Βλέπεις crime-thriller, βλέπεις συμπαραγωγή Ισπανίας και Αργεντινής, βλέπεις ένα αρκετά ενδιαφέρον trailer και ένα καλοφτιαγμένο poster, βλέπεις και τον μεγάλο Federico Luppi ανάμεσα στα πρώτα ονόματα του cast, ε δεν είναι και δύσκολο να ξελογιαστείς από το Al Final del Túnel.
Αξίζει όμως το χρόνο που θα του αφιερώσεις ή μήπως είναι too good to be true, όπως ακριβώς και η πρωταγωνίστριά του;
Μετά το θάνατο της συζύγου και της κόρης του, ο παραπληγικός Joaquín (Leonardo Sbaraglia, Ιστορίες για Αγρίους) ζει ολομόναχος σε ένα μεγάλο σπίτι με μοναδική παρέα τον γηραιό σκύλο του.
Πνιγμένος από τα οικονομικά προβλήματα που απειλούν να τον πετάξουν στο δρόμο, αποφασίζει να νοικιάσει το δωμάτιο του πάνω ορόφου, στο οποίο ούτως ή άλλως δεν μπορεί πια να πάει.
Ως νοικάρισσα εμφανίζεται η σέξι Berta (Clara Lago, Έρωτας αλά Καταλανικά), μια νεαρή κοπέλα που εργάζεται ως στρίπερ, μαζί με την εξάχρονη κόρη της Betty, η οποία τα τελευταία χρόνια αρνείται να βγάλει μιλιά.
Το ίδιο διάστημα, ο Joaquín αρχίζει να ακούει θορύβους μέσα από τον τοίχο του υπογείου του και δεν αργεί να ανακαλύψει ότι κάτω από τη μύτη του, μια συμμορία ετοιμάζει ριφιφί της διπλανής τράπεζας, ενώ καθόλου τυχαία δεν είναι και η ταυτόχρονη εμφάνιση της Berta.
Αντίθετα όμως με τη λογική που θα έλεγε να ειδοποιήσει τις αρχές, ο Joaquín αποφασίζει να εκμεταλλευτεί τη κατάσταση προς όφελός του…
Έχοντας στο ενεργητικό του μονάχα δύο κινηματογραφικές ταινίες και αυτές στο είδος της κωμωδίας, ο Αργεντίνος δημιουργός Rodrigo Grande κάνει εδώ το μεγάλο βήμα παρουσιάζοντας μια πρωτότυπη ψευτο-νουάρ ταινία θρίλερ με την οποία μοιάζει να θέλει να αποδείξει και τις σκηνοθετικές και τις σεναριογραφικές ικανότητές του, όμως και στους δύο τομείς αποδεικνύεται πολύ λιγότερο έξυπνος απ’ ότι ο ίδιος πιστεύει ότι είναι.
Το πρώτο μισό του φιλμ παρουσιάζεται ως “με-το-στανιό-νουάρ”, με τον υπνωτικό ρυθμό, τη παρουσία μιας -θα’ θέλε- femme fatale και την ενοχλητικά ακατάπαυστη τζαζ μουσική υπόκρουση, να μην ανταποκρίνονται σε όσα διαδραματίζονται στην οθόνη, με αποτέλεσμα ολόκληρη η πρώτη ώρα να μοιάζει ως ένα φλύαρο, αργόσυρτο και χωρίς ίχνος ρυθμού, ενδιαφέροντος αλλά και ουσίας πρώτο act.
Κάπου εκεί, και με όλες τις ερωτήσεις που ταλάνιζαν (καλά, δε θα κάθεστε και σε αναμμένα κάρβουνα) το θεατή, να έχουν ήδη απαντηθεί, το δεύτερο μισό είναι ένα τελείως διαφορετικό φιλμ, που επιτέλους αναγνωρίζει ως χαρακτηρισμό το crime thriller, με αυθεντική αγωνία και ένταση να κάνουν την εμφάνισή τους ξυπνώντας το θεατή που μέχρι τότε κοιτούσε περισσότερο το ρολόι του παρά την οθόνη, φέρνοντας μπροστά του ουκ ολίγες σκηνές που τον σπρώχνουν στην άκρη της καρέκλας, οι οποίες μάλιστα είναι και εξαιρετικά σκηνοθετημένες.
Δυστυχώς όμως και εδώ υπάρχει ένα μεγάλο αλλά, και αυτό εντοπίζεται στα πολλά, μεγάλα και ενοχλητικά plotholes που σε εμποδίζουν να πάρεις στα σοβαρά τα όσα παρακολουθείς και σε βγάζουν τελείως εκτός κλίματος.
Με άλλα λόγια, το σενάριο του κυρίου Grande αποδείχτηκε πολύ πιο έξυπνο από τον ίδιο, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να το διαχειριστεί.
Μπορεί το Al Final del Túnel να είναι συνολικά αρκετά καλό ίσα για να σας κρατήσει να μείνετε μέχρι το τέλος του τούνελ, όμως τα πολλά προβλήματά του θα σας κάνουν να το ξεχάσετε πολύ πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Στους κινηματογράφους από 21 Σεπτεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
