του, κάνει τη δική του επανάσταση για να γίνει (και πάλι;) Rock n Roll.
Ο Canet ο οποίος είναι υπεύθυνος για το σύνολο της ταινίας, δημιουργεί ένα έργο με μπόλικη διάθεση αυτοσαρκασμού, που φτάνει σε σημείο παρωδίας, δίνοντάς μας στιγμές καθημερινότητας του ζευγαριού, μέσα από τις προσπάθειες της Cotillard για την προετοιμασία των ρόλων της, τον χαρακτήρα του ίδιου, ή τις καλλιτεχνικές τους επιτυχίες.
Ευτυχώς για την ταινία όμως, αποφεύγει να δημιουργήσει ένα reality αυτοδιαφήμισης του ζεύγους, και γρήγορα στρέφεται στα βασικά και αλληλένδετα θέματα της ταινίας.
Αυτά της ματαιοδοξίας της νιότης (στο πρώτο μέρος) και της αιώνιας ομορφιάς (στο δεύτερο μέρος), που είναι ιδιαίτερα έντονα στο χώρο της showbiz.
Στο πρώτο κομμάτι της ταινίας παρακολουθούμε τον Canet να προσπαθεί να κάνει τη δική του επανάσταση και να γίνει πιο rock.
Βέβαια το Rock n Roll όπως λέει και ο Johnny Hallyday με μια guest παρουσία, είναι στάση ζωής.
Δεν είναι απλά ρούχα και εμφάνιση.
Ο Canet πάντως κάνει τη δική του προσπάθεια η οποία φτάνει μέχρι τον παλιμπαιδισμό, θέλοντας να πείσει ότι είναι ακόμα νέος και πάνω απ’ όλα rock.
Η όποια πλάκα μπορεί να βγαίνει από αυτή τη διαδικασία, χάνεται σταδιακά από τη στιγμή που και ο πρωταγωνιστής χάνει το μέτρο και πλέον τον καταβάλει ένα κύμα τυφλής ματαιοδοξίας και όχι απλά αντίδρασης.
Αποτέλεσμα είναι το δεύτερο μέρος να δείχνει τραγελαφικό οδηγούμενο από τις ακρότητες του σεναρίου, αλλά παρόλα αυτά να καταφέρνει να δημιουργήσει έναν προβληματισμό για τις σύγχρονες αντιλήψεις περί αιώνιας ομορφιάς, και τις «ιατρικές» λύσεις στις οποίες καταφεύγουν αρκετοί για να την πετύχουν.
Όλα αυτά μας τα δίνει με μια αρκετά κωμική αλλά και υπερβολική ματιά, με κάποια σημεία να βγάζουν γέλιο, ενώ παράλληλα βλέπουμε αρκετούς γνωστούς γαλλόφωνους ηθοποιούς να περνάνε από την οθόνη, όντας ο εαυτός τους.
Το αποτέλεσμα που προκύπτει τελικά δεν κουράζει ιδιαίτερα (με το εύστοχο soundtrack να συμβάλλει σε αυτό), αν και σεναριακά θα μπορούσε να είναι πιο συμπυκνωμένο, καθώς έχουμε μια διάρκεια δύο γεμάτων ωρών χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Βέβαια η ταινία δεν καταφέρνει ποτέ να ξεφύγει από τα όρια της φάρσας.
Μιας χαριτωμένης φάρσας, που εμπεριέχει τους διδακτισμούς της, αλλά εγκλωβισμένη στο ίδιο της το concept δεν μπορεί να μας δώσει κάτι περισσότερο.
Στους κινηματογράφους από 31 Αυγούστου.
Γιώργος Νυκταράκης.
