Από τη μία έχουμε την κόρη (Camille Cottin, In The Shadow of Iris) η οποία ζει με τον άντρα της και μένει έγκυος.
Αρκετά λογικό.
Από την άλλη η μητέρα της (Juliette Binoche, Ghost In The Shell) η οποία συνεχίζει την ανέμελη χίπικη ζωή της, μένει μαζί της επειδή έχει χωρίσει και δεν μπορεί να μείνει μόνη της.
Αυτό, είναι λίγο περίεργο.
Το πράγμα όμως γίνεται ακόμα πιο περίεργο όταν μένει και αυτή έγκυος.
Πώς θα δουλέψει αυτό;
Δυστυχώς όχι καλά.
Και αυτό το σχόλιο αφορά την ταινία συνολικά και όχι την έκβαση της ιστορίας.
Η Noemie Saglio χρησιμοποιεί μια θεματολογία που θα μπορούσε να παρουσιάσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είτε ως κωμωδία, κινούμενη γύρω από τις δυσκολίες συμβίωσης και τα απρόσμενα κοινά που παρουσιάζουν μάνα και κόρη, ή από την άλλη να δώσει μεγαλύτερη δραματικότητα και την ευκαιρία να αναδείξει τις πραγματικές συνθήκες μιας εγκυμοσύνης, κάνοντας παράλληλα ένα κοινωνικό σχόλιο υπεράσπισης των εργαζόμενων γυναικών γύρω από τις επαγγελματικές δυσκολίες που συχνά αντιμετωπίζουν.
Φαινομενικά επιλέγει το δρόμο της κωμωδίας, αλλά δυστυχώς χωρίς επιτυχία.
Και λέμε φαινομενικά καθώς το αποτέλεσμα είναι μια κωμωδία χωρίς γέλιο.
Δεν καταφέρνει να δημιουργήσει πραγματικά αστείες σκηνές, το ενδιαφέρον χάνεται αρκετά γρήγορα, και τα λίγα πετυχημένα κωμικά στοιχεία επικεντρώνονται κυρίως γύρω από το πρόσωπο του πατέρα (Lambert Wilson, Οι Εξομολογήσεις) ο οποίος προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της πρώην συζύγου και της κόρης του.
Σε αυτό συμβάλλει αρνητικά και το αρκετά μέτριο σενάριο σε επίπεδο διαλόγων με ένα άστοχο συχνά χιούμορ, ενώ και οι β’ ρόλοι που θεωρητικά αποσκοπούν στο να δώσουν μια κωμική νότα, είναι περισσότερο γραφικοί παρά αστείοι, και τελικά δεν μας δημιουργούν κάτι περισσότερο από ένα αμήχανο χαμόγελο για αυτό που παρακολουθούμε.
Το αποτέλεσμα δεν σώζεται ούτε από τους διάσημους Γάλλους ηθοποιούς, οι οποίοι ναι μεν προσπαθούν να δώσουν μια ζωντάνια στους χαρακτήρες τους, αλλά δεν υποστηρίζονται κατάλληλα ούτε σεναριακά, ούτε σκηνοθετικά.
Μοναδική παρηγοριά η συμπαθητική μουσική επένδυση που χαρίζει μερικά ευχάριστα μουσικά διαλείμματα, σε μια κατά τα άλλα πολύ επιφανειακή ταινία.
Στους κινηματογράφους από 21 Σεπτεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
