Ο αόριστος τίτλος της ταινίας του Kai Wessel μπορεί να μη μας δίνει κάποιο στοιχείο για το περιεχόμενό της, όμως αναλαμβάνει να φέρει στο φως ένα από τα λιγότερο γνωστά “σφαγεία” των Ναζί, μέσα από την αληθινή ιστορία ενός αγοριού που τα έζησε από μέσα.
Ο Ernst Lossa είναι ένα 13χρονο αγόρι της φυλής των Γένις (λαϊκά γνωστοί ως “λευκοί γύφτοι”, της ίδιας νομαδικής νοοτροπίας με τους Ρομά αλλά διαφορετικής καταγωγής).
Μετά από το πέρασμά του από άλλα ιδρύματα όπου κρίθηκε ταραχοποιός, ο Ernst καταλήγει σε μια ψυχιατρική κλινική στη Νότια Γερμανία.
Αποσβολωμένος βλέπει ότι γύρω του δεν υπάρχουν μονάχα ψυχικά ασθενείς αλλά κάθε είδους ανεπιθύμητοι από τους Ναζί, και ενώ περιμένει τον πατέρα του να τον πάρει για να πάνε στην Αμερική, όπως του είχε υποσχεθεί, δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι ο διευθυντής, δρ Werner Veithausen (Sebastian Koch, Bridge of Spies) δεν έχει το καθήκον της περίθαλψης και ίασης τους, αλλά το ξεδιάλεγμα τους, και την ευθανασία εκείνων που δεν αξίζουν να ανήκουν στη νέα Γερμανία που τους υπόσχεται ο Χίτλερ.
Με τη βοήθεια μιας Χριστιανής νοσοκόμας και ενός μικρού κοριτσιού θα προσπαθήσουν να τους χαλάσουν τα σχέδια, όμως δεν είναι και τόσο εύκολο.
Βασισμένη στο ομότιτλο ιστορικό μυθιστόρημα του Robert Domes, η ταινία…δεν ανακαλύπτει τον τροχό.
Αυτό όμως δε σημαίνει όμως ότι δεν πρωτοτυπεί με τον δικό της τρόπο, αφού παρουσιάζει έναν από τους πιο.. ανθρώπινους τρόπους που είχαν σκαρφιστεί οι Ναζί για να εξολοθρεύουν τους ανεπιθύμητους.
Αυτές οι μέθοδοι, όσο ήπιες όμως κι αν ήταν, κόστισαν τη ζωή σε πάνω από 200 χιλιάδες αθώους και σίγουρα δεν πρέπει να τις ξεχνάμε.
Το τηλεοπτικό παρελθόν των δημιουργών του φιλμ, είναι δυστυχώς έκδηλο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Έχοντας ως κεντρικό μειονέκτημα τη συνολική αδυναμία να προκαλέσει στο θεατή τα επιθυμητά συναισθήματα, το Nebel im August έχει αρκετά προβλήματα λόγω του μέτρια ανεπτυγμένου σεναρίου, με τις καταστάσεις και τους χαρακτήρες να παρουσιάζονται ημιτελείς, αλλά και στη σκηνοθεσία η οποία είναι στεγνή και αποστειρωμένη από τα πεζά πλάνα στα άδεια σκηνικά μέχρι την άνευρη διαχείριση των ηθοποιών που τους υποχρεώνει σε αδύναμες ερμηνείες.
Είναι πραγματικό κατόρθωμα να έχεις μια ταινία που σε συνταράσσει και μόνο στην ανάγνωση της σύνοψης, με πρωταγωνιστές (κυρίως) παιδιά που προκαλούν άμεση συμπάθεια, και να μη καταφέρεις να συγκινήσεις το θεατή, ούτε θετικά απέναντι στα παιδιά, ούτε αρνητικά απέναντι στους θύτες.
Ευτυχώς, από μόνη της αυτή η κεντρική πλοκή, είναι αρκετή να κρατήσει το θεατή στη θέση του για ολόκληρη τη διάρκεια του φιλμ, το οποίο παρότι ψιλοκουράζει αρκετά συχνά και θα πιάσετε τον εαυτό σας να κρυφοκοιτάζει συχνά-πυκνά το ρολόι, δε φτάνει σε σημείο να εμφανιστούν σημάδια πραγματικής βαρεμάρας.
Είναι κρίμα μια τέτοια ιστορία να διαχειρίζεται με αυτόν τον ψυχρό, αναίμακτο, άψυχο τρόπο.
Καλά θα κάνει ο κος Wessel να μείνει στις τηλεοπτικές σειρές και της τηλεταινίες του και να αφήσει το κινηματογράφο σε πιο ταλαντούχους συναδέλφους του.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
