Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της Jeannette Walls και στο βιβλίο της, η ταινία μας παρουσιάζει την πορεία της πρωταγωνίστριας (Brie Larson, Kong: Skull Island) από τα δύσκολα παιδικά χρόνια μέσα από τη δυσλειτουργική οικογένειά της, στην επιτυχία της σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.
Είναι όμως αυτή η επιτυχία ταιριαστή;
Ή απλά λειτουργεί ως αντίδραση προς την αντίθετη φιλοσοφία των γονιών της;
Ένα πολύ ωραίο στόρι σαν βάση, δυστυχώς δεν αξιοποιείται πλήρως, και από ένα σημείο και μετά χάνει από την προσέγγιση του Destin Daniel Cretton.
Τεχνικά η ταινία δείχνει αρκετά προσεγμένη, με τη χρήση των flashback να είναι πετυχημένη και να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας, παρουσιάζοντάς μας τα δύσκολα παιδικά χρόνια της πρωταγωνίστριας.
Η βάση των δυσκολιών αυτών ήταν η χίπικη φιλοσοφία ζωής των γονιών, με τον αλκοολικό πατέρα (Woody Harrelson, War for the Planet of the Apes) και τη ζωγράφο μητέρα (Naomi Watts, Shut In) να ζουν με συνεχείς μετακινήσεις, και έναν ουτοπικό στόχο.
Τη δημιουργία μιας μόνιμης και γυάλινης κατοικίας.
Μέσα από αυτή τη σκληρή διαδικασία με τα συνεχή ταξίδια, τα περιορισμένα οικονομικά, και τη δια βίου μάθηση, το σενάριο θίγει το θέμα της διαπαιδαγώγησης, θυμίζοντας το περσινό Captain Fantastic το οποίο περιστρεφόταν και αυτό γύρω από τον ίδιο άξονα.
Τελικά όμως η ταινία δεν επιμένει σε αυτό το σημείο ώστε να κάνει ένα πιο ολοκληρωμένο σχόλιο, αλλά επικεντρώνεται σταδιακά στη σκληρή αλλά και τραγική φιγούρα του πατέρα της οικογένειας, μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριας και τη δική της σχέση μαζί του.
Μια σχέση αγάπης και μίσους, που ξεκίναγε από τη δύσκολη και γεμάτη στερήσεις παιδική ηλικία, και οδηγούσε σε αναμενόμενες συγκρούσεις που θα τους φέρει να ακολουθήσουν αντίθετες πορείες.
Αλλά αυτή η επιμονή του σκηνοθέτη από το μέσο της ταινίας και μετά, παρόλη την πετυχημένη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, φτάνει συχνά στο μελό, δημιουργώντας ένα δακρύβρεχτο και όχι δραματικό β’ μέρος.
Ευτυχώς το καλό cast σώζει ως ένα βαθμό το αποτέλεσμα ώστε να μη φτάσει σε κουραστικά επίπεδα.
Πρώτος και καλύτερος ο Woody Harrelson ο οποίος δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία στο ρόλο του πατέρα, διαφορετική από τα περισσότερα που τον έχουμε συνηθίσει.
Με έντονο συναισθηματισμό, δημιουργεί με μεγάλη επιτυχία το προσωπείο ενός σκληρού, αλκοολικού, αλλά και πονεμένου πατέρα, που προσπαθεί με τη σειρά του να αναθρέψει τα παιδιά του κατά βάση με αγάπη, ακόμα και αν αυτή δεν φανερώνεται πάντα.
Απέναντί του πειστική η Brie Larson στο ρόλο της κόρης του, αλλά και η Naomi Watts στο ρόλο της συζύγου με μια επίσης ασυνήθιστη εμφάνιση.
Αυτά που μένουν είναι οι ερμηνείες, με την ωραία σκιαγράφηση του πατέρα από τον Woody Harrelson, και κάποιες αποσπασματικές επικριτικές ατάκες προς τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Από την άλλη χάνει σε ύφος και στο όχι τόσο γενναίο σενάριο.
Η επιλογή δική σας.
Στους κινηματογράφους από 14 Σεπτεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
