Ανάμεσα στις πρωτοκλασάτες ταινίες δράσης που πλημμύριζαν τα ράφια των βίντεο κλαμπ στα τέλη των 80's με μέσα των 90's, έβρισκες και ένα τσούρμο b-movies του ίδιου είδους με πρωταγωνιστές όπως ο Steven Seagal και ο Jean-Claude Van Damme, τις οποίες πάντοτε προσπερνούσα αδιάφορα, για να είμαι ειλικρινής.
Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην, με τις (μη-υπερηρωικές και γενικά μη-φαντασίας) ταινίες δράσης να αποτελούν είδος προς εξαφάνιση, και αυτές που εμφανίζονται να μη διαφέρουν και πολύ από τις b movies της εποχής.
Σε αυτή ακριβώς τη κατηγορία ανήκει και το Security...
Ο Eddie Deacon (Antonio Banderas, Machete Kills) είναι ένας βετεράνος που μετά από τρεις σερί θητείες αδυνατεί να αντεπεξέλθει στη πραγματικότητα της “ειρηνικής” ζωής.
Απηυδισμένος αναζητά οποιαδήποτε δουλειά, ίσα για να ζήσει, και γίνεται σεκιουριτάς σε ένα απομακρυσμένο εμπορικό κέντρο στη μέση του πουθενά.
Το βράδυ της πρώτης του βάρδιας, η μικρή Jamie (Katherine de la Rocha), βασικός μάρτυρας κατηγορίας ενός μεγαλομαφιόζου, μεταφέρεται με συνοδεία για να καταθέσει στο δικαστήριο, όμως το κομβόι δέχεται επίθεση, με την μικρή να τρέχει για να σωθεί και να βρίσκει καταφύγιο στο εν λόγω εμπορικό κέντρο.
Η συμμορία που τη κυνηγάει δεν αργεί να την εντοπίσει, έχοντας πολιορκήσει το mall, και τον Eddie να αναλαμβάνει τη προστασία της μέχρι να έρθουν ενισχύσεις, έχοντας ως μοναδική βοήθεια τους τέσσερις ανίκανους συναδέλφους του.
Το Security θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως… “το Die Hard συναντά το Home Alone” ή ως “το Assault on Precinct 13 συναντά το Mallrats”, ή όποιον άλλον αντίστοιχο συνδυασμό μπορείτε να σκεφτείτε.
Το βασικό κόνσεπτ χωράει σε σημείωμα στη παλάμη και με χοντρό μαρκαδόρο, ενώ αν απλώσεις τη πλοκή με το ζόρι γεμίζεις χαρτοπετσέτα.
Οι σεναριογράφοι Tony Mosher (Mechanic: Resurrection) και John Sullivan (Recoil) δεν είχαν παρά να βάλουν έναν ήρωα lone wolf σε ένα mall υπό κατάσταση πολιορκίας και τα υπόλοιπα ήταν λεπτομέρειες.
Το σενάριο και οι διάλογοι κυμαίνονται σε οριακά ανεκτά επίπεδα, όπως και οι ερμηνείες ολόκληρου του cast.
Η δράση κάνει μεγάλες κοιλιές, με τις πραγματικές σκηνές δράσης να είναι λίγες και κακομοιρασμένες.
Το γαμώτο του Security είναι ότι θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετικά διασκεδαστική ταινία χωρίς πολύ κόπο, αφού αυτές οι λίγες σκηνές δράσης είναι πάρα πολύ καλές, και ειδικά όταν έχουν ως κεντρικό πρόσωπο τον Antonio Banderas είναι απολαυστικότατες, με τον σκηνοθέτη Alain Desrochers να δείχνει ότι το κατέχει το σπορ.
Επίσης για κάποιο λόγο, το σενάριο θέλει τους συνάδελφους του πρωταγωνιστή, χαζοβιόλιδες και ρεμάλια.
Αυτό τους κάνει και αντιπαθείς και άχρηστους, με τον χρόνο που η κάμερα βρίσκεται πάνω τους αντί για τον Banderas να είναι χαμένος.
Το iq ραδικιού των αναλώσιμων κακών επίσης, συχνά προσβάλει τη νοημοσύνη του θεατή με λίγη περισσότερη φαντασία στο τρόπο που εξολοθρεύονται να ήταν απαραίτητη.
Κανείς δε περίμενε πολλά από το Security, όμως είναι κρίμα γιατί τελικά δεν είναι μια τόσο κακή ταινία όσο μια απογοητευτική.
Η περιορισμένη ικανότητα των σεναριογράφων το καταδίκασαν και σε αυτή τη κατάσταση, απορώ τι δουλειά έχει εν έτει 2017 στις μεγάλες αίθουσες.
Στους κινηματογράφους από 3 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
