Έχοντας μηδαμινή επαφή με τον ιταλικό κινηματογράφο, τον κύριο Checco Zalone ούτε που τον είχα ματαξανακούσει.
Μόλις φέτος εμφανίστηκε στο ραντάρ μου, με δύο ταινίες του να βγαίνουν στα θερινά, και μάλιστα παλιότερων ετών, λες και οι διανομείς θέλουν ντε και καλά να τον μάθουμε.
Εν πάση περιπτώσει, μου έπεσε ο κλήρος να τον γνωρίσω μέσα από το Sole a Catinelle, και ούτε θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου!
Ο Κέκο (Checco Zalone, Πού Πάω Θεέ Μου;) εργάζεται ως καθαριστής σε ένα ξενοδοχείο, μέχρι που αποφασίζει να κάνει το βήμα παραπάνω, παραιτείται και γίνεται …περιοδεύων πωλητής ηλεκτρικών σκουπών.
Αρχικά η δουλειά πάει καλά με τα μυαλά του να παίρνουν αέρα ξεκινώντας τη μεγάλη ζωή, όμως γρήγορα η κατάσταση αλλάζει άρδην, οι πωλήσεις πέφτουν, το εργοστάσιο στο οποίο δουλεύει η γυναίκα του πάει για κλείσιμο και ξαφνικά μένουν πανί με πανί.
Ο Κέκο έχει και έναν μικρό γιο, τον Nicolo (Robert Dancs), ένα πανέξυπνο πιτσιρίκι, στον οποίον υπόσχεται το ταξίδι της ζωής του αν πάρει στο σχολείο σε όλα 10.
Για κακή του τύχη, η οικονομική κατρακύλα συμπίπτει με τον άριστο έλεγχο του μικρού, και τώρα ο Κέκο πρέπει να βρει τρόπο να εκπληρώσει την υπόσχεσή του.
Μοναδική λύση, η μακρινή και τσιγκούνα θεία στο χωριό, όμως όταν η επίσκεψη στο σπίτι της πάει στραβά, και οι δυο τους τριγυρνούν σαν την άδικη κατάρα, τα βήματα τους πέφτουν στην όμορφη (και πλούσια) Zoe (Aurore Erguy) και τον επιλεκτικά άλαλο γιο της, με τα δυο αγόρια να γίνονται αμέσως φίλοι, και την Zoe να είναι ευγνώμων στον Κέκο παίρνοντάς τον μαζί στη κοινωνία της.
Δεν υπάρχει τρόπος να το πω ευγενικά.
Ο Checco Zalone είναι ο Σεφερλής της Ιταλίας!
Έχει (τουλάχιστον σε αυτή τη ταινία) ακριβώς το ίδιο ας-το-πούμε χιούμορ, που συνδυάζει ανώριμα gags που μπορεί να ξεκαρδίσουν μονάχα 12χρονο με politically incorrect και χυδαίους διαλόγους.
Άρα έχοντας ως δεδομένο ότι όσοι βρίσκεται αυτό το είδος χιούμορ κακόγουστο έως προσβλητικό, θα πρέπει να μείνετε μακριά από τη ταινία, το Sole a Catinelle δεν είναι και τόοοοσο χάλια!
Η ιστορία έχει τη πλάκα της, τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο μισάωρο, υπάρχει μια ικανοποιητική ροή, ενώ και ο μικρός Robert Dancs στο ρόλο του γιου είναι απολαυστικός.
Τα θετικά βεβαίως-βεβαίως τελειώνουν κάπου εδώ, μιας και το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας εντοπίζεται και πάλι στον Checco Zalone, με τον χαρακτήρα που υποδύεται να μοιάζει με άναρχη συρραφή διαφόρων ηρώων βιντεοταινίας, άλλοτε πάνχαζος, άλλοτε σαΐνι, άλλοτε ευαίσθητος και άλλοτε όρθιο γομάρι.
Και όλα αυτά στη συσκευασία ενός ανθρώπου που πιστεύει ότι είναι καλός physical comedian και ότι δείχνοντας μας τα ούλα του, θα γελάσουμε μέχρι δακρύων.
Αν περνάτε τα καλοκαίρια σας στο Δελφινάριο, μετά περάστε και από το θερινό που παίζει το Sole a Catinelle και πιθανότατα θα περάσετε καλά.
Οι υπόλοιποι, μακριά!
Στους κινηματογράφους από 10 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
