Βιογραφική ταινία για τον Ελβετό ζωγράφο και γλύπτη Alberto Giacometti (Geoffrey Rush, Pirates of the Carribean: Dead Men Tell No Tales), ο οποίος έζησε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Ο Stanley Tucci αφήνει για λίγο την ηθοποιία και περνάει πίσω από την κάμερα, κάνοντας άλλη μια σκηνοθετική απόπειρα.
Εδώ με αφορμή ένα πορτραίτο που καλείται να φτιάξει ο ιδιόμορφος ζωγράφος, κάνει μια προσπάθεια να μας σκιαγραφήσει τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Η συγκεκριμένη τακτική, της παρουσίασης δηλαδή ενός γεγονότος και μιας μικρής περιόδου από τη ζωή κάποιου διάσημου προσώπου, μπορεί να φανεί πιο ενδιαφέρουσα από μια πλήρη και εγκυκλοπαιδική καταγραφή μιας ολόκληρης ζωής.
Με αυτήν την τεχνική υπάρχει η δυνατότητα να μας δώσει πιο πολλά στοιχεία για τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, παρά να κάνει μια κενή καταγραφή γεγονότων από τη ζωή του.
Αυτό επιχειρεί και ο Tucci, αλλά δυστυχώς το όλο εγχείρημα δεν τον δικαιώνει.
Στην πραγματικότητα δεν καταφέρνει ποτέ να μας κρατήσει το ενδιαφέρον για την ιστορία, και ότι βλέπουμε αρχίζει σιγά σιγά να περνάει αδιάφορα μπροστά από τα μάτια μας, παρόλο που μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο Giacometti αποτελούσε μια ξεχωριστή καλλιτεχνική μορφή.
Το κομμάτι στο οποίο επικεντρώνεται είναι οι αμφιβολίες του πρωταγωνιστή για τις ικανότητές του, κάτι το οποίο υπάρχει πάντα μέσα στο κεφάλι κάθε καλλιτέχνη.
Όπως και ο πρωταγωνιστής του όμως, έτσι και ο Tucci φαίνεται να αναζητά έμπνευση, χωρίς να την βρίσκει σε κανένα σημείο.
Η κατάσταση δεν σώζεται ούτε από την παρουσία του Geoffrey Rush, ο οποίος είναι μεν αρκετά καλός σε άλλον ένα ιδιαίτερο ρόλο που απαιτεί θεατρικότητα, αλλά από την άλλη δεν καταφέρνει να γίνει τόσο απολαυστικός όσο άλλες δουλειές του, πέρα από κάποια λίγα ξεσπάσματα.
Σε αυτό συμβάλει και η έλλειψη βοήθειας, που δεν υπάρχει ούτε από τον δημιουργό (σεναριακά και σκηνοθετικά), αλλά ούτε από τους συμπρωταγωνιστές [Armie Hammer (Nocturnal Animals), Tony Shalhoub (Pain & Gain), Clemence Poesy (Όλα Αρχίζουν Αύριο)] οι οποίοι διεκπεραιώνουν άνευρα τους αρκετά επιφανειακούς είναι η αλήθεια ρόλους τους.
Τελικά το πορτραίτο δείχνει άχρωμο και ανέμπνευστο.
Και δυστυχώς λείπουν πολλές περισσότερες από μία Τελευταία Πινελιά.
Στους κινηματογράφους από 19 Οκτωβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
