Α. Μια βόλτα στους δρόμους του «Νεκρού»
Οι περίεργες και άκρως προσωπικού ύφους θεματικές του Jim Jarmusch, έχουν αποτελέσει, για χρόνια τώρα, έναν από τους κυριότερους λόγους ιδιαιτερότητας του συγκεκριμένου σκηνοθέτη.
Ίσως γιατί πίσω από αυτή την αξιοπερίεργη αλλά απλούστατα δομημένη τέχνη του, κρύβεται μια αδίστακτη άποψη λεπτομερειακών πτυχών της καθημερινής ζωής, που παρά την απλότητά τους, προσκαλούν κάθε εφευρετικό και μυστηριώδες μυαλό, να ανακαλύψει τα μυστικά τους.
Η κεντρική φιλοσοφία του Jarmusch, που φάνηκε εντονότατα στο «Νεκρό», αντιπροσωπεύεται από την αντίληψη ότι η βαθύτερη πολυπλοκότητα κρύβεται στη λιτότητα και τη διαφορετικότητα της κάθε ιστορίας.
Άλλωστε ο «Νεκρός», δεν είναι τίποτ’ άλλο από μια ιστορία, συνηθισμένη μεν, αλλά κατά έναν μυστηριώδη τρόπο παράλογη δε, που μέσω των εικόνων της, αφήνει τα δικά της αινίγματα αλλά και τις δικές της απαντήσεις ταυτόχρονα.
Το μόνο που χρειάζεται είναι μια αφορμή ως αρχικό στοιχείο κι ένα «μονοπάτι» χαρακτήρων και εξελίξεων, το οποίο θα περιτυλίξει την επιθυμητή κεντρική ιδέα.
Φυσικά, υπάρχει κι ένα κρυφό μονοπάτι, αυτό που θα οδηγήσει το θεατή ταχύτερα στη ζητούμενη ιδέα, αλλά κι εκείνο που θα εδραιώσει στο μυαλό μια λαβυρινθώδη παρτίδα κρυμμένων και εμφανών, κινηματογραφικών «καρτών-στοιχείων».
Το πρώτο φύλλο του παιχνιδιού θα το υψώσει ο θεατής, εκείνο της ιστορίας του William Blake (Johnny Depp), που μετά από ένα ατυχέστατο ταξίδι συμπτώσεων και δολοφόνων, η μοίρα τον θέλει τραυματισμένο και περιπλανώμενο ανάμεσα στα άγρια δάση της Αμερικής, αντιμέτωπο με έναν κόσμο διαφορετικό που φαντάζει πιο «απόκοσμος» αλλά και πιο ανθρώπινος παράλληλα.
Στο πρόσωπο ενός Ινδιάνου ιθαγενούς, θα αναζητήσει τη γοητεία της επιφανειακής διαφορετικότητας, αλλά και την «αβυσσώδη» μυστικιστική τελειότητα μιας προμελετημένης νοοτροπίας που θέτει ως κέντρο τον άνθρωπο, την πλάση γύρω του και τους μεταφυσικούς προβληματισμούς που τους συνδέει μεταξύ τους.
Συνεχίζοντας την «παρτίδα» του έργου του Jarmusch, τα ψυχολογικά νήματα εξακολουθούν να ξεδιπλώνονται, προσδιορίζοντας με έναν απόλυτα εσωτερικό και εκμυστηρευτικό τρόπο τις «αγκιστρωτά» παγιωμένες ρίζες της ανθρώπινης υπόστασης με τη φύση-δημιουργό της, μέσα από μια διαδικασία ομαδοποίησης και «πατριδοποίησης» εδαφών.
Είναι η έννοια της πατρίδας τόσο θεωρητική ή μήπως εν τέλει δεικτικά προσδιοριστική για την ανθρώπινη αίσθηση του «οικείου» καταλύοντας την σημασία της ταυτοποίησης;
Πάντα απαιτείται ένα δεδομένο για το οποίο θα δημιουργηθεί, θα ζήσει και θα αγωνιστεί μια ταυτότητα, είτε αυτό λέγεται πατρίδα, είτε οικογένεια, είτε θρησκεία.
Στην τελευταία περίπτωση ωστόσο και παίζοντας το τελευταίο φύλλο της παρτίδας, είναι η στιγμή που ο Jarmusch θα αγνοήσει όλο το υπόλοιπο παιχνίδι και θα «ανοίξει» το τελευταίο φύλλο που έχει μπροστά του, ξεχνώντας θεωρίες για διαφορετικές κουλτούρες και ξεριζωμένους ανθρώπους.
Αρκεί, ο θεατής να ξεχάσει προς στιγμή κι εκείνος τα φύλλα του και να παρατηρήσει στο φύλλο την αναγραφή της λέξης «πεγιότ».
Αύριο το 2ο Μέρος.
Νικόλ Φιλιπποπούλου.
1.jpg)
