Μπορεί στο άκουσμά της, η Τυνησία να είναι μια εξωτική χώρα όμως δε πρέπει να ξεχνάμε ότι το μόνο που μας χωρίζει γεωγραφικά είναι η Μεσόγειος, με τις κουλτούρες μας να μην είναι και τόσο διαφορετικές.
Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η παρθενική ταινία του Mohamed Ben Attia θα μπορούσε άνετα να τοποθετηθεί και στην ελληνική επαρχία (για να μη πω και στις μεγάλες πόλεις), με το Inhebek Hedi να διηγείται μια σχεδόν ενοχλητικά ρεαλιστική, μικρή κοινωνική ιστορία.
Ο Hedi είναι ένας 25χρονος άνδρας που ετοιμάζεται να παντρευτεί.
Με το κεφάλι χαμηλά, λιγομίλητος και ντροπαλός, ζει μια ζωή σύμφωνα με τα πρέπει της κοινωνίας και της οικογένειας.
Έχει μια δουλίτσα που δεν τον ενδιαφέρει διόλου, παντρεύεται απλά και μόνο επειδή ήρθε η ώρα του, με την μητέρα-αρχηγό να κανονίζει τα πάντα.
Τελευταία εβδομάδα πριν το γάμο και από τη δουλειά του τον στέλνουν σε μια παραλιακή επαρχία.
Αδιάφορος για το αν θα φέρει αποτελέσματα, περνάει το χρόνο του στο ξενοδοχείο, εκεί όπου γνωρίζει την όμορφη Rym, μια κοσμογυρισμένη χορεύτρια που ερωτεύεται με τη πρώτη ματιά και ξαφνικά ξυπνούν τα κοιμισμένα του θέλω.
Το σημαντικότερο επίτευγμα του Ben Attia είναι η παρουσίαση ενός απόλυτα ρεαλιστικού, σχεδόν ντοκιμενταρίστικου κοινωνικού περιβάλλοντος, με χαρακτήρες απόλυτα οικείους και στη δική μας κοινωνία, χωρίς ίχνος υπερβολής ώστε να γίνονται καρικατούρες.
Οι περισσότεροι έχουμε έναν Hedi στον κύκλο μας, στο σπίτι μας, ή ακόμα και στον ίδιο μας το καθρέφτη, ενώ η φιγούρα της μητέρας που γίνεται θυσία για να προσφέρει στο παιδί της μια ζωή που όμως εκείνος δε θέλει, ακόμα πιο γνωστή.
Κάπου εδώ δε μπορώ να μην αναφερθώ στη παραφωνία της γνωριμίας του Hedi με την Rym, με τον τρόπο που αυτή έρχεται και εξελίσσεται να είναι αρκετά άγαρμπος.
Αυτή η γνωριμία όμως, ξυπνάει έναν άνδρα που ζει μια ολόκληρη ζωή βουτηγμένος στα πρέπει.
Διασκεδάζει, ερωτοτροπεί, γνωρίζει μια ζωή που δεν ήξερε καν ότι ήθελε και μαγεύεται.
Αποφασίζει να επαναστατήσει, όμως αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο.
Παρά τη μικρή του διάρκεια, το Inhebek Hedi είναι μια ταινία με ιδιαίτερα αραιή πλοκή και παρότι το σενάριο είναι άριστο με τους διαλόγους να είναι καθηλωτικοί, δεν είναι λίγες οι στιγμές που η κάμερα “ξεχνιέται” σε βουβές σκηνές προκαλώντας ουκ ολίγα νεκρά διαστήματα.
Οι εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και ειδικά του Majd Mastoura (μη γελάτε!) και το γροθιά-στο-στομάχι φινάλε είναι το γλάσο και το κερασάκι μιας τούρτας τόσο απολαυστικής όσο και “βαριάς” που θα σας “κάτσει” είτε το θέλετε είτε όχι, κάνοντας σας να τη θυμάστε για καιρό.
Στους κινηματογράφους από 14 Σεπτεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
