Είναι αλήθεια αξιοπερίεργο αν αναλογιστείς ότι μια σειρά ταινιών που μετράει πάνω από μισό αιώνα ζωής δεν έχει γεννήσει μια στρατιά κλώνων που προσπαθούν να αναπαράγουν την επιτυχία της.
Η συνταγή του πράκτορα 007 είναι κλασσική όσο και απλή, και με τη μοίρα του να βρίσκεται σε περίοδο κρίσης, είπε το Stratton να προσπαθήσει να γεμίσει το κενό.
Ο John Stratton (Dominic Cooper, Warcraft) είναι ένας επίλεκτος πράκτορας της SBS, της θρυλικής μονάδας ειδικών δυνάμεων του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού της Μεγάλης Βρετανίας.
Μαζί με τον Αμερικάνο συνάδελφό του, βρίσκονται σε μυστική αποστολή στο Ιράκ για να καταστρέψουν ένα επικίνδυνο βιολογικό όπλο πριν αυτό πέσει σε επικίνδυνα χέρια.
Εκεί όμως τους περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη, με το όπλο να έχει κάνει φτερά και ένα στρατό να τους περιμένει, σκοτώνοντας τον συνάδελφό του και τον Stratton να τη γλιτώνει τη τελευταία στιγμή.
Επιστρέφοντας στο Λονδίνο, με τη βοήθεια της υπηρεσίας του και ενός νέου συνεργάτη, θα προσπαθήσει να βρει που κατέληξε το όπλο ώστε να το σταματήσει αλλά και να πάρει εκδίκηση.
Η ταινία είναι βασισμένη στην ομότιτλη σειρά βιβλίων του Duncan Falconer, πρώην πράκτορα της SBS που στη συνέχεια αποφάσισε να αποτυπώσει τις προσωπικές του εμπειρίες στο χαρτί, εφευρίσκοντας τον ήρωα του Stratton, και με μεγάλη επιτυχία, με τον ίδιο να συμμετέχει και στο κινηματογραφικό σενάριο σε συνεργασία με τον Warren Davis (Night of the Living Dead: Darkest Dawn).
Bond 101.
Αν αποδομήσεις τις ταινίες του πράκτορα 007 στα βασικά τους στοιχεία, είναι απλοϊκότατες σε σημείο παρεξήγησης.
Αυτό που τις κάνει να ξεχωρίζουν είναι η γοητευτική ιδιαιτερότητα (και ιδιαίτερη γοητεία) του ήρωα, τα εντυπωσιακά stunts (που γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακά όσο εξελίσσεται η τεχνολογία) και η προσωπική πινελιά που βάζει ο εκάστοτε σκηνοθέτης.
Αν αφαιρέσετε αυτά τα τρία στοιχεία, έχετε μια generic κατασκοπική περιπέτεια…και αυτό ακριβώς είναι το Stratton.
Δυστυχώς ο ήρωας ως χαρακτήρας δεν έχει να μας πει τίποτα, όσο κι αν προσπαθεί δεν είναι cool, δεν έχει το χαρακτηριστικό βρετανικό χιούμορ, δεν είναι γόης ούτε επιδεικνύει κάποια εξαιρετική ευφυΐα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η επιλογή του άνοστου Dominic Cooper στο πρωταγωνιστικό ρόλο, τον κάνει ακόμα πιο αδιάφορο.
Εδώ πρέπει να αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό του …πανικού, μιας και η ταινία ήταν έτοιμη να ξεκινήσει γυρίσματα με τον Henry Cavill, με αυτόν να τους αφήνει στα κρύα του λουτρού μόλις μια εβδομάδα πριν, και τους παραγωγούς προφανώς να επιλέγουν όποιον βρήκαν διαθέσιμο.
Η πλοκή και το σενάριο είναι εξίσου φλατ, με κάθε πιθανό κλισέ να κάνει τη παρουσία του, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας ή ευφυίας.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση έρχεται από τη σκηνοθεσία του Simon West (The Expendables 2) ενός έμπειρου και ικανού σκηνοθέτη που τουλάχιστον ξέρει να σκηνοθετεί καλά σκηνές δράσης, όμως εδώ ακόμα και αυτές μοιάζουν βγαλμένες από το εγχειρίδιο ενός πρωτοεμφανιζόμενου.
Το Stratton ισορροπεί επικίνδυνα σε ένα σκοινί μεταξύ άμυαλης διασκέδασης και βαρετής αδιαφορίας.
Το περίεργο είναι ότι καταφέρνει και κρατάει την ισορροπία του, μιας και μπορεί να μη γίνεται ουσιαστικά ποτέ πραγματικά διασκεδαστικό, όμως χάρη στην πλήρη απουσία φλυαρίας και στο στρωτό ρυθμό, δεν πέφτει ούτε δευτερόλεπτο σε επίπεδα ώστε να χαρακτηριστεί βαρετό.
Είναι μια ταινία που τη βλέπεις και περνάει ένα χαλαρό 90λεπτο, χωρίς να σου αφήσει απολύτως τίποτα.
Τώρα, πως κατάφερε να βρει θέση στις μεγάλες σκοτεινές αίθουσες αντί να καταλήξει απευθείας σε home video, θα σας γελάσω…
Στους κινηματογράφους από 10 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
