Στα τέλη της δεκαετίας του '80, μια σειρά εξαφανίσεων στην πόλη Derry, θα κάνει μια ομάδα νεαρών παιδιών να αναζητήσουν τι είναι ΑΥΤΟ που κρύβεται από πίσω.
Ο Stephen King συνεχίζει να τροφοδοτεί τον κινηματογράφο με υλικό, με τα έργα του να αποτελούν πάντα αντικείμενο συζήτησης και μελέτης.
Αυτή τη φορά τη μεταφορά του βιβλίου αναλαμβάνει ο Andy Muschietti κάνοντας ένα remake της ομώνυμης (τηλε)ταινίας του 1990, προσπαθώντας να ικανοποιήσει και τους βιβλιόφιλους, αλλά και τους κινηματογραφικούς φαν των θρίλερ.
Και τα πάει πολύ καλά.
Από την αρχή μας βάζει στο κλίμα με ένα πολύ καλό στήσιμο και με πετυχημένη 80's ατμόσφαιρα (σημαντική βοήθεια και από το soundtrack), θυμίζοντας και άλλες ταινίες της εποχής με τις πολλές εφηβικές περιπέτειες που κυριαρχούσαν τότε, αλλά φέρνοντας στο μυαλό και το πρόσφατο Stranger Things.
Έχοντας αυτά σαν βάση, χτίζει πολύ καλά το μυστήριο, και διατηρεί την αγωνία με σκηνές οι οποίες είναι αρκετά ωραία δοσμένες, με τις περισσότερες να μην είναι απλά εντυπωσιασμού ή με στόχο να προκαλέσουν.
Το πιο σημαντικό όμως είναι το ΑΥΤΟ.
Από τα πρώτα λεπτά μας τραβάει την προσοχή με μια καλογυρισμένη σκηνή δράσης και την παρουσίαση του κλόουν Πένιγουαϊζ, αξιοποιώντας τον κλόουν ως ένα σύμβολο που αντιπροσωπεύει τις φοβίες και τις ανασφάλειες των παιδιών, και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιας περιθωριοποιημένης παρέας που (αυτό)αποκαλούνται losers.
Εδώ υπάρχει ένα οξύμωρο και επίφοβο σημείο όταν φτιάχνεις έναν κλόουν-δολοφόνο, για το αν αυτός καταλήξει να είναι πειστικός ή μια απλή καρικατούρα.
Σε μεγάλο βαθμό το πείραμα πετυχαίνει, και σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Bill Skarsgard (Atomic Blonde) έχουμε έναν ιδιαίτερα τρομακτικό χαρακτήρα.
Μερικές φορές βέβαια φτάνει σε σημείο να είναι γελοία τρομακτικός ως κλόουν, κάτι το οποίο ίσως είναι και αναπόφευκτο, αλλά εδώ εμπίπτει και ένα πιο υποκειμενικό κριτήριο κατά πόσο αυτή η προσέγγιση διατηρεί το βασικό στόχο της που είναι ο εκφοβισμός, και δεν καταλήγει σε σημείο υπερβολής.
Όσον αφορά τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οι νεαροί ηθοποιοί είναι πολύ καλοί και ταιριαστοί με τους ρόλους τους, ερμηνεύοντας με μεγάλη φυσικότητα.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για κάποιους β’ ρόλους, παιδιών και ενηλίκων, οι οποίοι είναι αρκετά χοντροκομμένοι σε σημείο που κακοφαίνεται, όχι τόσο λόγω ερμηνείας, αλλά κυρίως λόγω των μονοδιάστατων στοιχείων που εκπροσωπούν.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό ως ένα μεταφυσικό θρίλερ, ατμοσφαιρικό και αγωνιώδες, έχοντας στιγμές τρόμου αλλά όχι (μόνο) με τη χρήση splatter σκηνών.
Τραβάει λίγο παραπάνω σε διάρκεια, έχει τις υπερβολές του, αλλά αν αναλογιστούμε το είδος που αντιπροσωπεύει μπορούμε εύκολα να τα ξεπεράσουμε, και να σταθούμε στο πολύ προσεγμένο και καλοστημένο σύνολο.
Στους κινηματογράφους από 28 Σεπτεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
