Τρεις ταινίες, τρία χρόνια (Swordfish, Monster's Ball, CatWoman), μια ολόκληρη καριέρα.
Μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας, η Halle Berry έγινε από δευτεροτρίτη καρατερίστα, σούπερ-σέξι αστέρι, Οσκαρική ταλεντάρα και τοξικό ανεπιθύμητο αγγούρι.
Με το πραγματικό της level να είναι κάπου στο ενδιάμεσο, η γοητευτική ηθοποιός προσπάθησε να κάνει restart όμως δεν ήταν και τόσο εύκολο, και παρότι τη τελευταία δεκαετία έχει συμμετάσχει σε αρκετές αξιόλογες ταινίες (Things We Lost in Fire, Cloud Atlas), οι κακές ή ατυχείς επιλογές, δεν της επέστρεψαν το ολικό comeback.
Μια τέτοια επιλογή έμοιαζε εξ αρχής να είναι και το Kidnap του Louis Prieto (Pusher), μια ταινία που έβγαζε μάτι ότι μοναδική αιτία ύπαρξής της είναι η εξαργύρωση της επιτυχίας του Taken, με ένα πιο θηλυκό motherly twist.
Καταφέρνει όμως να ικανοποιήσει έστω αυτές τις χαμηλές προσδοκίες ή ούτε καν...
Η Karla είναι μια χωρισμένη μητέρα που μεγαλώνει μόνη της τον λατρεμένο 6χρονο γιο της, Frankie.
Ενώ τα οικονομικά της δεν είναι σε καλή κατάσταση και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την επιμέλεια του μικρού, μια στιγμή παραβλεψίας στο πάρκο αρκεί για το αγόρι να εξαφανιστεί.
Για κακή της τύχη, τον Frankie έχει αρπάξει μια άγνωστη γυναικά, τον έχει βάλει σε ένα αμάξι και ετοιμάζονται να εξαφανιστούν.
Πανικοβλημένη, η Karla μπαίνει στο δικό της αυτοκίνητο και αρχίζει να τους κυνηγάει, χωρίς να επιτρέπει τίποτα και κανέναν να την κάνει να τους χάσει από τα μάτια της.
Για να το βγάλουμε από τη μέση, το σενάριο έχει γράψει κάποιος Knate Gwaltney, πρωτάρης σε αυτό το ρόλο, με προϋπηρεσία ως παραγωγός στα... Jackass!
Αυτομάτως αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά, άλλωστε είναι και μια ταινία που δεν χρειάζεται οσκαρικούς διαλόγους, όμως η πλοκή δεν είναι κακή, έχει αρκετές σκηνές-κλειδιά που προχωρούν τη δράση, έχει τα μικρο-twists της που δίνουν το κάτι παραπάνω, ενώ και οι τρύπες, παρότι δε λείπουν, δεν είναι τόσο μεγάλες ώστε να ενοχλούν περισσότερο του αναμενομένου.
Έχει όμως ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που θα δούμε παρακάτω.
Ερχόμαστε στη σκηνοθεσία του Prieto, η οποία είναι ταυτόχρονα εκείνη που δίνει μια αρκετά ικανοποιητική δυναμική στη ταινία αλλά και εκείνη που την καταστρέψει.
Για να εξηγηθώ, το Kidnap χωρίζεται σε δύο acts, καθόλου τυχαία, ακριβώς ίσης διάρκειας.
Το πρώτο, μετά από τη μικρή εισαγωγή, μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα μακρόσυρτο car chase, που πολύ θα ήθελε να έχει λίγη από την αίγλη του Mad Max αλλά οι χαμηλές ταχύτητες και τα ανέμπνευστα set-pieces το κάνουν απλά βαρετό.
Η απόλυτη απογοήτευση έρχεται όμως από τον τρόπο που οι ήρωες συμπεριφέρονται ώστε αυτά να πραγματοποιηθούν, και αυτός είναι δυστυχώς με υπερμετρη ηλιθιότητα.
Μπορούμε να δεχτούμε ότι μια πανικοβλημένη μητέρα δεν σκέφτεται σωστά και μπορεί να κάνει πολλές λάθος κινήσεις, όμως η αγαπητή Karla μοιάζει με τη κρυφή αδερφή των Harry & Lloyd, ενώ περίπου στα ίδια επίπεδα νοημοσύνης κυμαίνονται και οι villains (εντελώς τυχαία hillbillies του κερατά) αλλά και οι «περαστικοί», με αποτέλεσμα ο θεατής να μη μπορεί να δεχτεί τα όσα παρακολουθεί, βγάζοντας τον τελείως εκτός mood, πριν καν μπει σε αυτό.
Ακριβώς πάνω στα 45 λεπτά, έχουμε επιτέλους την ευκαιρία να δούμε την Karla να κάνει την πρώτη λογική κίνηση, να έχει την ευκαιρία να πατήσει pause στο ανόητο κυνηγητό και επιτέλους να βάλει τα μυαλά της σε μια σειρά.
Η ιστορία αρχίζει να σχηματίζεται, και η ηρωίδα από χαμένη αδελφή των Dumb and Dumber αρχίζει να θυμίζει... ίσως όχι τον Bryan Mills, αλλά μια έξυπνη δυναμική γυναίκα που σταματάει τις υστερίες και ακολουθώντας τα στοιχεία, φτάνει στα ίχνη του γιου της, χωρίς να λείπουν και τα hero elements.
Μπορεί οι στιγμές iq-ραδικιού που θες να πετάξεις το αναψυκτικό σου στην οθόνη να μη λείπουν ούτε σε αυτό το δεύτερο μισό, όμως είναι σημαντικά λιγότερες.
Όσο για τη δράση, αλλάζει και αυτή το ρυθμό της, με τα car chases να μειώνονται για χάρη σκηνών με πολύ πιο ρεαλιστική ένταση που καταφέρνουν έστω και στο τέλος να σε καθηλώσουν.
Στοιχείο έκπληξη αποτελεί η ερμηνεία της Halle Berry (Kingsman: The Golden Circle) που αντίθετα με άλλους συναδέλφους της που συμμετέχουν σε ανάλογες ταινίες χαμηλής δυναμικής και βαριούνται τη ζωή τους, αυτή έχει τρομερή ένταση, και παρότι οι ατάκες της περιορίζονται σε “Oh my God”, “Stop” και “Please, don't hurt my son”, εκείνη κάνει ότι μπορεί για μα υποδυθεί το ρόλο μιας μητέρας που βρίσκεται σε μια τέτοια δραματική κατάσταση, ανεβάζοντας τον πήχη του φιλμ.
Εν κατακλείδι, και γιατί πολύ το αναλύσαμε και δεν του αξίζει, το Kidnap είναι μια αξιοπρεπής βιντεοταινία.
Το πρώτο μισό της μπορεί έχει διαβολεμένο ρυθμό αλλά είναι και διαβολεμένα ηλίθιο, ενώ στη συνέχεια η σχετική ανάταση της νοημοσύνης της πλοκής, μπορεί να ρίχνει λίγο το ρυθμό αλλά ανεβάζει σημαντικά τα επίπεδα της αληθινής έντασης.
Για ένα βραδάκι στο καναπέ είναι ότι πρέπει, αλλά μάλλον δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείτε μαζί της στη μεγάλη οθόνη.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
