Στο ντοκιμαντέρ Song of Lahore (2015) παρουσιάζεται η δημιουργία του Sachal Studios, μιας ομάδας σημαντικών επαγγελματιών μουσικών της παραδοσιακής μουσικής του Πακιστάν, που προετοιμάζεται πυρετωδώς για μία συναυλία στο Lincoln Center της Νέας Υόρκης στην Αμερική μετά από πρόταση του τζαζ συγκροτήματος του Wynton Marsalis.
Στο πρώτο τμήμα του ντοκιμαντέρ παρουσιάζεται η ιστορία και η σημαντικότητα της περιοχής Lahore, ως του βασικού κέντρου της μουσικής πρωτεύουσας του Πακιστάν καθώς και οι συνέπειες που επήλθαν από τον εξισλαμισμό της χώρας το 1977 και την απαγόρευση της παραδοσιακής μουσικής από τους πολίτες της.
Το αποτέλεσμα αυτών των απαγορεύσεων ήταν διπλό: διακοπή της ροής και συνέχειας της μουσικής παράδοσης και κουλτούρας στο Πακιστάν και διακοπή της μουσικής εκπαίδευσης των νέων.
Τα τελευταία χρόνια, με την χαλάρωση την απαγόρευσης αυτής, βλέπουμε την επανένωση της μουσικής κοινότητας και την προσπάθεια άνθησης του μουσικού πολιτισμού του Πακιστάν.
Η αναγνωρισιμότητα της μουσικής κοινότητας σε παγκόσμιο επίπεδο επέρχεται μετά από έναν μουσικό πειραματισμό που προωθείται σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης με αποτέλεσμα το κάλεσμά τους σε συναυλία στην Αμερική.
Ποια θα είναι τα προβλήματα που θα συναντήσουν οι μουσικοί στην συνύπαρξη και συνεργασία τους με το τζαζ συγκρότημα;
Ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα σε αυτή την ιδιόμορφη συνεργασία;
Μόλις 4 ημέρες παραμένουν πριν την συναυλία και το πάντρεμα των δύο μουσικών συνόλων μοιάζει δύσκολο.
Σε διάρκεια 10 λεπτών βλέπουμε, αλλά κυρίως ακούμε, το αποτέλεσμα αυτής της μουσικής συνύπαρξης και επικοινωνίας που μόνο χαρά, συγκίνηση και ικανοποίηση μπορεί να προκαλέσει.
Το ντοκιμαντέρ κλείνει με την επιστροφή των πακιστανών μουσικών στην πατρίδα τους και τις θετικές αλλαγές που φέρνει η επιτυχία τους στην Αμερική.
Όσοι και όσες καταφέρετε να παρακολουθήσετε το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ θα βρεθείτε μπροστά από μία πανδαισία ηχοχρωμάτων, μουσικών οργάνων και ενός μοναδικού παντρέματος ήχων του χθες και του σήμερα, της παραδοσιακής μουσικής του Πακιστάν με ήχους της τζαζ και της δυτικοευρωπαϊκής έντεχνης μουσικής.
Πρόκειται για ένα εθνομουσικολογικό ντοκιμαντέρ, με αρκετά σημεία του να ανήκουν στην κατηγορία του εθνογραφικού φιλμ και δεν μπορεί παρά μόνο να συγκινήσει τον θεατή, καθώς αποτυπώνεται στα μάτια του και στα αυτιά του ο μουσικός πλούτος του Πακιστάν που παραμένει αναμφισβήτητα ζωντανός με την βοήθεια των επαγγελματιών μουσικών που διακρίνονται από σοβαρότητα και σεβασμό προς την παράδοση.
Περισσότερα για το American Film Showcase της Αθήνας, ΕΔΩ.
Γιώργος Λιάπης.
1.jpg)
